ΝΕΟΧΡΟΝΙΑΣ ΕΘΙΜΑΤΑ

ΝΕΟΧΡΟΝΙΑΣ ΕΘΙΜΑΤΑ

                                 Του Κυριάκου Σαχανίδη

Τα έθιμα, από το βιβλίο της Έλσας Γαλανίδου–Μπαλφούσια 
«ΠΟΝΤΙΑΚΉ ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ»

 Πρόσωπα  : 1) Οικοκύρτς 2) Ανάστα 3) Καλομάνα 4) Σοφία  
                      5) Κίτσα 6) Νικόλας 7) Αγόρι 8) Κορίτσι 
                      9) Καλαντιστής 10) Ομάδα από καλαντιστές.

Ιδιαίτερη προφορά γραμμάτων : α = μεταξύ ε και α , περισσότερο ακούγεται το ε. 
                                                                              ο = μεταξύ ε και ο, περισσότερο ακούγεται το ο. 
                                                                              σ= ηχηρό και παχύ σ. 
                                                                              χ = ηχηρό και παχύ σ. 
                                                                              ζ = παχύ και παρατεταμένο ζ. 
                                                                              ξ = παχύ και παρατεταμένο ξ.
                                                                             ψ = παχύ και παρατεταμένο ψ.

(Η σκηνή παρουσιάζει το εσωτερικό ενός σπιτιού. Με το άνοιγμα της σκηνής, 
φαίνεται η Καλομάνα που κάθεται σ’ ένα κάθισμα δίπλα στο τραπέζι.)

               

Ακούγεται μουσική, παραλλαγή τα κάλαντα.

Καλομάνα: Έεεεχ…εδάβεν άλλ’ είνας χρόνος.

                   Τ’αφορισμένα τα χρόνα ’κι δαβέν’νε και πάν’ χάντανε. 

                  ’Σ σ’ ωμία μουν απάν’ έρταν και κάθουνταν.

Οικοκύρτς : (Μπαίνει μέσα κρατώντας ένα κούτσουρο και το βάζει στη σόμπα.) 

                   Καλησπέρα μάνα. Πως είσαι;

Καλομάνα :Τσίπ καλά είμαι εγώ. Έγκες το καλαντοκούρ’; Από μήλον να έν’.           
                     Όχι από απίδ’.

Οικοκύρτς: Ναι μάνα, από μήλον έν’. Τα Χριστίεννα έν’ από 
                    απίδ’ το καλαντοκούρ’. Από μήλον, τη Νεοχρονίαν έν’.

Καλομάνα : Έμορφα, έμορφα. Και ολόρθον να στέντς α. Όχι απλωμένον. 

                     Γιατί αν στέντς α απλωμένον θα φύεται η καλοτυχία μουν.

Οικοκύρτς : Ναι μάνα, ολόρθον θα στέν’ ατο. Καλοτυχίαν θα έχουμε.

Καλομάνα : Η Ανάστα και τα κορίτζα μέρ’ είναι;

Οικοκύρτς : ’Σ σο φουρνίν είναι μάνα. Ψέν’νε τα γλυκά.

Καλομάνα : Ασ’ σ’ όλα εποίκανε;

Οικοκύρτς: Ασ’ σ’ όλα πα εποίκανε μάνα.

Καλομάνα : Γιάμ’ κάτ’ ενέσπαλαν;

Οικοκύρτς :Μη στεναχωρεύκεσαι μάνα, τιδέν πα ’κ’ ενέσπαλαν. 
                     Εσύ όσταν εποίνες ατα, ενεσπάλνες τιδέν καμίαν;

Καλομάνα : Εγώ να ανασπάλω; Ντο είν’ ατά το λες;

Οικοκύρτς : Ε, ατείν’ πα τιδέν ’κ’ ενέσπαλαν. Κάθκα ατουκά και θα ελέπ’ς.

Καλομάνα :Έεεεχ… σ’ εμέτερα τα καιρούς, εμείς εποίναμε  έναν συρίν                      
                    πράματα. Φοινίκια, σαρούπουρμαν, καταΐφα, παχλαβάδες και ντο         
                    ’κ’ εποίναμε. Πολλά πα εποίναμε. Εφτά τεψία και πλέον.

Οικοκύρτς: Μάνα, ατώρα ελλάγαν τα καιρούς.

