ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ ΠΑΝΤΕΛΗΣ (Παντέλ Αγάς)

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ ΠΑΝΤΕΛΗΣ ή Παντέλ Αγάς

Ο Παντελής Αναστασιάδης του Λαζάρου και της Συμέλας γεννήθηκε το 1896 στο χωριό Τσιμενλί  Σαμψούντας και απεβίωσε στις 27-10-1969 στο χωριό Ποντολίβαδο Καβάλας.

Η οικογένεια του Λάζαρου Αναστασιάδη είχε έξι αγόρια. Τον Ισαάκ ,τον Σταύρο, τον Παναγιώτη που απαγχονίστηκε στην Αμάσεια το 1921,τον Αριστόβουλο, τον Ιερεμία και τον Παντελή, τον αντάρτη Καπετάν Παντέλ-αγά, που ήταν επικηρυγμένος από τους Τούρκους.

Ο Παντελής Αναστασιάδης φοίτησε στο Δημοτικό σχολείο του Τσιμενλί και στη συνέχεια στη Σαμψούντα όπου πήγε ως την Πέμπτη τάξη του Γυμνασίου μένοντας μαζί με τον αδελφό του Παναγιώτη. Δεν πρόλαβε να τελειώσει το Γυμνάσιο γιατί ένα βράδυ κάνοντας βόλτα με άλλα τέσσερα παιδιά έξω από το Δικαστήριο της Σαμψούντας, ο θόρυβος από τα πατήματα των αλόγων ενόχλησε τους Τούρκους και δόθηκε εντολή από τους δικαστές ως το πρωί τα πέντε παιδιά να εκτελεσθούν. Τα τρία παιδιά, μεταξύ των οποίων και ο Παντελής, γλίτωσαν γιατί οι τρείς οικογένειες πρόλαβαν και ειδοποιήθηκαν και έτσι σώθηκαν τα παιδιά τους. Τα δύο άλλα παιδιά δεν πρόλαβαν να ειδοποιηθούν και το πρωί εκτελέστηκαν. Μετά από αυτό το συμβάν, το 1914,τα τρία παιδιά ,ανέβηκαν στα βουνά και πολέμησαν ως αντάρτες τους Τούρκους επί επτά ολόκληρα χρόνια, μέχρι το 1921.

Ενώ ο Παντελής βρισκόταν στα βουνά, ο αδελφός του Ιερεμίας με είκοσι επτά (27)  άλλους νέους,πήγαν έξω από την Σαμψούντα για να πάρουν αλεύρι και αλάτι, και στο γυρισμό έμειναν σ’ ένα μύλο για να ξεκουραστούν και να ψήσουν ‘’λαβάσια’’ (πίτες) για να φάνε προδόθηκαν όμως και σκοτώθηκαν εκτός από τρία άτομα. Μεταξύ των νεκρών παλληκαριών   ήταν και ο Ιερεμίας Αναστασιάδης, που οι Τούρκοι νομίζοντας ότι είναι ο Παντέλ-αγάς, ο αντάρτης, στήσανε το κεφάλι του πάνω σε πάσσαλο στην πλατεία της Σαμψούντας, γιατί τα δύο αδέλφια έμοιαζαν πολύ. Από τους τρείς (3) που έζησαν μετά το αιματηρό αυτό επεισόδιο,ήρθε στην Ελλάδα μόνο ο Σάββας Χατζηιωαννίδης που έμενε στο Ποντολίβαδο Καβάλας και απεβίωσε το έτος 1968.

Το γεγονός ότι από από τις 183.000   Ελλήνων της Αμάσειας, επέζησαν έστω και 50.000 οφείλεται στην προστασία της περιοχής από τους αντάρτες.

Ο Παντελής Αναστασιάδης σε ηλικία μόλις 18 ετών, ανεβαίνει στο βουνό, αγωνίζεται, πολεμάει και διασώζει γυναικόπαιδα .Μάλιστα όπως είναι καταγεγραμμένο με σαράντα επτά (47) αντάρτες και δύο χιλιάδες πεντακόσια (2500)  γυναικόπαιδα κατόρθωσε να αντιμετωπίσει σε πολυήμερη μάχη στο Αγιού-Τεπέ (16-11-1916)  χιλιάδες τακτικού Τουρκικού στρατού με αποτέλεσμα το θάνατο εκατόν δεκαεννιά (119) Τούρκων στρατιωτών και  8  Αξιωματικών  με μοναδική απώλεια  μόνο τεσσάρων (4) ανταρτών.

Επίσης κατά τη μάχη του Νεμπιένταγ της Πάφρας, όπου οι αντάρτες ήρθαν αντιμέτωποι με ολόκληρο Τουρκικό σύνταγμα άριστα εξοπλισμένο προτίμησαν έναν περήφανο θάνατο.

Ο Παντελής Αναστασιάδης
(Παντέλ-Αγάς)
με την σύζυγό του
Φωτεινή Χαραλαμπίδου
την ημέρα του γάμου τους
στον Πόντο το 1915.

