Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ρίζες-Αναζήτηση. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ρίζες-Αναζήτηση. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2018

Τσακαλίδης από Οινόη






ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ... " Τσακαλίδης από Οινόη "

Δευτέρα 9 Μαΐου 2016

Κυριακίδης & Αναστασιάδης από Χαραμή Βαρτάν





Οι Κυριακίδηδες από το Χαραμή Βαρτάν στην Ελλάδα,εγκαταστάθηκαν κυρίως στο Παλαιόκαστρο-Σιδηροκάστρου Σερρών
Οι Αναστασιάδηδες κυρίως στο Κεντρικό Κιλκίς και στο Παλαιόκαστρο Σερρών
Στο Παλαιόκαστρο υπάρχουν και Κυριακίδηδες που λέγονταν Κουρτίδηδες και το άλλαξαν κάποια στιγμή.Εμάς μας ενδιαφέρουν εδώ,οι καθαρά Κυριακίδηδες

Αιτία αυτής της αναζήτησης,είναι ένας 18χρονος από την Ρωσσία,ονόματι Ευθυμιάδης Γιώργος.
Το Ευθυμιάδης είναι επίθετο που άλλαξε από Κυριακίδης μετά την ανταλλαγή πληθυσμών το 1923.
Είναι από τους Κυριακίδηδες που πήγαν Ρωσία,ενώ το μεγαλύτερο μέρος από τους συγγενείς,ήρθαν Ελλάδα.

Θα παραθέσω,ότι στοιχεία μου έδωσε από το γενεαλογικό του δέντρο,ώστε να μπορέσουμε να βρούμε συγγενείς του,καθώς έχει μεγάλη λαχτάρα να μάθει ότι αφορά στην ιστορία τους.

  • Το γενεαλογικό τους δέντρο,όσα γνωρίζουν


  • Οι Κυριακίδηδες από το Χαραμή,που απογράφηκαν στο Παλαιόκαστρο Σερρών



ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ... " Κυριακίδης & Αναστασιάδης από Χαραμή Βαρτάν "

Παρασκευή 24 Απριλίου 2015

Μαρτυρία της Μαρίας Κων/νίδου (Στυλάβας)





Η κ. Μαρία Κων/νίδου η κατά κόσμων Στυλάβα, είναι (σημείωση:*ήταν,
πέθανε στα τέλη του 2007) η μεγαλύτερη σε ηλικία κάτοικος της Νέας Σάντας και μάλιστα η μόνη που υπερβαίνει έναν αιώνα ζωής.


Είναι ένα ανθρώπινο πλάσμα προικισμένο με σπάνια χαρίσματα, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζουν μια απέραντη μνήμη και μια πνευματική διαύγεια, δυσεύρετη και σε πολλούς νεωτερίσουμε την βοήθεια τοπικής εφημερίδας θα μεταφέρω στην ιστοσελίδα αυτά που έλεγε στις 25 Μάη 2005 που πάρθηκε η συνέντευξη.

Ας είναι ένα μικρό αφιέρωμα για όλους αυτούς που έφτασαν κυνηγημένοι από την Τουρκία και εγκαταστάθηκαν σ’αυτή την γη....
Νέα Σάντα 25 Μάη 2005
Εφημερίδα:ΤΑ ΝΕΑ της Νέας Σάντας

ΠΗΓΗ: SANTEOS


Εγώμοσα τα εκατόν και εσέβα σα εκατόν έναν.
Εγεννέθα ση Σαντάν, σοι Τσακαλάντων. Ο κύρη μ’ έκουεν Αβραάμ και η μάνα μ’ Βαρβάρα. Τον κύρη μ’ καλά-καλά κι θυμούμ’ ατον. Έτον σηΡουσίαν,ερρώστεσεν
από φυματίωσην κι έρθεν σην Κούχλαν ση Γέμουραν. Εκατήβαμε κι εμείς πα ας ση Σαντάν κι επήαμε εύραμ’ ατον σην Κούχλαν.

Εκεί επέθανεν κι εφέκε μας ορφανά.
Ογώ ατότε έμ’νε τέσσερα χρονών.Σο σχολείον επήα έναν χρόνον μαναχόν.

Ρώσοι στην Τραπεζούντα-Αρχ.Χρύσανθος



Η μάνα μ’ εποίνεν ημεροκάματα σα χωράφια κι επαίρνε με κι εδούλευα με τ’ εκείνεν. Καλαμπούκια, φασούλια, κολογκύθα...αρ' αοίκα. Πέντε-εξ' χρόνων μωρόν! Ατο η Κούχλα έτον έμορφον μέρος, ση θάλασσαν σουμά και σην Τραπεζούντα πα σουμά.
Οσπίτ' κι είχαμε. Εδέκανε μας οι Κοτσάντ' έναν παλαίν οσπίτ' ντο είχανε κι εκειαπέσ' εκάθουμες. Τσιάπαν εκάθουμες, νιά ενοίκιον επαίρναν εμάς και νια τιδέν'. Άμα, παλαίν'. Έβρεχεν κι έμπαιναν τα βρεχία απές'. Έστρωναμε αδακά και το πρωΐν εγνέφιζαμε ακεκά, ετσιοκάνιζεν η μάνα μ' το ψαθίν κι έφερνε μας ακεκά, να μη βρέχ' απάν'εμούν.
Αρ' αοίκα βάσανα...