Καλομάνα :Τα καιρούς ελλάγαν αμά τα εθίματα μουν πρέπ’ να κρατούμ’ ατα.         
                     Αλλέως… εχάθαμε.

Οικοκύρτς:Τα εθίματα θα κρατούμ’ ατα μάνα. Τιδέν οπίσ’ ’κι θα απομέν’.              
                   Αχά έρθαν.

(Μπαίνουν μέσα η Ανάστα, η Σοφία και η Κίτσα κρατώντας η κάθε μια 
από ένα δίσκο με γλυκά και τ’ αφήνουν πάνω στο τραπέζι. Τα κορίτσια 
αφού αφήσουν τα γλυκά πάνω στο τραπέζι, πάνε αγκαλιάζουν και 
φιλούν την Καλομάνα.)

Ανάστα : Αχά, έγκαμε και τα γλυκά τα έμνοστα, για την καλοχρονίαν.

Οικοκύρτς : Και ντο πολλά πα εποίκετεν.

Καλομάνα:Νέπε ντο πολλά λες, ατά ολίγα είναι. Σ’ εμέτερα τα καιρούς εφτά           
                     τρανά τεψία και πλέον γλυκά εποίναμε και ’κ’ εκανείσαν.

Ανάστα:Μάνα σ’ εσέτερα τα καιρούς, σ’ έναν οσπίτ’ απέσ’ είκοσ’ νοματαίοι       
                 εζήναν.

Σοφία : Εμείς εφτά νοματαίοι είμες Καλομανίτσα.

Κίτσα : Αν ’κι κανείντανε θα ευτάμε κι άλλα Καλομάνα.

                      Μουσική ίδια και συνεχίζεται όσο δοκιμάζει η καλομάνα.

Καλομάνα : Πάει κοντά στα γλυκά και παίρνει λίγο να δοκιμάσει. 

                     Έεεεχ… αν ’κι περισσεύ’νε ’κι κανείντανε. Για ας τερούμε εποίκετε        
                      τα έμνοστα, για… (Απλώνει το χέρι πάνω στον πρώτο δίσκο.)

Ανάστα :    Μάνα ντο ευτάς;

Καλομάνα : Να δοκιμάζω. Αν ’κ’ είναι καλά πως θα δείτε τα ’ς σον κόσμον.             
                      (Παίρνει από τον ένα δίσκο και τρώει.) 

                    Πολλά έμνοστα είναι. Ατά ποίος εποίκεν ατα;

Σοφία :      Εγώ καλομάνα. Θα ερέχκουνταν ατα;

Καλομάνα : Θα ερέχκουνταν ατα ρίζα μ’. Εσέν πα θα ερέχκουνταν. Λάχ’ κι ατό        
                     τη χρονίαν εβγαίν’ το τυχερό σ’.

Ανάστα :    Αμήν. (Κάνει το σταυρό της.)

Καλομάνα : (Δοκιμάζει από τον άλλο δίσκο.)

                    Ατά πα έμνοστα είναι. Ατά ποίος εποίκεν ατα;

Κίτσα :       Εγώ καλομάνα.

Καλομάνα:Το κορτζόπον εμουν ετράνυνεν κ’ ευτάει έμνοστα γλυκά. Λελεύω 
                    την ψ’χήκα σ’ περδίκα μ’.

Ανάστα :   Μάνα, τα κορίτζα μουν τ’ αντρισματί είναι, πως ’κι θα ευτάγ’νε 
                  ασ’ σ’ όλα τα γλυκά και τα φαεία πα;

Καλομάνα : Ατός ο χρόνον π’ έρται ας φέρ’ και τ’ ατεινών το τυχερόν

                    (Πάει μπροστά στον άλλο δίσκο. Στην Ανάστα.) 

                   Ατά εσύ εποίκες ατα;

Ανάστα :     Ναι μάνα.

Καλομάνα : Τ’ εσά, πολλά φοράς εδοκίμασα τα. (Δεν δοκιμάζει από αυτά.) 

                    Τσίπ καλά ευτάς ατα εσύ.

Νοικοκύρης:Και ντο πολλά πα εποίκετεν.

Ανάστα :     Κια ντό να ευτάμε. Ατά τ’ εποίκαμε τα Χριστίεννα, ους τ’ οψέ                 
                    άντζα εκανέθαν. Πουρνά έχουμε Νεοχρονίαν κ’ επεκεί τα Φώτα, 

                 τ’ Αε-Γιαννί… Θα έρταν τα παιδία για τα κάλαντα, θα έρταν                     
                    τα Μωμοέρα, κάτ’ πρέπ’ να έχουμε και δίγουμε.