Ο Παντελής Αναστασιάδης ήταν υπαρχηγός του Δημήτρη Χαραλαμπίδη(απεβίωσε το 1928), αρχηγού του αντάρτικου σώματος της Σαμψούντας και από το 1915 και γαμπρός του αφού παντρεύτηκε την κόρη του Φωτεινή,το γένος Χαραλαμπίδη, που καταγόταν επίσης από το Τσιμενλί. Η Φωτεινή ήρθε στην Ελλάδα το 1923 μαζί με την οικογένεια του άνδρα της, ενώ ο Παντέλ-αγάς ήρθε στην Ελλάδα τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους μέσω Ρωσίας-Βουλγαρίας και εγκαταστάθηκε στο Ποντολίβαδο Καβάλας.

Τα παιδιά του Παντελή Αναστασιάδη
(Παντέλ-αγά) Παναγιώτης-Ιερεμίας και Όλγα.

Το ζευγάρι απέκτησε τρία παιδιά, τον Παναγιώτη και την Όλγα που είναι δίδυμοι και γεννήθηκαν στο Ποντολίβαδο το 1925 και διαμένουν στην Καβάλα και τον Ιερεμία που γεννήθηκε επίσης στο Ποντολίβαδο το 1935 και διαμένει στην Θεσσαλονίκη.














Ο ΠαντελήςΑναστασιάδης από τα έτη 1962-1965  στο Ποντολίβαδο Καβάλας έγραψε μια ανέκδοτη εργασία-αφήγηση για τα ιστορικά αντάρτικα γεγονότα από το 1913-1923 στην περιοχή της Σαμψούντας και της Πάφρας, όπως τα έζησε ο ίδιος.

                     

ΠΗΓΗ: ΛΕΣΧΗ ΠΟΝΤΙΩΝ ΚΑΒΑΛΑΣ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ... " ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ ΠΑΝΤΕΛΗΣ (Παντέλ Αγάς) "

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΛΑΖΑΡΟΣ (Τελή Λάζαρος)

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΛΑΖΑΡΟΣ (ΤΕΛΗ ΛΑΖΑΡΟΣ)

Εσχιάς-εκδικητής (Αρματωλός περιοχής Πάφρας του Πόντου),γεννήθηκε στο χωριό Παπασοόν της Πάφρας το 1870.Συνελήφθη από τους Τούρκους το 1890 και δικάσθηκε ισόβια.Το 1909 αφέθηκε ελεύθερος από τους Νεότουρκους.Οι Τούρκοι τον έκαψαν ζωντανό μαζί με την γυναίκα του το 1916 σε αχυρώνα του χωριού του.

ΠΗΓΗ:vatolakkos



Παρακαλώ,όποιος έχει παραπάνω στοιχεία,να επικοινωνήσει μαζί μου masmanidisgr@gmail.com

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ... " ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΛΑΖΑΡΟΣ (Τελή Λάζαρος) "

ΔΙΑΦΟΡΟΙ ΑΝΤΑΡΤΕΣ

ΚΟΥΤΣΟΓΛΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ (ή Καρατσοτσούκ)

Εσχιάς-Εκδικητής (Αρματωλός περιοχής Πάφρας του Πόντου),γεννήθηκε στο χωριό Κουρλεντάνι της Πάφρας,Από τους πιο φημισμένους εκδικητές-αρματωλούς του Δυτικού Πόντου.Από το 1918 γίνεται διώκτης των Τούρκων οι οποίοι τον επικηρύσσουν για 5.000 χρυσές λίρες.

ΚΟΤΣΕΡΙΔΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ (ΧΙΝΤΑΣ)

Εσχιάς-εκδικητής (Αρματωλός περιοχής Πάφρας του Πόντου),γεννήθηκε στο χωριό Ζεϊνέα της Πάφρας του Πόντου 1810.Διώκτης των Τούρκων,το1844 και μετά από ολοήμερη μάχη με Τούρκους χωροφύλακες πυρπολείται μέσα στο σπίτι του.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΙΔΗΣ (ΚΟΤΖΑΜΠΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ)

Εσχιάς-εκδικητής (Αρματωλός περιοχής Πάφρας του Πόντου),γεννήθηκε το 1802 στο χωριό Γίμηνος Πάφρας.Απαγχονίσθηκε από τους Τούρκους το 1870.

Παρακαλώ,όποιος έχει παραπάνω στοιχεία,να επικοινωνήσει μαζί μου masmanidisgr@gmail.com


ΠΗΓΗ:vatolakkos

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ... " ΔΙΑΦΟΡΟΙ ΑΝΤΑΡΤΕΣ "

ΔΕΔΕΟΓΛΟΥ ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ

Ιπποκράτης Δεδέογλου ή Ιππόκ Αγάς

Ιπποκράτης Δεδέογλου ή Ιππόκ Αγάς,αρχηγός του βουνού Νεπιέν Ντάγ,
υπό του γενικού αρχηγού Αντών Πασά

(Από μαρτυρία, του Παναγιωτίδη Ελευθέριου το γένος Δεδέογλου):

Από διηγήσεις της μητέρας μου και ανεψιάς του Ιπποκράτη:

Το Τουρκικό κράτος επικήρυξε τον Ιπποκράτη Δεδέογλου όπως και πολλούς άλλους και κυκλοφόρησε ένα βιβλίο στο οποίο υπήρχε η φωτογραφία του, η δράση του και η επικήρυξη.
Αυτό το βιβλίο αργότερα κατά την διάρκεια της Βουλγαρικής κατοχής έπεσε στα χέρια των Βουλγάρων. Οι Βούλγαροι κρατούντες της περιοχής θεώρησαν τον Ιπποκράτη Δεδέογλου άκρως επικίνδυνο και αποφάσισαν να τον σκοτώσουν……

-Αφού έπεσε στα χέρια των  Βουλγάρων το βιβλίο της επικήρυξης, οι Βουλγαρικές αρχές θεώρησαν ότι αφού μέσα στην Τουρκία ο Ιππόκ είχε τέτοια δράση θα τους δημιουργούσε προβλήματα. Έτσι άτυπα αποφάσισαν να τον σκοτώσουν.  Δεν ήταν όμως τόσο εύκολο διότι δεν υπήρχε  επίσημη καταδίκη.