Επάντρεψα 15 χρόνων. Όνταν έρθεν η Ρουσία,
ερχίνεσεν να ανοί'  δρόμια σα χωρία. Εμείς πα επήαμε να δουλεύουμε.Νασίρκας έλεγαμ' ατα, δύο ξύλα έσαν, άμον ντο ειν' ατώρα τα φορεία. Αγούρ' εγόμωναν ατα κι εμείς εκοβάλναμε κι έσυρναμ' ατα πλαν' μερ' ν' ανοίγομε δρόμον. Εκαικά είδε μεν ο Στύλον. Έτον Γεμουρέτες, ας ση Χοτσ'.

 


Επήεν είπεν' ατο τη μετρούαν ατ'. Αρ αέτσ' πα έρθαν εψαλάφεσανε 'με.
Χαράν πα εποίκαμεν κι όλια πα εποίκαμε. Αρ'επαίρανε με νύφεν κι έρθανε ση Χοτσ', έγκανε με σ' οσπίτ'. Κι ογώ πα σα δεκαπέντε απέσ' μωρόν! Αλλομίαν,έγκανε έναν χαλκόν. Ατότες αέτσ' εποίνανε, θα εντούνανε ση νύφες το ποδάρ έναν χαλκόν.


"Έγκαμε την έμορφον, χτήνον θέλομε, χτήνον!
" είπεν κάποιος ας σ'εμετέρτς. Επήαν έλυσαν έναν χτήνον κι έγκαν' άτο σα ποδάρια μ'. Τ' εμόν έτονε, να εχωρίουμ' τον άντρα μ' πα εδικαιούμ' ατο. Αοίκον ατιάτ έτονε.
Αέτσ' πα επήα ση πεθερού μ'. Ο πεθερόν μ'είχεν πολλά χωράφια, λεφτοκάρια, καλαμπούκια,  πινάδας... Είχεν τρία αδέρφια ση Ρουσίαν και τ' εκεινέτερα τα μερτικά πα επέμναν σ 'ατόν. Εποίκα κι' έναν κορτσόπον.

 Κάποτε έφυεν η Ρουσία και εκλώστεν ο Τούρκον. Εθέλεσεν ν'εφτάει επιστράτευσην με την "κλάσην", άμον ντ'εφτάμε κι αδακά πα. Οι Κυρτογλάντ' πα ένοιξαν τ'αντάρτικον ση Σαντάν. Οι Τουρκάντ'επαίραν' τον άντραν μ' στρατιώτην, επιστράτευσαν ατον. Απέσ' ση Κρωμ' άντρας  ιμ' και κάποιος κι άλλο εφάϊσαν τον τσιανταρμάν (σ.σ. χωροφύλακα)   ντ' ερίαζεν ατ'ς κι εξέβαν ση Σαντάν όθεν έσανε οι αντάρται.
Επήεν εύρεν τη μάνας ιμ' την αδελφήν, τη Πηλιάβας τη Νάζης την μάναν, σοι Πιστοφάντων, εκάτσεν ολίγον με τ'εκείνεν κι επεκεί εύρεν τ'αντάρτας.
Έναν βραδύν εσάρεψαν το σπίτ'ν εμουν οι τσιαρνταμάδες. Έγκανε με τ'εκείνους και το μουχτάρ(σ.σ.  πρόεδρο) τη χωρί.. Τούρκος, άμα καλός άνθρωπος... Εντώκαν την πόρταν. Ο πεθερό μ' γέρος έτονε. "Στάθιε , ογώ είμαι, άνοιξον" είπεν ο μουχτάρτς. Ενοίξαμε κι εσέβαν απέσ'. Αλλ'επήαν σο μαντρίν, αλλ'εγομώθανε σα ταβάνια,αραεύνε τον άντρα μ'. Ετάραξαν , ετάραξαν κι επεκεί ερχίνεσαν να κρούνε τον πεθερό μ'. Ντώσιμον σο σκότωμαν!
"Φέρεν το παιδί 'σ'" έλεγαν ατον κι εντούναν.
"Το παιδί μ' εδέκα ατον στρατιώτην"είπεν ατ'ς,"που να ευρίκω και φερ'ατον;"Επεκεί εφέκαν τον πεθερό μ' κι επίασαν εμέν'. Εμέν'με το χερ'κι εντώκαν, με το τσιπούχ' την μαρτινί εντούνανε απαγκέσ' σ' ωμία.
"Φέρεν τον άντρα σ'!"
Είπεν ατ'ς ο μουχτάρτς:
"Σταματέστεν,αβούτο με το ντώσιμον κι γίνεται. Ας δίγομ' ατ'ς κάμποσα ημέρας διορίαν κι ας αραεύνε και φέρν' ν'ατον". Που θα αραευομ'ατον! Εμείς ση Γεμουράν κι εκείνος ση Σαντάν! 