Οικοκύρτς:Καλά λες νε τζη. Εγώ εντώκα με τα δουλείας κ’ ενέσπαλα 

                 τα εθίματα πα, τα εορτάδες πα. 

            Εκείνη τη στιγμή ακούγεται ο ήχος καμπάνας που χτυπά χαρμόσυνα. 

                            Μουσική διαφορετική παραλλαγή τα κάλαντα

              (Ο Νοικοκύρης σηκώνεται πάνω και απευθύνεται στο κοινό.)

                Κάλαντα, Κάλαντα, Πάντα Κάλαντα κι αρχή του χρόνου.

Ανάστα : Καλόν χρονίαν να έχουμε. Κι ο Θεγός, σ’ όλεν τον κόσμον να δίγ’τη         
                Αβραάμ και τη Ισαάκ τα καλά.

Οικοκύρτς : (Απευθύνεται στο κοινό.)

                        Καλόν χρονίαν αδέλφα. 

                    (Πάει και κάθεται στο κάθισμά του, ενώ η καμπάνα συνεχίζει να χτυπά. 

                     Σαν να θυμάται κάτι.)

                 Νε τζη Άναστα τα μωρά μουν μέρ’ είναι;

Ανάστα :  Νέπε ατό πα ντό λόγος έν’ και λες α. Οσήμερον παραμονή 

               Νεοχρονίας έν’, τα κάλαντα επήγαν να λέγ’νε. 

                 (Εκείνη τη στιγμή μπαίνουν μέσα τα παιδιά. Ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, 
               10 – 12 ετών, με μια τσάντα κρεμασμένη στον ώμο του καθενός γεμάτη 
                  φρούτα κ.λπ. κ’ ένα φαναράκι στο χέρι.)  

                Χα, έρθετεν πουλόπα μ’;

Αγόρι: ’Σ σ’ όλα τ’οσπίτα επήγαμε και είπαμε τα κάλαντα. 

             Τέρεν ντο εσέρεψαμε;

                 (Δείχνει την τσάντα του. Δείχνει και το κορίτσι τη δική του τσάντα.)

Κορίτσι : Τα Μωμοέρα πα είδαμε.

Αγόρι : Εποίναν κάτ’ μασχαρίας… 

                       (Γελά πονηρά. Το κορίτσι ξεκαρδίζεται στα γέλια και γυρνά 

                   στην άλλη πλευρά δήθεν να μην τη δουν.)

Κορίτσι : Μάνα σ’ εμέτερα πα θα έρταν τα Μωμοέρα;

Ανάστα : Πως ’κι θα έρταν ρίζα μ’. Σ’ όλα τ’ οσπίτα πάγ’νε.

                       Συνεχίζεται η μουσική παραλλαγή από τα κάλαντα

Οικοκύρτς : (Σηκώνεται και απευθύνεται στα παιδιά.)

                    Ελάτεν, ελάτεν. 

              (Τα παιδιά πάνε κοντά του.Το ένα από τη μία μεριά και το άλλο από την άλλη. 

                   Ο Νοικοκύρης βάζοντας τα χέρια του στους ώμους των λέει): 

                   Τα Μωμοέρα πουλόπα μ’, ασ’ σα Χριστίενα ους τα Φώτα, 

                   δώδεκα ημέρας, εμπαίν’νε ’ς σ’ όλα τ’ οσπίτα κ’ ευτάγ’νε 

                   μασχαρίας. 

                 ’Σ σα στράτας πα λάσκουνταν. Για το καλόν τη χρονίας… 

                  Ατά ασ’ σα παλαιά τα χρόνα οι παλαιοί μουν εποίναν’ ατα… 

                  Ούμπαν είν’ θα έρταν και σ’ εμέτερα.

 Ανάστα : Δαβάτεν ατώρα αφήστεν απέσ’ τα τσαντάχα σουν κ’ ελάτεν 

                  να αναμένουμε το νέον το χρόνον.

Οικοκύρτς: Νε τζη Άναστα, γιάτι ’κ’ εκούιζετεν και τον αδελφό σ’ τον 

                    Νικόλαν να έρται απόψ’ μετ’ εμάς να τρώγουμε όλ’ εντάμαν; 

                   Μαναχός άγουρος ντο θα ευτάει; Θα αναστορεί τ’ αποθαμέντς ατ’ 

                   και θα κλαίει.