Αποφάσισαν  λοιπόν να στήσουν κάποιο γεγονός και με δικαιολογία της αντίστασης κατά της αρχής να τον σκοτώσουν.

Ο Ιππόκ όμως είχε καταλάβει τις προθέσεις τους και σαν έμπειρος και παλιός πολεμιστής δεν έμενε ποτέ μόνος  και δεν έδινε ποτέ δικαίωμα για οτιδήποτε.

-Τα βράδια μετά από τις κοπιαστικές εργασίες της ημέρας, οι άντρες πηγαίνανε στο καφενείο του χωριού για να μάθουν τα νέα.
Ο ιδιοκτήτης του καφενείου ήταν κουμπάρος και φίλος του Ιππόκ. Οι Βούλγαροι  προσπαθούσαν, προσποιούμενοι τους φίλους ,να συνοδεύσουν τον Ιππόκ στο σπίτι μετά το καφενείο.
Ο Ιππόκ, κατάφερνε με διάφορες δικαιολογίες να το αποφεύγει.
Μια από τις συχνότερες ήταν, “Θα μείνω στου κουμπάρου μου, του καφετζή, απόψε διότι αύριο έχουμε κάποια δουλειά μαζί”.

Οι Βούλγαροι μετά από αρκετές άκαρπες προσπάθειες αποφάσισαν να πιέσουν περισσότερο. Έτσι το μοιραίο  βράδυ, οι τρείς Βούλγαροι, δύο στρατιώτες και κάποιος ανώτερός τους, αφού ήπιαν  αρκετά ,προθυμοποιήθηκαν  πάλι να συνοδεύσουν τον Ιππόκ στο σπίτι. Παρά τις δικαιολογίες και τη προσπάθεια αποφυγής  οι δύο στρατιώτες τον έπιασαν αγκαζέ και τον έβγαλαν από το καφενείο δια της βίας. Στην διάρκεια της διαδρομής ο τρίτος τους πλησίασε από πίσω και  του έριξε πισώπλατα  από μικρή απόσταση. Αμέσως εξαφανίστηκαν μέσα στο σκοτάδι. Ο αδελφός του ο Γιώργης πετάχτηκε έξω οπλισμένος αλλά το μόνο που βρήκε ήταν το πτώμα του Ιππόκ. Την επόμενη μέρα διέδωσαν ότι ο Ιππόκ  αντιστάθηκε στις αρχές προσπαθώντας  να αποσπάσει τα όπλα των Βουλγάρων για  να τους σκοτώσει. Έτσι κι’ αυτοί εκτελώντας το καθήκον τους τον πυροβόλησαν.

Οι υποψίες ,από όλους τους κατοίκους του χωριού, για το ποιος έδωσε το βιβλίο της επικήρυξης στους Βουλγάρους πέσανε σε κάποιον συγχωριανό.

Μετά την απελευθέρωση στο πανηγύρι του Μακρυχωρίου, ο δεκαπεντάχρονος γιός του Ιπποκράτη , Δανιήλ  Δεδέογλου, με την προτροπή χωριανών οι οποίοι του όπλισαν το χέρι, επιχειρεί να εκδικηθεί τον προδότη που έδωσε το βιβλίο της επικήρυξης στους κατακτητές , αλλά λόγω απειρίας αστοχεί.

Σημείωση:Ευχαριστούμε τον Παναγιωτίδη Ελευθέριο το γένος Δεδέογλου για τις πολύτιμες πληροφορίες που διέσωσε,καθώς και για το φωτογραφικό υλικό της ανάρτησης.


Επίσης,μια ιστορία,για τον Ιππόκ Αγά....