Εκείνα τα ημέρας έναν παιδίν ας ση γειτονίαν εμουν ,απ'εκείνα που επήανε στρατιώτ' με τον άντρα μ', έστειλεν ας σ' Ερζερούμ γράμμαν σ' οσπίτ' ν αθε. "Ο Στύλον έφυεν",  λέει,"ας ση Κρωμ' απο 'πεσ' κι εξέβεν ση Σαντάν". Επαίραμε εκείνο το γράμμα κι επήγαμε, ο πεθερό μ' κι ογώ, σο φυλάκιον, έδειξαμ'ατο και είπα ματ' ς: "Αχα! Ααα το γράμμαν,δε' άτ'επάρτε ατον!"
Αετσ'πα εφέκανε μας κι άλλο κι εντώκαν εμάς. Ατώρα ο Στύλον εν'με τ' αντάρτας κι ογώ είμαι με τα πεθερ'κα μ'. Ένα ημέραν ερθεν η διαταή. Θα ίνεται ανταλλαή, θα φεύομε. Τ'οσπίτια 'μουν γομάτα πράγματα-θάματα, τα χτήνια 'μουν σο μαντρίν κι εμείς θα φεύομε!Εσέγκα απέσ' σ' έναν καλάθ' το μωρό μ' εσέγκα και κατ' λώμματα κι εφορτώθα 'το.
Η πεθερά μ' πα έδεσεν ση ράχια ατ'ς δυο παπλώματα και εκατήβαμε την νύχταν σην Τραπεζούνταν,ση Μήτονος τη Γιαννίτσονος. Έτον ο έμπορας εμουν, εγόραζεν τα μήλα, τα φασούλια και τα λεφτοκάρια 'μουν κι εγνώριζε μας. Δεκαπέντε ημέρας μιαν εκάτσαμε εκεί απέσ'. Επεκεί εξέβαμε σο παπόρ'. Εκούντανε ο εις τον άλλον, ποίος έβγαινεν απάν' πρώτος, γιαμ απομένομε οπίσ'.
Ντο να εποίναμε , φόβος έτονε! Όνταν εχπάστεν το παπόρ' τ'όνεμαν αθε πα κι θυμούμαι , έναν παλέν- παλέν αφορισμένον παπόρ έτονε. Ετέρεσα οπίσ'τα ραχία και είπα:
"Ν'αναθεμα σας ,ας φεύω μοναχόν κι ας πάγω χάμαι ση θάλασσαν". Ο Πεθερό μ' πα είπεν:  Ε!!!  μαύρα ραχιόπα,που είσ'νε!" Έξερεν ντο κι θα ελεπειάτα άλλο, είχεν και τον γιον ατ' σ'αντάρτικα....

 Ατα όλια ήνταν το 1924 τη χρονίας.
Σα 24 ώρας έφτασαμε σην Π'ολιν, σο λιμάν'. Αμάν έσυρανε τη σημαία:Καραντίνα!Κάθεται το παπόρ' 18 ημέρας. Κι πάει άλλο να κοβαλεί, είχεν εμάς. Επεκεί εποίκανε μας αχταρμάν κι εκοβάλεσανε 'μας απάν'σ'έναν βουλιαγμένο παπόρ'που έστεκεν εκαικά.
Κάμποσα ημέρας εκάτσαμε κι εκεί απάν' πα και το παπόρ'ντο έγκε μας εκλώστεν οπίσ'να  φερ'αλλτς. 

Εκαικά σο βουλιαγμένον το παπόρ ντο λέγω, επέθανεν το μωρό μ'. Τ'Αε Βαρβάρας την ημέραν έτονε,καμμίαν κι ανάσπαλλ'ατο. Επαίρα 'το σην εγκάλια μ' κι ας σα σκάλας κιαν' εξέβα απαν'. Εθέκα 'το απάν'σην κιβέρταν κι εσκέπασα 'το με τη φοτά 'μ.
Θα έρχουτον το παπόρ π'επαίρνεν τ'αποθαμέντς. Εξ νομάτ'εθαρρώ έσανε εκείνο την ημέραν. Αρ' έρθεν το "μοτόρ"ας σην Κωνσταντινούπολην, επαίρεν ατ'ς κι επήαν εχάθανε. Έδεσαν σα χέρια και σα ποδάρια 'τουν κατ'  σίδερα όσον τη πέσκονος τα πορία,για να βαρύν'νε κι έσυρναν ατ'ς ση θάλασσαν.
Επεκεί έγκανε μας σην Τούζλαν σην Κωνσταντινούπολην σ'εξ το μέρος Έσαν καν τρία οσπίτια άμον φυλάκια, κατ' θα έτονε εκεί. Απέσ' ση μερσιάν, άμα η θάλασσα πα σουμά. Εκαικά ευκαίρωσαν το παπόρ'. Τα πεθερ'κα μ' ερρώστεσαν ας σον Τύφον. Ο πεθερό μ' επέθανεν εκειαπέσ'.
Την πεθερά μ' πα, πολλά κι επήεν, έρθαν επαίραν ατεν κι επήαν σο Νοσοκομειον σην Πόλιν. Είχεν μετ' εκείνεν 'κι έναν αδερφόπον μικρόν, δώδεκα χρονών. Επέμ'νεν μετ' εμέν και είχα 'το άμον συντροφόπον. 
Σην Τούζλαν εκάτσαμε 40 ημέρας. Άμα έρχουσαν ας σην Κωνσταντινούπολη κι εφέρνανε μας τρόφιμα.Εδίναμε 'μας ψωμία, ζάχαρην, κακάο..Ο Ιασωνιδης -έεις άτον ακουστόν;-πολλά ενδιαφέρκουτον για τοι πρόσφυγας.

Ατώρα οι Τούρκ', οι φύλακες , ερχίνεσανε να πειράζ'νε τα κορτσόπα. Τ'εμετέρ' πα έγραψαν ένα γράμμαν τον Ιασωνίδην: "αδακά άλλο κι ΄ίνεται, οι Τουρκ' ερχίνεσαν  να απλών'νε χερ'" εσέγκαν ατο απέσ'  σο βρακόπον εινός κοριτσί εξ χρονών-εκείνο άρρωστον κι έτονε,'δεν κι έτονε, ψέμματα εποίκανε- κι έστειλαν ατο σην Πόλιν με το μοτοράκι ντο εκοβάλνεν τα τρόφιμα, τεάμ θα πάει σο νοσοκομείον.
Αετς πα έναν ημέραν έρθεν έναν παπόρ' να παιρ' μας. Εκάτσαμε απάν και εξέβαμε ίσα ση Θεσσαλονίκη.