Σοφία :       Πάγω εγώ και φέρ’ ατον πάτερα.

Οικοκύρτς :Δάβα, δάβα κορίτζι μ’. (Η Σοφία φεύγει.)

Κίτσα :       Ούιιιι… μάνα ενέσπαλα το χαλκόν με το νερόν το έπλυναμε 

                   τα σκεύα. Πάγω ξύν’ α κα κι αμάν θα έρχουμαι. (Κάνει να φύγει.)

Ανάστα :    Όχι, όχι ρίζα μ’. Απόψ’ ’κι πρέπ’ να ξύντς νερόν.

Κίτσα :       Γιάτι μάνα;

Καλομάνα: Γιατί οι παλαιοί μουν έλεγαν… αν ξύντς παραμονήν 

                   Νεοχρονίας νερόν και ίλλαμ’ - ίλλαμ’ ζεστόν, ατότε επορεί να 

                   νεβράχκουνταν τα μάισσας και τ’ αερικά. Κι ατότε…

Κίτσα :       Κι ατότε;…

Ανάστα :    Ατότε ατείν’ θα δαιμονίουνταν και ναϊλλοί εσέν.

Κίτσα :      Ντο θα παθάνω;

Ανάστα :    Θα κρούν’νε σε. Θα τιμωρούν’νε σε.

Κίτσα :      Θα τιμωρούν’νε με;

Καλομάνα:Αέτσ’ εξέρουμ’ ατα ασ’ σοι παλαιούς εμουν κι αέτσ’ θα 

                  κρατούμε τα εθίματα μουν πουλόπο μ’. Κάθκα ατουκά και 

                  το πουρνόν δάβα ποίσον ήνταν θέλτς.

                          (Μπαίνουν μέσα η Σοφία και η Ελένη που κρατά ένα δίσκο με γλυκά.)

Νικόλας :  Καλόν χρονίαν να έχετεν και ο Θεγός να χαρίζ’ σας 

                  ήνταν αγαπάτεν. 

                  Καλόν τυχερόν σα κορτζόπα σουν. Να πλεθύν’νε τα 

                  γεννήματα σουν και υίαν να έχετεν. Εμέν πα ’κ’ ενέσπαλετεν. 

                  Να είστουν καλά.

Ανάστα :  (Τη σφίγγει με το ένα το χέρι επάνω της και τη φιλά.)

                  Αδελφέ μ’, εμείς έναν γαίμαν είμες.

Οικοκύρτς:Άκ’σον Νικόλα. Ασσού είσαι τη γυναίκας-ι-μ’ η αδελφός, 

                   τ’ εμόν αδελφός πα είσαι. Έναν οικογένειαν είμες όλ’.

Ένας καλαντιστής : (Από έξω ακούγονται φωνές.) 

                   Νοικοκυραίοι, απέσ’ είστουν;…

Οικοκύρτς:Καλοδεχούμενοι, ελάτεν, ελάτεν…

                      

        (Μπαίνουν μέσα μια ομάδα παιδιών μαζί με έναν λυράρη και λένε τα κάλαντα.)

Αρχή κάλαντα κι αρχή του χρόνου.

Πάντα κάλαντα, πάντα του χρόνου.

Αρχή μήλον έν’ κι αρχή κυδώνιν.

Αρχή βάλσαμον το μυρισμένον,

Π’ εμυρίστεν α ο κόσμος όλεν’

Ο κόσμος όλεν κι ο βασιλέας.

Για μυρίστ’ ατο κ’ εσύ αφέντη,

Άι αφέντη, καλέ μ’ αφέντη.

Εσύ σο ταρέζ’ κ’ εγώ σην  πόρταν.

Φέρεν ούβας και λεφτοκάρα.       

                      

                       Χρόνα Πολλά. Καλόν Χρονίαν.

Οικοκύρτς : Καλόν χρονίαν να έχετεν. Νε παιδία έκ’σα ότι σερρεύετεν 

                     παράδες για ν’ αγοράζετεν βιβλία για το σκολείον εσουν.

Ένας καλαντιστής : Ναι θείο ορθά έκ’σες.

Οικοκύρτς : Ε, ατότε εγώ πα θα δίγω σας έναν χρυσόν λίραν. 

                          (Βγάζει από το τσεπάκι του γιλέκου του και δίνει μια λίρα.)