Ο τάφος του Χαμπίλ Μπέη στο Δύσβατο

Στις αρχές του Ιουνίου 1921,  όταν πλέον οι διώξεις σε βάρος των Ελλήνων είχαν πάρει μορφή παροξυσμού, ο Ιπποκράτης Δεδέογλου, όντας καπετάνιος στο όρος Νεμπυάν, πληροφορήθηκε για την σφαγή, στην τοποθεσία Κιοβτσέσου, των 570 Ελλήνων Μπαφρινών που είχαν πάρει το δρόμο της εξορίας.
Φοβούμενος για την ζωή των μελών της οικογενείας του, φίλων, γειτόνων και συγγενών του, αποφάσισε να κατέβει στην Μπάφρα και να παραλάβει όλους αυτούς τους ανθρώπους στο βουνό. Ο μεγάλος καπετάνιος είχε απορρίψει προτάσεις – δήθεν – ειρήνευσης, του Διοικητή της Μπάφρας Σαμλή Κιορ Τζεμίλ  Μπέη και τούτο αποτελούσε πρόσθετο λόγο απομάκρυνσης της οικογένειας του από την πόλη της Μπάφρας, φοβούμενος αντεκδίκηση του Διοικητή.
Η απομάκρυνση όμως τόσων ανθρώπων από την πόλη της Μπάφρας δεν ήτανε υπόθεση εύκολη.
Παρά ταύτα ο Ιπποκ Αγάς συνεργαζόμενος  με τον φίλο του Τζέρκεζο Χαμπίλ Μπέη και βοηθούμενος από τους δύο ανεψιούς του, Εγιούπ και Καντήρ, νύχτα παρέλαβαν από την πόλη 122 άτομα και άλλα μεν οδήγησαν στο βουνό, άλλα δε στο τσιφλίκι του Χαμπίλ Μπέη στην περιοχή παραλίας της Μπάφρας.
Τέσσερις μήνες μετά, ο Ιππόκ Αγάς με 101 εκ των 122 προσώπων,  με βενζινάκατο απέπλευσαν κρυφά από παραλία της Μπάφρας και αποβιβάστηκαν στην Μήδεια της Αν. Θράκης. Εκείθεν μέσω Κωνσταντινούπολης, ήρθαν στην Ανδριανούπολη από όπου και εισήλθαν στην Ελλάδα.
Λίγες ημέρες μετά την φυγή των 101 προσώπων, ο Χαμπίλ Μπέη, νοίκιασε με έξοδά του άλλη βενζινάκατο και φυγάδευσε στην Ελλάδα τους υπόλοιπους 21.
Στο μεταξύ, επειδή ο διοικητής της Μπάφρας πληροφορήθηκε το γεγονός και άρχισε να αναζητά τον Χαμπίλ Μπέη, εκείνος φοβούμενος για τη ζωή του, εγκατέλειψε όλη την πλούσια πατρική του περιουσία και μεταμφιεσθείς διέφυγε στην Τραπεζούντα και εκείθεν στην Κωνσταντινούπολη.
Τελικά πέρασε κι αυτός, μαζί με τους δύο ανεψιούς του στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα.
Ο Ιπποκράτης Δεδέογλου ως πρόσφυγας πλέον, εγκαταστάθηκε στο χωριό Μακρυχώρι Ν. Καβάλας.
Εδώ τελειώνει η αφήγηση του αείμνηστου Αντωνίου Γαβριηλίδη για το θαυμάσιο αυτό γεγονός της συνεργασίας Ιπποκ – Χαμπίλ, προκειμένου να διασωθούν 122 χριστιανικές ζωές.....

Περισσότερα,εδώ ..ΠΗΓΗ:Eidisis

Παρακαλώ,όποιος έχει παραπάνω στοιχεία,για τους αντάρτες μας,να επικοινωνήσει μαζί μου masmanidisgr@gmail.com

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ... " ΔΕΔΕΟΓΛΟΥ ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ "

ΗΛΙΑΣ ΓΡ. ΠΑΝΟΥ

ΠΑΝΟΥ ΗΛΙΑΣ ΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ

ΓΕΝΙΚΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΑΝΤΩΝ ΠΑΣΑ

Γεννήθηκε το 1894 στο χωριό Αβδουραχμανλή του Ακ Ντάγ Ματέν του Πόντου.Απόφοιτος του Ροδοκανάκειου σχολαρχείου Ζινζιδερέ Καισάρειας και του αμερικανικού κολεγίου"Ανατόλια" Μερζιφούντας.Δημοδιδάσκαλος στο χωριό Χαϊτάλαπα Πάφρας Πόντου-Προφήτη Λαγκαδά – Νέας Μπάφρας Σερρών και διευθυντής του Γυμνασίου Δράμας.Το ανεκτίμητο ιστορικό αρχείο του κατασχέθηκε από τους Βούλγαρους το 1941 και καταστράφηκε.Έκτοτε οι Πόντιοι και ιδιαίτερα οι Παφραίοι έγιναν φτωχότεροι.Πέθανε στη Νέα Μπάφρα Σερρών σε βαθειά γεράματα,αφήνοντας στη ζωή τη σύζυγο του Ραχήλ και τις τέσσερις κόρες του,Ελένη,Κίτσα,Εύχαρη και Σοφία.

ΠΗΓΗ:vatolakkos

ΠΗΓΗ: Santeos

Παρακαλώ,όποιος έχει παραπάνω στοιχεία,να επικοινωνήσει μαζί μου masmanidisgr@gmail.com

ΠΗΓΗ: Santeos

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ... " ΗΛΙΑΣ ΓΡ. ΠΑΝΟΥ "

ΑΝΤΩΝ ΠΑΣΑΣ

Αντών Πασάς

Αντών’ Πασάς

Του Πολατίδη Βασίλειου 13/3/2014

O Αντώνης Χατζηελευθερίου ή Αντών Πασάς ή Αντών Αγάς ή Αντών Καραμπέγ, γεννήθηκε το 1888 στο χωριό Κουρουκοκτσέ της επαρχίας της Πάφρας.
Το 1912 σε ηλικία 24 ετών προτίμησε να ανέβει αντάρτης στα βουνά παρά να καταταγεί και να υπηρετήσει στον τουρκικό στρατό, αντιδρώντας με αυτή τη στάση, στις βιαιοπραγίες των τούρκων κατά των Ελλήνων.Οι συγχωριανοί του τον προέτρεψαν να καταταγεί, για να μην αφανιστεί το χωριό τους απ τους τούρκους.Τελικά ο Αντώνης Χατζηελευθερίου κατετάγει το Μάρτιο του 1912 πρώτα στην Σαμψούντα και έπειτα στην 

Αμάσεια στο 4ο σώμα του τουρκικού στρατού.Οι τούρκοι τον εξευτέλιζαν και τον ταπείνωναν όπως έκαναν σε όλους τους Έλληνες που είχαν την ατυχία να καταταγούν.