Ση Θεσσαλονίκη εκάτσαμε 24 ώρας κι επεκεί έκλωσαν εμάς   σο Μακρόνησον. Σο Μακρόνησον εκάτσαμε 44 ημέρας. Όνταν επήαμε,εύραμ' εκεί τη Κοτσού την Ελένε και τη Πηλιά τον Παντελή και άλλτς πα. Ατοίν κι άλλο εμπροστά έρθαν απ 'εμάς, άλλο παπόρ' έγκεν ατ'ς.

Αλλομίαν, είδε με η θεία μ' τη Κοτσού η Ελένε. Είπα 'τεν: -"Θεία λελεύω 'σεν ντο θα ίνουμαι , ντο θα εφτάγω αδακά μοναχέσα". Ας σα τέλια αφ'κά -κ' εσ' , έκλεψε με. Εκείνο το μωρόν πα είχα με τ'εμέν. Αρ'επέρε 'μας ας σα τέλια αφ'κά-κ' εσ' και επήγαμε σ'αλήγορον την καραντίναν ντο θα εσκούτον επ'εκεί. Αν κι εν', κι άλλο πολλά θα εκάθουμες.
Αρ' έρθεν απ' εκαικά το παπόρ , επαίρε μας και μετ' εκείνο εντάμαν έρθαμε σο Καραμπουρνάκι.* Εξέγκανε 'μας εκαικά. Λεγ'νε θα διγ'νε χωράφια κι ατείν που εχ'νε οικογένειας θα πάγ'νε σα χωρία. Ογώ πα επέμ'να εκεί απέσ'  μετ' εκείνο το χάταλον. Είνας γαρή ας ση Τσακαλάντων-η Μυρίκα, τ' Αντών' τ' Αριστείδη η μάνα-ενεμένεν τη θυγατέραν ατ'ς ας σην Τουρκίαν.Όνταν έρθεν το παπόρ και ευκαίρωσεν ατ'ς, εσούμωσεν κι εκούζ'νεν:-"Ειρήνη! Τσακαλέτ'σα Ειρήνη! Τσακαλετ'σα Ειρήνη!" Τσακαλέτ'σσα  άμον ντο είπεν, έτρεξα ογώ εκαικά:"Θεία Μυρίκα λελεύω'σε"(εγνώριζ'ατεν ας ση Σαντά,"θεία έπαρ'με απ'αδαπέσ' και ότι θελτς ποίσο με, δος με κάπου κ' έσ' δούλαν. Απ'αδά κα έπαρ' με ,ατείν θα πάγ'νε 'σα χωρία και γω ντο θα εφτάγω!"Εκείνε πα είπεν:Γιαβρί μ' αβούτο κι εν' άμον την Τραπεζούνταν να εξέρω ντο οικογενείας ειν'. Ογώ πα δύο χρόνια εν ας έρθα αδά και καν' ναν κι εγνωρίζω. Κι εσύ πα νέϊσσα που θα δίγω σε. Άμα, τη πεθεράς-ισ αδελφή εν'  σον Λαχανά, θα λέγω το Γαράϊλαν' το Γερίκαν κι έρται παίρ' τσεν". Αετσ'πα επήεν'   σ' οσπίτ 'και λέει τη συννύφ'σσαν ατ'ς: "Είδα τη Βαρβάρας τη Μαρίκαν κι έκλαψεν κι ετσιούξ' ατο. Ας μενίουμε τον Γαράϊλαν, κι έρται παίρει άτεν".Ατέ πα λέει:-"Μώ σε ντο θα ευτάς τον Γαράϊλαν, αδελφός αθε , ο Κώστης, σο Βολοβότ εν'".Αρ' εμέντσανε τον Κώστην κι έρθεν επαίρε με.Ατώρα, ογώ είμαι σο Χαρμάνκιοϊ, σο στρατόπεδον. Έχω με τ’ εμέν’ κι ακείνο το χάταλον, τη πεθεράς ιμ’ τ’ αδερφόπον.Ένα ημέραν ακούω κούζ’νε: «Σαντέτ’σα Ειρήνη! Τσακαλέτ’σα Ειρήνη!». Λέγω, ατοίν γιατ’ εμέν’ έρθανε.Επήγα εύρατ’ς. Τερώ, δύ’ νομάτ’. Τον έναν έξερα τον ας ση Σαντάν, έτον Αβραάμ’ς, τη Λαμπίκονος τ’ Ασλάν’ αδερφός. Τσακαλέτες έτονε, εγνώρτσ’ στον. Με τ’ ατόν πα έν’ κι ένας φαντάρος.-«Μαρία», λέει με, «αβούτος εν’ αδερφό σ’»Έτον αδερφό μ’ ο Κώστης ο Χαχάμ’ς. Ατός όνταν έφυεν ση Ρουσίαν, ογώ ακόμαν σην κοιλίαν τη μάνας ιμ’ πα κι έμ’. Έρθεν ας ση Ρουσίαν σην Ελλάδαν κι εποίκεν τρία μήνας στρατιωτικόν, για τ’ ατό εφόρνεν στρατιωτικά. Έμαθεν ντο έρθα ας σην Τουρκίαν κι έρθεν να παίρ’ με.Αδερφό μ’, άμα ογώ κι εγνωρίζω ατον. Λέγω γιαμ έν’ ξένος κι εφτάγ’νε με έναν παγίδαν και πάγω χάμαι. Αρ’ εβασίστα σον Αβραάμ κι επήα με τ' ατόν.Επήεν  εκαλάτσεψεν το φύλακαν, π’ερίαζε μας. Είπεν ατον αέτσ κι αέτσ, ογώ πα φαντάρος είμαι. Θα παίρω την αδελφή μ' απ' αδαπέσ', ποίσον πως κι ελέπ'ς. Επεκαικά επαίρε μας - το χάταλον  πα επαίραμε- κι επήαμε ση θείας ιμ' τ' Αντών τη Μυρίκας έμναμε..Το πρωϊ επαίραμε το τρένον να έρχουμες σο χωρίον. Ας σο παράθυρον ετέρνα οξιωκά. Παντού ερημία. Και μιάρ’ κάτ’ έτον αβούτο τ’ αδακέσ’; Περισιανλούκ, καμμένον η Θεσσαλονίκη, τα τουβάρια μαύρα πίσσας, έναν μαγαζόπον μικρόν αδακά και έναν τεεε.... ακεκά ! Και μιάρ’ αέτσ’ έσανε τα χωρία;Αρ’ έφτασαμε σο Γαλλικόν. Ας’ σο Γαλλικόν έρθεν επαίρε μας ο Θεόφιλον τ’ Ασλάν με τ’έναν γάιδιαρον. Θα κοβαλούν την προίκα μ! Όνταν είδα τον, ησύχασα. Εγνώρτσ’ ατον, είπα «Δόξασι ο Θεός». Αρ’ εθέκαμε απάν’ τα τσιούλια μ’, ήντιαν είχαμε, κι έρθαμε αδαπάν’ ση Ραχμαλή.**
Ατού ση Ραχμαλή έτον τουρκικόν χωρίον. Εκάν είκοσ’ τριάντα οσπίτια. Ατώρα, ντο έσαν, πως εζήνανε, δεν χαπάρ κι έχω. Χωράφια πα πιλιά κι είχανε οργωμένα, άμον ατά ντο ένοιξαν τ’ εμετέρ’ αδαπάγκαικα. Αχά ένα κομματόπον χωραφόπον αδακά, αχά έναν ακεκά. Με τα γαϊδίρια. Νια βούδια είχανε και νια άλογα, γαϊδίρια είχαν.