Ένας καλαντιστής : Κάλαντα, καλοχρονία, αγούρα παιδία και θελκά 

                                μουσκάρα ’ς σο κατώι και τα πρόγατα σουν να γεννούν 

                                από δύο αρνία. 

                                Καλόν χρονίαν.

Οικοκύρτς : Καλόν χρονίαν. Να έχετεν τα χίλα ευλοΐας. Επάρτεν 

                     και γλυκά παιδία.

 (Τα παιδιά φεύγουν. Πριν φύγουν η Νοικοκυρά παίρνει το δίσκο 

     και  τους προσφέρει γλυκά και φουντούκια.)

Ανάστα :      (Αφού έφυγαν οι καλαντιστές.) Ατώρα ας στρώνουμε το τραπέζ’.

Καλομάνα :Εσταθέστεν… Τα σειράδες, τα εθίματα μουν ’κι πρέπ’ 

                   να χαλάνουμ’ ατα. Ασσού ’κ’ έχουμε νύφεν, το τραπέζ’ θα 

                   στρών’ ατο  το τρανόν το κορίτζ’ν εμουν. Η Σοφίτσα, 

                   το πρωτικάρ’ν εμουν. Εσείν θα βοηθάτεν.

                                       Απαλή μουσική. Παραλλαγή τα κάλαντα.

          (Η Ανάστα, η Ελένη και η Κίτσα πάνε μέσα και φέρνουν πιάτα και μαχαιροπήρουνα. 

                           Τα δίνουν στη  Σοφία κι αυτή τα τακτοποιεί πάνω στο τραπέζι.)

Ανάστα :     Αχά και η βασιλόπιττα. 

                     (Δίνει τη βασιλόπιττα στη Σοφία, η οποία την αφήνει πάνω στο τραπέζι. 

                      Τις δίνουν και οι άλλες αυτά που έφεραν και τα τακτοποιεί πάνω στο τραπέζι.)

Οικοκύρτς : (Παίρνει ένα καλαθάκι που είναι πάνω στο τραπέζι και έχει μέσα καρύδια 

                           και φουντούκια και τα σκορπά στο πάτωμα, αλλά ρίχνει μερικά 

                             και προς το κοινό και λέει):

         Κάλαντα καλός καιρός, τα πάντα και του χρόνου. Εξέβαμε 

          ασ’ σην κακοκαιρίαν κ’ εσέβαμε ’ς σην καλοκαιρίαν. 

         Κάλαντα καλός καιρός, τα πάντα και του χρόνου.

 Ανάστα :     Άμον το ρούζ’νε αούτα τα καλά, αέτσ’  να ρούζ’νε 

                    απέσ’ ’ς σ’ οσπίτ’ν εμουν τα ευλοΐας και τα καλοσύνας.  

                        Απαλή μουσική μέχρι να τελειώσει και το κόψιμο της πίττας.

                                                 Παραλλαγή τα κάλαντα.

Οικοκύρτς :(Παίρνει ένα ποτηράκι, το γεμίζει ρακί και χύνοντας λίγες σταγόνες 

                       σε σχήμα σταυρού στις τέσσερις γωνίες του τραπεζιού κάνει την εξής ευχή):     

                Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. 

    (Αφού τελειώσει και έρθει στη μέση του τραπεζιού, σηκώνει το ποτήρι ψιλά και λέει):   

               ’Σ σην υίαν εμουν… (πίνει το υπόλοιπο και συνεχίζει τις ευχές): 

               Ο Θεγός να πολυχρονίζ’ και να κρατεί μας… Καν’νάν κακόν 

               να μην ελέπουμε… Ο Θεγός όλον τον κόσμον να ελεά κ’ εμάς πα 

               να μη ανασπάλλ’. Ατώρα ας κόφτουμε τη βασιλόπιταν.  

                           (Μετά παίρνει το μαχαίρι να κόψει τη βασιλόπιτα. 

                             Κόβει πρώτα σταυρωτά την πίτα και μετά κόβει τα κομμάτια.)

                Το πρώτον τη Χριστού. (Το παίρνει η νοικοκυρά και το τυλίγει σε μια

                                                      χαρτοπετσέτα για να το βάλει μετά στο εικονοστάσιο.) 

                Το δεύτερον τ’ οσπιτί. (Το παίρνει η νοικοκυρά και το τυλίγει σε μια 
                                                           χαρτοπετσέτα και το αφήνει σε μια άκρη.)