Αμέτρητες ήταν οι αγγαρείες, οι ταπεινώσεις και τα βασανιστήρια. Υπέμεινε πολλούς εξευτελισμούς και ταπεινώσεις, όμως δεν άργησε και το Σεπτέμβριο του 1912 στην Αμάσεια άδραξε την ευκαιρία και το ‘σκασε απ’ τον τούρκο φρουρό εκτελώντας τον. Μετά από πολλές ταλαιπωρίες και βάσανα κι αφού διέσχισε μόνος τα βουνά του Πόντου, έφτασε στο χωριό του.

 Ανέβηκε αμέσως στο βουνό, όπου βρήκε κι άλλους που κρύβονταν από τους τούρκους ή που λιποτάκτισαν από τον τουρκικό στρατό και σχημάτισε ένα αντάρτικο σώμα.

Πελαγία Οξύζογλου

Στο βουνό γνώρισε και παντρεύτηκε στις αρχές του 1915 την γυναίκα του Πελαγία Οξύζογλου. Το 1915 ξεκινά τον ένοπλο αγώνα κατά των τούρκων ως αρχηγός μια μεγάλης αντάρτικης ομάδας.
Οι αντάρτες εκείνη την περίοδο προμηθεύονταν τα όπλα τους από την Ρωσία, καθώς επίσης υπήρχαν και όπλα που έφερναν μαζί τους οι λιποτάκτες από τον τουρκικό στρατό.
Οι μάχες εναντίον του τούρκικου στρατού και των τούρκων ανταρτών είχαν ανάψει πάνω στα βουνά του δυτικού Πόντου.
Οι Έλληνες γνωρίζοντας την γεωγραφία της περιοχής τους έστηναν ενέδρες με μικρές ομάδες κατατροπώνοντας τους τούρκους.

Το Μαρτίου του 1915 ο Αντών’ Πασάς μαζί με το αντάρτικο του σώμα βρίσκονταν στην λιμνοθάλασσα της Πάφρας για να προμηθευτεί ψάρια για τους άντρες του.
Εκεί όμως του είχαν στήσει ενέδρα οι τούρκοι. Πληροφορήθηκε από τους άντρες του για την ενέδρα και προτίμησε να επιτεθεί κατά μέτωπον.
Η επίθεση των ανταρτών του Αντών’ Πασά πραγματοποιήθηκε τα ξημερώματα. Σα λιοντάρια έπεσαν οι αντάρτες του πάνω στους τούρκους.
Οι τούρκοι τα έχασαν και υποχώρησαν αλλόφρονες στο βουνό Καλινίκ όπου και εξοντώθηκαν, αφού είχαν περικυκλωθεί και από άλλα αντάρτικα σώματα.
Συνέλαβαν πολλούς τούρκους στρατιώτες και χωροφύλακες και τους αντάλλαξαν με Έλληνες αιχμάλωτους που σάπιζαν στις φυλακές της Σαμψούντας και της Πάφρας.
Στα βουνά του Πόντου αντηχούσε το όνομα του θρυλικού καπετάνιου.

Μητροπολίτης Χρύσανθος

Τον Ιούνιο του 1916 στην Μητρόπολη της Τραπεζούντας, με επικεφαλής των Μητροπολίτη Χρύσανθο και παρόντων των καπετάνιων των αντάρτικων ομάδων του δυτικού Πόντου,
ο Αντώνης Χατζηελευθερίου ορίσθηκε «αρχιστράτηγος» όλων των αντάρτικων ομάδων του δυτικού Πόντου.
Αμέσως μετά την εγκατάσταση του ρώσου στρατηγού Λιαχωβ στην Τραπεζούντα με επιστολή του που απευθύνεται στον Μητροπολίτη Αμάσειας Γερμανό Καραβαγγέλη, καλεί να έρθουν στην Τραπεζούντα όλοι οι οπλαρχηγοί του Δυτικού Πόντου.

Την επιστολή του Στρατηγού στους αντάρτες τη διαβίβασε ο επίσκοπος Πάφρας Ευθύμιος Αγριτέλης στις 18 με 19 Απριλίου του 1916 και στις 