Όνταν έρθα ογώ ση Ραχμαλήν, οι Τουρκά-ντ’ εκοβαλίουσαν, θα έφευανε. Αέτς’ πα καλά-καλά κι θυμούμ’ ατ’ς. Μίαν μόνον ένας Τούρκος έρθεν εκοβάλεσεν τα τουκάνια τ’, ντ’ ελώ-νιζαν, κι επή’εν ση Δρυμίκλαβαν***. Εκοβάλεσαν τα πράματά τουν όλια ση Δρυμίκλαβαν κι απεκεκά έφυαν.
Εκεί ση Ραχμαλήν έμες όλ’ μαζί. Τ’ έναν τ’ άλλο απάν’. Εμείς την κάμαρην ντο είχαμε, έσανε ο Κώστης και η γαρή ατ’. Επεκεί έρθα ’γώ με τ’ εκείνο το χάταλον. Το χάταλον εκράτεσαμ’ ατο ολίγα ημέρας κι επεκεί εσυντροφίασαμε κι εδέβασαμ’ ατο πλάν’, έστειλαμ’ ατο την αδερφήν αθε. Επεκεί έρθεν κι αδερφό μ’ ο Τράντον. Έγκεν ατον ο Μιλτιάδης ο Χριστοφορίδης. Έρθεν κι άλλο παπόρ’ κι ο Μιλτιάδης επήεν κάτιναν εράευεν. Ατό επήεν εμπροστάτ’ και είπεν ατον «Θείο ογώ καν’νάν κι έχω;». Είπεν ατον ο Μιλτιάδης «ο αδερφό σ’ σο Βολοβότ έν’, χάιτε». Επαίρεν ατο ο Μιλτιάδης κι έρθεν, ν’ αγιάζ’νε ταχωμόπα τ’.
Ατώρα θα ζούμε εκειαπάν’. Μετ’ ένα κορίτσ’ -Θαλεία έκουεν, έφυγαν απ’ αδακά κι επήαν σην Καστανέαν- επέγναμε σα πουρνάρια. Να έχπαναμ’ ατα πα κι εγροίκαναμε, ετσίμπιζαν τα χέρια ’μουν, εκάθουμες κα και έκλαιγαμε. Ετέρναμε αβούτο τ’ αδακέσ’ και έκλαιγαμε. Αμα, τη ψωμί κι έσυραμε. Εδίνε μας η κυβέρνηση, μίαν κοκκία, μίαν γάλαν, κάτ’ εδίνανε μας.
Την τσαμέν εποίκαν’ ατο σχολείον. Διάσκαλος πα έτον σιφτιάν ο Στάθιον, τη Χαρίλαος αδερφόν. Ο Τριανταφυλλίδης πα, που έφυεν σην Καστανέαν, εποίκεν κάμποσον καιρόν ατουκά. Εκκλησίαν πα εποίναμε απέσ’ σ’ οσπίτια. Ποπάν είχαμε τον Ποπα Αναστάσ’. Αβούτε η Χαριλάβα Ευρίκλη ατουπαν’ ση Ραχμαλήν επαίρεν τον Χαρίλαον. Τη Κουκουλιάταινας η μάνα, η Μαρία, χιόρα με τα τέσσερα κορτσόπα, εκρέμασεν σην κάμαρην έναν σιντόν’ κι εποίκεν κάμαρην κι εσέγκεν ατ’ς. Αρ’ αοίκα παντρείας εγίνουσαν. Αμπελί κλαδία ετύλιζαν κι εποίναν στέφανα να στεφανούνταν. Κάποιος έπαιζεν λύραν και από καμίαν εχόρευαν σην τσιαμέν κεκά. Ογώ κι επέγ’να ατότες. Άντραν κι είχα, πουθέν κι επέγ’να.
Εκάτσα με τ’ αδέρφια μ’ οχτώ μήνας, και σ’ οχτώ μήνας απάν’, όνταν εφέκανε τ’ αντάρτας, έρθεν κι άντρας ιμ’ με τον Ευκλείδην και τ’ ατουνούς. Ένα βραδήν έπεσαμε κα κι ακούγομε τακ..τακ. Κατ’ς κρούει σην πόρταν. Ανοίγομε την πόρταν και ελέπομε ο Στύλον κι αδερφό μ’ ο Γιωρίκας. Ενταμώθανε σην Τραπεζούνταν και οι δύος ατουν μαζί έρθανε ση Ραχμαλή. Κρούν’ σ’ Ασλάν’ τη Ματθαίονος την πόρταν. Ένοιξεν ο Ματθαίον. «Ούι ο Στύλον.. Ούι ο Γιωρίκας..». Επαίρεν ατ’ς κι έρθεν σ’ εμέτερον την πόρταν, σ’ αδερφού μ’. Όντας είδαμ’ ατ’ς, εχπαράγαμε.
Επεκεί ερχίνεσαμε τη γεωργίαν. Ακόμαν διανομή κι ε’έντονε. Εσπείρναμε απ’ έναν κομματόπον απ’ αδά και π’ ακεί. Ο παππούς, τ’ εμόν άντρας, έξερεν να οργών’. Γεμουρέτες έτονε. Ο Γερίκας, αδερφό μ’, κι έξερεν. Σαντέτες έτονε. Ας ση Ρουσίαν όσοι έρθανε, ζατί κι έξεραν. Ας σην Τουρκίαν πα που έρθαν, από χαϊβάνια κι έξεραν. Εγόσευαν ανάποδα τα βούδια, εκείνα εκείσαν κα κι ατοίν εντούναν κι εσκότωναν ατα να σ’κούνταν. Ένα ημέραν ο Κώστης αδερφό μ’ έγκεν το κάρον, εφόρτωσαμ’ ατο καλαμπούκια και πάμε ση Ραχμαλή.
Δυ' νομάτ’ Τουρμουλήδες (σ.σ. Δρυμιώτες)-ο ένας ηλικιωμένος, ο άλλος νέος, με τα στρατιωτικά- θερίζ’νε με την κερεντήν. Ο Κώστης ση Ρουσίαν έτονε, κι έξερεν ας σα κάρα κι ας σα αοίκα, κι όπως επέ’γνεν με το κάρον, εκατακιφαλιάεν κι ερούξεν απέσ’ σο ποτάμ’ με τα βούδια εντάμαν. Έτρεξαν οι Τουρμουλήδες, έσκωσαν τα βούδια κι εσέγκαν ατα σο ζυγόν ατουν.
Αρ’ απ’ ολίγον ολίγον έμαθαμε. Ετσαράπιζαμε, πασκίμ ντο κάτ’ εποίναμε! Κι άλλο αργώς εποίκανε διανομήν, επαίραμε και την Καμάραν.
Εδέκανε μας αδακά αβούτο το μέρος. Τ’ εμετέρ εποίκανε επιτροπήν πέντε-έξ' άτομα, ο Τσιαχμάχ’ς, αδερφό μ’ ο Κώστης, οι Θεοφρονάντ. Εκλώστανε όλια τα χωρία. Σα Γιαννιτσά πα επήανε, ση Βέροιαν πα επήανε, σου Γιδά**** πα επήανε. Σ’ όλια πα επήανε κι έναν μέρος κι εγάπεσαν’ να σκούνταν’ και πάγ’νε εκεκά, αμόν ντο έφυαν οι άλλ’ κι επήαν σην Καστανέαν. Όλ’ έφυαν και μόνον οι παλαλοί επέμ’νανε αδαπάν ! Ας όλεν καλλίον αβούτο εγάπεσαν, ση Σαλονίκην σουμά έτον.
Ο Μαυρόπουλον εποίκεν τη ρυμοτόμησην. Εχάραξεν τα οικόπεδα. Επεκεί εδέκεν η κυβέρνηση διαταή θα χτίζομε οσπίτια. 
Σιφτιάν έγκανε τούβλα άψετα. Τ’ ημσόν το χωρίον και παραπάν’ εχτίεν με τ’ εκείνα τα τούβλα τ’ άψετα. Καλυβόπα, μικρά οσπιτόπα... άμον τ’ εμόν τ’ οσπίτ’. Κι επεκεί έκλωσαν ατο σα πετόνια. Έγκανε πετόνια , έξξιανε τσιμέντα, ξυλείας. Αποθηκάριος έτον ο Ματσίκον.
Άντρας ιμ’ κι ο πασιά μ’ ο Γιωρίκας έξυπνοι έσανε. Είπαν θα ίνεται χωρίον. Έρθαν, εκλώ-σταν, είδαν όλεν αβούτο τ’ αδακέσ’. Ακειαπάν’ σην άκραν θα πάμε, είπαν, να επορούμε κι εφτάμε γουρούνια, κοσσάρια... Αρ’ επήγαν έχτσαν εκεί σην άκραν. Ογώ όνταν έρθα ση Ραχμαλή ο Βαβούλτς Ισαάκ’ς εποίνεν καπνά αδά σο ποτάμ’ απέσ’, σα γουμιάρια τα μέρια. Ο Κώστης πα είπεν ατον -με τη γυναίκαν ατ’, την Βαβουλίναν την Ευρίκλην, συγγενοί έμες- Ισαάκ, αν θέλτς ας έρται η Μαρία μετ’ εσέν’ δουλεύ’ σα καπνά και δεις ατεν έναν μεροκάμματον. Ας έρται, είπεν ατον εκείνος, άμα όνταν πουλώ τα καπνά θα πληρών’ ατεν. Επήγα εδούλεψα με τον Βαβούλ’ κι επεκεί, προτού πουλίουνταν τα καπνά, έρθεν ο Στύλον ας σην Τουρκίαν. Αέτσ’ πα είχα τα ημεροκάμματα μ’ σο Βαβούλ’ απάν’.
Ο Βαβούλτς είχεν άλογον με το σιαμιάρ’. Επαίραμε τ’ άλογον κι εκοβάλεσεν ο Στύλον πέτρας ας σο ποτάμ’ και τη Κωτσού Ισαάκ’ς έχτσεν τα θεμέλια ’μουν. Γιατ’ εκείνο τ’ οσπι-τόπον εμουν στέκ’ αέτσ’ ψηλά. Εποίκαμε τα θεμέλια έναν έμορφα κι επεκεί, ας σα θεμέλια κι απάν’, θα χτίζομε με τα πλιθία. Ατότες έρθεν η διαταή, θα χτίζ’ η κυβέρνηση οσπίτια. Έγκανε ξύλα, κεραμίδια, ασ’ όλια. Αρ’ επεκεί κι υστερνά εχάλασεν το σχέδιον ντο εποίκαμε εμείς, κι εποίκαμ’ ατο κυβερνητικόν σχέδιον.