              Το τρίτον για τα γεννήματα (Το παίρνει η νοικοκυρά και το τυλίγει σε μια 
                                                                 χαρτοπετσέτα και το αφήνει σε μια άκρη.) 

               Ατό έν’ τη καλομάνας. (Το δίνει στην Ανάστα κι αυτή στην Καλομάνα.)

               Ατό έν’ τ’ εμόν. (Το αφήνει δίπλα του.)    

                Ατό τ’ οικοδέσποινας. (Το δίνει στην Ανάστα.) 

               Ατό έν’ τη Νικόλα. Το δίνει στην Ανάστα κι αυτή στο Νικόλα. 

               Ατό έν’ τη τρανέσσας τη θεγατέρας-ι-μ’ τη Σοφίας. 

                           (Το δίνει στην Ανάστα κι αυτή στη Σοφία.) 

               Ατό έν’ τ’ άλλεσσας τη θεγατέρας-ι-μ’ τη Κίτσας. 

                           (Το δίνει στην Ανάστα κι αυτή στην Κίτσα.) 

               Ατό έν’ τ’ υιού μ’. (Το δίνει στην Ανάστα κι αυτή στο αγόρι.) 

               Και το υστερνόν, για το στερνοπούλλ’ν εμουν 

          (Το δίνει στην Ανάστα κι αυτή στο κορίτσι. Μόλις παίρνουν τα κομμάτια τους 

       όλοι τα σπάζουν για να βρουν το νόμισμα. Τα παιδιά τα έχουν σπάσειμόλις τα πήραν.)

Σοφία : (Βρήκε το νόμισμα. Το σηκώνει ψηλά και φωνάζει χαρούμενα):  

                     ’Σ σ’ εμέν ερούξεν, ’Σ σ’ εμέν ερούξεν.

Νικόλας :     Λάχ’ κι ατό τη χρονίαν να εβγαίν’ και τ’ εσόν το τυχερόν ρίζα μ’.

Ανάστα :      Ασ’ σο στόμα σ’ και ’ς ση Θεγού τ’ ωτίν.

Καλομάνα : Αμήν. (Κάνει το σταυρό της.)

Αγόρι :         Σ’ εμέν οπέρτς ερούξεν.

Κορίτσι :      Σ’ εμέν πότε θα ρούζ’ν μάνα;

Ανάστα :      Σ’ εσέν θα ρούζ’, τ’ άλλ’ τη χρονίαν ρίζα μ’.

Οικοκύρτς : Ατώρα έν’ η σειρά τ’ αδελφής-ι-σ’, ρίζα μ’. Πολύχρονος 

                     να είσαι κορίτζι μ’ και καλόν τυχερόν να έεις. 

                                  (Τον αγκαλιάζει και τον φιλά.)

Ανάστα :     (Την αγκαλιάζει και τη φιλά.) Ατό η χρονία τ’ εσόν έν’ ρίζα μ’. 

                    Την ευχήν τη Θεγού να έεις.

Μουσική χαρούμενη

                  Αγκαλιάζονται όλοι και φιλιούνται και εύχονται : χρόνια πολλά, καλόν χρονίαν, 

                την ευχήν τη Χριστού να έεις, ο Θεγός ασ’ σην εγάπ’ να μη εβγάλλτσε κ.λπ.

Μουσική μακρόσυρτη, που συνεχίζεται μέχρι το τέλος.

Όταν χαιρετούν γίνεται πιο έντονη.

Οικοκύρτς : (Έρχεται στο μπροστινό μέρος της σκηνής και απευθύνεται προς το κοινό.)

                      Καλόν χρονίαν να έχετεν.

Ανάστα :      (Έρχεται δίπλα στο νοικοκύρη. Έρχονται και όλοι οι άλλοι, δεξιά 

                                      και αριστερά τους σχηματίζοντας ευθεία γραμμή.)

Καλόν χρονίαν και σον Σύλλογον εμουν, τοι ΑΡΓΟΝΑΥΤΕΣ - ΚΟΜΝΗΝΟΥΣ.

Οικοκύρτς : (Προς το κοινό.) Και αν ερέχτετεν εμάς…

Όλοι μαζί : Του χρόνου ξαν ελάτεν. Καλόν χρονίαν. 

                             Χαιρετούν ενώ η λύρα ακούγεται πιο έντονα και αποχωρούν.                     

Τέλος