20 Απριλίου όλοι σχεδόν οι καπετάνιοι χρησιμοποιώντας καΐκια από τις παραλίες της Σαμψούντας και της Πάφρας-Αλατσάμ πήγαν στην Τραπεζούντα και συγκεντρώθηκαν, σύμφωνα με τις αφηγήσεις τους, σε ένα μεγάλο σχολείο (ίσως) στο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας.
Παρέστη εκεί ο Ρώσος Στρατηγός Λιαχώφ, ο προσωρινός Κυβερνήτης Κωνσταντίνος Θεοφυλάκτου, ο Μητροπολίτης Χρύσανθος και πολλοί Ρώσοι Αξιωματικοί.
Ο στρατηγός Λιαχώβ υποσχέθηκε να τους ενισχύσει με όπλα, πυρομαχικά, τρόφιμα, φάρμακα και ιματισμό για να συνεχίσουν τον αγώνα κατά των Τούρκων μέχρι την οριστική κατάληψη και απελευθέρωση ολόκληρου του Πόντου.
Στην μεγάλη και ιστορική αυτή συνάντηση πήραν μέρος όλοι οι καπετάνιοι του Πόντου και ορίστηκε χωριστά για τον καθένα το βουνό και το αρχηγείο όπου μπορούσε να δράσει.
Μετά από πρόταση του Στρατηγού και του Μητροπολίτη Χρύσανθου όλοι οι συγκεντρωθέντες ενέκριναν δια βοής τον Αντώνιο Χατζηελευθερίου ή Αντών Πασά ή Αντών Καραμπέγ,αρχηγό του Νεπιέν Ντάγ ως Γενικό Αρχηγό όλων των αντάρτικων τμημάτων του Δυτικού Πόντου, μάλιστα δε ο Ρώσος Στρατηγός τοποθέτησε στο κεφάλι του Αντώνη ένα καπέλο Κοζάκου αξιωματικού με ένα μεγάλο σταυρό ή αστέρι που είχε μπροστά στο καπέλο.

Η αναγνώριση του Αντών’ πασά ως γενικού αρχηγού έγινε γνωστή στις τουρκικές αρχές οι οποίες με εισήγηση τους στο σουλτάνο ζήτησαν την επικήρυξη του για το ποσό των 5.000 χρυσών τουρκικών λιρών,ποσό επικήρυξης μεγαλύτερο μετά από εκείνο κατά του Κουτσόγλου Αναστασίου “Καρατσοσούκ” απ’ το Κουρλένταμι της Μπάφρας που έδρασε το 1821 ως κλέφτης και αρματολός στα βουνά της Μπάφρας.

 Τον Απρίλιο του 1917 ο Αντών’ πασάς με 400 αντάρτες βάδισε κατά της κωμόπολης Τσιτνίκ στην περιοχή της Αμάσειας και απείλησε ότι θα την κάψει αν δεν απελευθέρωναν την Πελαγία, την γυναίκα του.Είχε σκοπό να επιτεθεί με 5.000 αντάρτες στην Αμάσεια και να μην αφήσει τούρκο για τούρκο. Από την πλευρά τους οι τούρκοι τρομοκρατήθηκαν μαθαίνοντας αυτές τις ειδήσεις και έσπευσαν να απελευθερώσουν την Πελαγία.

Τον Μάϊο του 1917 οι τούρκοι της Αμάσειας και της Πάφρας έστειλαν Έλληνες που είχαν επιρροή στην περιοχή για να διαπραγματευτούν με τον Αντών’ πασά.
Οι όροι ήταν οι παρακάτω: να παραδώσουν τα όπλα τους, δίχως όρους αμνηστίας σε όλους, να σταματήσουν οι εχθροπραξίες και να γυρίσουν όλοι πίσω στα σπίτια τους.
Ο Αντώνης επειδή γνώριζε πολύ καλά τι εστί τούρκος, ήξερε πως οι υποσχέσεις τους ήταν ψεύτικες, γι' αυτό και δεν τις δέχτηκε.Ότι δεν κατάφεραν όμως, να κάνουν με την δύναμη των όπλων οι τούρκοι, το κατάφεραν με την δύναμη του χρυσού, που τόσους και τόσους σπουδαίους άντρες έχει καταστρέψει.
Δυο πρωτοπαλίκαρα του Αντώνη Χατζηελευθερίου, ο Αναστάσιος Αβραμίδης και ο Ελευθέριος Κουλπαρίδης, θαμπωμένοι από τον χρυσό των τούρκων, οργάνωσαν την δολοφονία του παλληκαριού, χωρίς καμιά τύψη.
Πήραν με το μέρος τους και τον Αντώνη Χατζηπαρασκευά προτείνοντάς τον για καπετάνιο. Ο Ελευθέριος Κουλπαρίδης μάλιστα, ήταν και κουμπάρος του Αντών’ πασά και με πρόφαση να πάνε σ' ένα χωριό για να του αγοράσουν ένα καλό άλογο σαν δώρο, πήγε μαζί τους. Αφού πρώτα ακινητοποίησαν τους συνοδούς του και την γυναίκα του, τον σκότωσαν και μετά τον αποκεφάλισαν. Μετέφεραν το κεφάλι του στην Πάφρα και μετά στην Σαμψούντα όπου το κάρφωσαν σε ένα πάσσαλο και το περιέφεραν σαν τρόπαιο σε όλη την περιοχή.
Αυτή η άνανδρη πράξη των τριών προδοτών συντάραξε τον Ελληνισμό του Πόντου. Ο Γερμανός Καραβαγγέλης εξόπλισε ένα σώμα και έψαξε να τους βρει, αλλά μάταια. 