Αέτσ’ εχτίγαν τ’ οσπίτια. Σην αυλήν τη σχολείονος πα έχτ’σανε με τα πλιθία έναν τρανόν, άμον σχολείον. Ατό είχαμε σχολείον πα κι εκκλησίαν πα.
Ατώρα θα χτίζομε τογρίν σχολείον. Σιφτιάν έχτσαμε τ’ αφκά το πάτωμα. Αγούρ’ εσύρναν λαγούμια, άλλ’ ετσάκωναν’ κι άλλ’ εφόρτωνανε τοι γυναίκς’. Εμείς οι γυναίκ’ με τα σιαμιά-ρια σα ράχιας εμουν εκοβάλναμε τα πέτρας ασο Καρτάσιον σο χωρίον για να χτίζ’νε . Μα-στόρ’ πα έσαν ο Στέφανον, ο Πηλιάς, τη Κωτσού Ισαάκ’ς, ο Διογένης...Επεκεί κι ύστερα ερχίνεσαμε να χτίζομε την εκκλησίαν.
Αρ’αέτσ’ έχτσαμε το χωρίον. Για τ’ ατό πονώ ατο ατόσον πολλά. Ακόμαν πονεί η ράχια μ’ ασα πέτρας ντ’ εκοβάλναμε ας σο Καρτάσιον. Για τ’ ατό λέγω σας πάντα: τερέστεν και κάτ’ ποίστεν για τ’ αβούτο το χωρίον. Το χωρίον και τ’ ομμάτια σουν!