Μέχρι και ο Κιορ Τζεμίλ, ένας ανώτερος τούρκος αξιωματούχος στην Πάφρα είπε σε αυτούς τους τρεις προδότες  :

“ Άντε να χαθείτε καταραμένα σκυλιά. Πώς τολμήσατε να κάνετε ένα τέτοιο έγκλημα στον αρχηγό σας; Εμένα ήταν αντίπαλος μου, αλλά εσείς πώς σκοτώσατε ένα τέτοιο παλληκάρι ;"

Ο Αντών’ πασάς όπως και εκατοντάδες άλλα παλικάρια, θρυλικές υπάρξεις του Ελληνισμού του Πόντου, διεξήγαγαν λαμπρούς αγώνες για την πατρίδα και την οικογένεια μέσα από στερήσεις και δεινοπαθήματα.
Στην πλειοψηφία τους έπεσαν υπέρ της πατρίδας θυσιάζοντας το αίμα αλλά και τη ζωή τους, ως γνήσια τέκνα λαμπρών προγόνων.
Έτσι η γή του Πόντου πλημύρισε από εθνομάρτυρες που χαρακτηρίζονταν από αυτοθυσία αλλά και την πίστη τους στον Ιησού Χριστό.
Τα ονόματα πολλών εξ’ αυτών κοσμούν τα αγιολόγια της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

ΠΗΓΗ: Kotsari

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ... " ΑΝΤΩΝ ΠΑΣΑΣ "

Η ΑΝΕΠΙΣΗΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ

Της αρθογράφου Αϊσέ Χούρ

Από την τούρκικη 
εφημερίδα  "Ταράφ"
(14/3/2010)





Το σουηδικό κοινοβούλιο σε συνεδρίαση του στις 11-3-2010 αποδέχτηκε με ψήφους 131 έναντι 130 την διάπραξη γενοκτονίας σε βάρος Αρμενίων, Ασσύριων, Χαλδαίων και Ποντίων. Αφήνοντας για άλλο γραπτό μου τις συζητήσεις ιστορικών θεμάτων τρίτων από κοινοβούλια, αυτή την εβδομάδα θα αναφερθώ στον πιο σημαντικό από πλευράς αριθμών και πολιτικής σημασίας λαό εξ αυτών που αναφέρονται στο ψήφισμα, στους Πόντιους. Αρχίζοντας από αυτά που αναφέρει ο Μουσταφά Κεμάλ το 1927 στο Νουτούκ και μέχρι τις μέρες μας η επίσημη Τουρκική θέση είναι επανάληψη των θέσεων που εκφράστηκαν στο προπαγανδιστικό βιβλίο ¨Ποντιακό Ζήτημα¨ που τυπώθηκε το 1922 από το τυπογραφείο Εκτυπώσεων και Πληροφοριών. Εγώ θα προσπαθήσω να εκφράσω αυτά που δεν λέει η επίσημη ιστορία. Φυσικά για την αποκάλυψη όλης της αλήθειας, θα χρειαστεί να ερευνήσουμε πολύ ακόμα.

Η κοινότητα που στις πηγές αναφέρεται ως ¨Πόντιοι¨ ή ¨Ρωμιοί του Πόντου¨ και μιλάνε μια διάλεκτο των ελληνικών τα ¨Ρωμέικα¨, πιστεύεται πως είναι μια ανάμιξη των Ελλήνων που ιδρύσαν αποικίες τον 4ο π.χ. αιώνα στις ακτές της Μαύρης θάλασσας, των εκχριστιανισθέντων τον 4ο αιώνα Τζανλάρ (κλάδου του ντόπιου λαού των Γεωργιανών) των Λαζών, και των βυζαντινών οικογενειών που εγκαταστάθηκαν εδώ μετά την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης από τους Λατίνους το 1204. Αυτές οι ομάδες μετά την ένταξη τους στην Οθωμανική κυριαρχία το 1461, και τις υποχρεωτικές ή μη μετακινήσεις και τους εθελοντικούς εξισλαμισμούς συνέχισαν να υπάρχουν. Εντέλει με βάση ετήσια αναφορά των Οθωμανών το 1914, σε μια περιοχή από τη Σαμψούντα ως την Ριζούντα ζούσαν περίπου 450 χιλιάδες Ορθόδοξοι Ρωμιοί (δηλαδή Πόντιοι). Σε μερικές περιοχές ο πληθυσμός των Ρωμιών έφτανε το 50%. Επίσης υπήρχαν ¨κρυπτοχριστιανοί¨ μουσουλμάνοι ελληνόφωνοι που χρησιμοποιούσαν το αραβικό αλφάβητο, των οποίων ο αριθμός δεν είναι ακόμη γνωστός.