ΠΗΓΗ: SANTEOS

Εδώ όσοι χρειαστούν να χρησιμοποιήσουν ΠΟΝΤΙΑΚΟ ΛΕΞΙΚΟ

*Καραμπουρνάκι:Καλαμαριά
**Ραχμαλή:
Αντιγόνη (Ραχμανλή)-Antigoni (Rahmanli)
Μετονομασία 1927-Προσφυγικό χωριό
Εγκαταστάθηκαν 18 οικογένειες προσφύγων (62 άτομα)
19/03/1961 Ο οικισμός καταργείται και χτίζεται,νέο χωριό πιο κάτω,η Νέα Σάντα...
***Δρυμίγκλαβα:Δρυμός ,Ωραιοκάστρου,Θεσσαλονίκη
****Γιδάς:Αλεξάνδρεια Ημαθίας




ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ... " Μαρτυρία της Μαρίας Κων/νίδου (Στυλάβας) "

Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2014

Κρητίδης από Πόντο




Σε απάντηση για το επίθετο που αναζητάτε,βρήκα όλους τους Κρητίδες οι οποίοι απογραφήκαν στο χωριό Προφήτης Ηλίας,Εδέσσης.
Έχουν δηλώσει όλοι καταγωγή από Κούρβαλη του Επές .

Στόν χάρτη μου google map http://goo.gl/maps/gLEUd βλέπω ότι υπάρχει ένα χωριό που δεν το έχω βρεί ακόμα,με το όνομα Πάσονος (ή Κούλαλι).Κούρβαλη δεν υπάρχει σε αναφορά,ίσως να είναι αυτό,λόγω προφοράς να κάναν λάθος οι γραφιάδες (συχνό φαινόμενο)

Τώρα,απ'ότι βλέπω εσείς Ξάνθη έχετε καταγωγή,πώς έγινε αυτό,αλλάξατε μέρος εσείς (γονείς) ή οι παπούδες,έχουν μείνει άλλοι στον προφήτη Ηλία ή όλοι ήρθαν Ξάνθη?




















ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ... " Κρητίδης από Πόντο "

ΑΡΤΟΥΧ,ΟΡΝΤΟΥΣ





καλημερα, ψαχνωντας πολλες ωρες στο διαδυκτιο πληροφοριες για το χωριο του Παππου μου στον Ευξεινο Ποντο, κατεληξα εδω, γνωριζω οτι καταγομαι απο την Ορντου, αλλα ο Παππους πριν πεθανει μου ειπε οτι γεννηθικε σε ενα χωριο της περιοχης Ορντου με ονομα Αρτουχ, σχεδιαζω ταξιδι τους επομενους μηνες για να βρω το συγκεκριμενο χωριο...αλλα στους χαρτες του google και γενικοτερα δεν μπορω να το εντοπισω, υποθετω οτι ισως εχει αλλαξει ονομασια...σε μια ποντιακη εγκυκλοπεδια επισης ειχα δει οτι εγραφε πως κατοικουσαν 15 ελληνικες οικογενειες....οποτε υποθετω πως ισως μια ειναι και η δικια μας,...αν εχεις καποια πληροφορια θα μου ηταν χρησιμη!!! ευχαριστω!!!
πως σου προεκυψε αυτο το χωριο? στους ποντιακους χαρτες που αναφερεται το χωριο αρτουχ το δειχνει πολυ κοντα στο τσιαμπασιν
εστω και με την ελπιδα οτι θα το βρω μου ρχεται να κλαψω...σε ευχαριστω για την βοηθεια!!!
επισης απο το χωριο αυτο οι παππουδες μου εκτοπιστηκαν στον καυκασο, σε καποια περιοχη Αλαν στο χωριο Μπεσγκαρντας
γειτονικο χωριο ηταν η μανεα ξερω οτι ειχαν εκκλησια Προφητη Ηλια
(στη Μάνεα),στο χωρια Πεσγκαρντας ηταν ο Αγιος Παντελεημονας
Το ξέρω ότι πήγα αλλού,αλλά το όνομα το Τούρκικο εκεί με βγάζει,γι αυτό προσπαθώ να βρώ αλλού τέτοια ονομασία κοντά σε Τσάμπασιν,περισσότερο με ενδιαφέρει να κρατήσεις το τούρκικο νέο όνομα του χωριού κι όχι την θέση....Τα χωριά στόν Καύκασο που μου λές,πρώτη φορά τα ακούω,μήπως ηταν στην Γεωργία?Ειλικρινά,για Καύκασο έχουμε κάνει μεγάλη δουλειά με πολλούς ερευνητές και τέτοια ονομασία δεν μας προέκυψε πουθενά....
υπαρχει Πεσ καρτας , μανεα, ζουρναυζαντων, πιπεραντων,κουμα,πουρτς,ολα αυτα ηταν κοντα
Μήπως δεν ήταν Καύκασος?Μάλλον θα λές στην περιοχή της Ρωσσίας
Έχω δίκιο,στο Σοχούμι είναι...http://goo.gl/maps/Z9XJ8


maps.google.com
Find local businesses, view maps and get driving directions in Google Maps
Ναι οκ και το σοχουμι στον Καύκασο συγκαταλεγεται
το επιβεβαιωσα,το Αρτουχ ειναι το σημερινο Kecili,σωστα το εχεις βαλει και αν ενδιαφερεσαι βρηκα φωτο απο τα χωρια ζουρνατζαντων και Μένεα

ανέβασ'τες!!!τί ρωτάς? Με ενδιαφέρει και η ακριβή τους θέση στον χάρτη,κατά προσέγγιση τα έχω εκεί που είναι.....
Πώς διαπιστώσατε ότι έχω δίκιο?Για το Αρτούχ λέω,εγώ ακόμα δεν επιβεβαίωσα 100%
το αρτουχ ,λεγεται kecili,οι κατοικοι του χωριου χειμαδιου κιλκις,είναι κατα κυριο λογο προσφυγες απο το αρτουχ
καποιος κυριος αφεντουλιδης σε μια δημοσιευση του πριν
2-3 χρονια εγραψε οτι σε ενα καφενειο του χειμαδιου κιλκις συχναζει καποιος θρυλικος χαρτοπαικτης απο το αρτουχ του ποντου που προσφατα μετονομαστηκε σε kecili
οσο για τον καυκασο,εχω φωτογραφιες απο ζουρνατζαντων-μανεα προς το παρων τραβηγμενες το 2009 το besh kardash μου ειπαν οτι αργοτερα ονομαστηκε κελεσουρι οποτε λογικα ειναι το ιδιο μερος
εκκλησια προφητη Ηλια Μανεα
μνηματα κοντα στην εκκλησια
σου στελνω ολες τις φωτο απο Μανεα


ναι κι εγώ από εκεί το είδα,αλλά ο νίκος αφεντουλίδης δεν μου απάντησε σε αυτό το ερώτημα ακόμα,άρα είναι πρόωρα να πιστεύεις ότι είναι εκεί,αν δεν το τσεκάρω με χίλιους δύο τρόπους,δεν γίνετε έτσι η δουλειά
μιλησα με εναν τουρκο απο κετσιλι,βεβαια ηταν μικρος σε ηλικια,εν ηξερε το παλιο ονομα αλλα μου επιβεβαιωσε οτι αλλαξε τα τελευταια χρονια και εγινε κετσιλι
εχω αποστειλει e-mail σε ανθρωπο που ερευνα εκεινη την περιοχη και περιμενω απαντηση,αυτον τον ανθρωπο με παρεπεμψε ο κυριος Βλασης Αγτζιδης




ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ... " ΑΡΤΟΥΧ,ΟΡΝΤΟΥΣ "