Η γέννηση της μπουρζουαζίας των Ρωμιών

Από τον 15ο μέχρι το τελευταίο τέταρτο του 18ου αιώνα, το εμπόριο που γινόταν στην λεκάνη της Μαύρης θάλασσας είχε κρατηθεί στα χέρια των μουσουλμάνων. Όμως με την απόδοση εμπορικών προνομίων σε Ρωσία, Αυστρία, Αγγλία και Γαλλία, με την υπογραφή της συνθήκης Κιουτσούκ Καιναρτζή το 1774, δημιουργήθηκε μια κατάσταση σε βάρος των μουσουλμάνων. Αυτήν τη περίοδο Ρωμιοί με την υποστήριξη του Ρώσου Τσάρου με την εμπειρία χιλιάδων ετών στην κατασκευή σκαφών και στην ναυτοσύνη και με την κλίση τους στις δυτικές γλώσσες και τις διεθνείς σχέσεις, πέρασαν σε πλεονεκτική θέση σε σχέση με τους μουσουλμάνους ομότεχνους τους. Όταν χάρη στην εξέλιξη της οικονομίας από το 1830 λόγω της διάνοιξης της γραμμής Τραπεζούντας-Τεμπρίζ με την συνεργασία Αρμενίων που ήταν εγκατεστημένοι σε Οδησσό και Λάιπζιχ και των Άγγλων, με την συντόμευση της διαδρομής ανάμεσα σε Ευρώπη και κόλπο της Μπάσρας μέσω της διάνοιξης του καναλιού του Σουέζ, και με την ολοκλήρωση από τους Ρώσους της σιδηροδρομικής γραμμής Πότι-Τυφλίδας που ήθελαν έτσι να μετατρέψουν προς όφελος τους το Ευρω-ιρανικό εμπόριο, άρχισε η κάμψη και ενώ οι Μουσουλμάνοι με περιορισμένες θέσεις εργασίας και ανειδίκευτοι επέστρεφαν στα χωριά τους, οι Ρωμιοί (και οι Αρμένιοι) έμειναν στην περιοχή. Σε αυτό συνέβαλαν και το ότι τα ξένα κράτη προτιμούσαν να κάνουν δουλειές με μη μουσουλμάνους καθώς και το ότι στο σχολικό πρόγραμμα των μη μουσουλμάνων υπήρχαν μαθήματα ξένων γλωσσών και άλλων σχετικών με το εμπόριο που δικαίωναν αυτήν την επιλογή. Έτσι στο τέλος του 19ου αιώνα, στην γραμμή Σαμψούντας-Τραπεζούντας, ιδιαίτερα ο τομέας των μεταφορών, τράπεζες, ασφάλειες και εμπόριο είχε περάσει πλέον στο μονοπώλιο Αρμενίων και Ρωμιών. Δεν είναι δύσκολο να υποθέσουμε πως αυτή η κατάσταση είχε ανησυχήσει την Μουσουλμάνο-Τουρκική πλευρά.

Το Ελληνικό Κράτος και η Μεγάλη Ιδέα

Η εθνική αφύπνιση των Ρωμιών στην περιοχή του Πόντου, ήταν σχετική και με την εμφάνιση της τάξης των μπουρζουάδων και με την ανεξαρτησία που είχε κερδίσει το Ελληνικό κράτος από την Οθωμανική αυτοκρατορία το 1821. Η Ελλάδα τα εθνικά σύνορα της οποίας αναγνωρίστηκαν το 1832, περιλάμβανε την Ελληνική χερσόνησο και τις Κυκλάδες από τα νησιά του Αιγαίου. Περιοχές όπου μιλούσαν κυρίως ελληνικά όπως η Κρήτη, τα νησιά του Αιγαίου, η Ήπειρος, η Θεσσαλία, η Μακεδονία και η Θράκη παρέμειναν εντός των συνόρων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Το μεγαλύτερο όνειρο των Ελλήνων πολιτικών του 19ου αιώνα ήταν η συγκέντρωση όλων αυτών των εδαφών σε μια αυτοκρατορία με κέντρο την Κωνσταντινούπολη (Ινστανμπούλ). Έτσι όταν οι Έλληνες εθνικιστές μιλούσαν για ¨Μικρά Ασία¨ θεωρούσαν τα εδάφη αυτά της ανατολίας ως το άλλο μισό της Ελλάδας. Διότι την ίδια περίοδο που στην Ανατολία ζούσαν 1,7 εκ. Έλληνες, ο πληθυσμός της Ελλάδας ήταν 2,6 εκ. Το σχέδιο με το όνομα Μεγάλη ιδέα τα επόμενα χρόνια αποτέλεσε το κυρίαρχο ρεύμα του Ελληνικού εθνικισμού. Οι μεγαλύτεροι υποστηρικτές αυτού του σχεδίου ήταν στην γραμμή του από το 1910 και μετά μερικές φορές πρωθυπουργού Ελευθέριου Βενιζέλου. Ο Βενιζέλος όμως ρεαλιστής στα σχέδια του, δεν επέκτεινε την Μεγάλη Ιδέα πέραν της Σαμψούντας. Εκφραστής αυτής της άποψης ήταν ο μητροπολίτης Αμάσιας και υπεύθυνος για την Σαμψούντα Γερμανός Καραβαγγέλης. Αυτή η ομάδα στα γραπτά της ιστορίας μας αναφέρονται σαν ¨Συνεργάτες¨.
Μια άλλη άποψη που παρέμεινε κυρίως μέσα στην ιεραρχία και υπό κάποια έννοια αντιπολιτευόμενη στην προηγούμενη, ήταν αυτή που στόχευε στην υπό την ηγεσία του Ορθόδοξου Πατριαρχείου επανίδρυση του Βυζαντίου. Το σχέδιο αυτό περιλάμβανε μέχρι το Βατούμ, λόγω της ίδρυσης το 1204 της Ελληνικής Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας, μετά την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης από τους Λατίνους το 1204. Ο εφαρμοστής αυτής της ιδέας στην Ανατολία, του εδρεύοντος στην Κωνσταντινούπολη Πατριάρχη Ιωακείμ του 3ου , ήταν ο Μητροπολίτης Τραπεζούντας Χρύσανθος Φιλιππίδης. Αυτή λοιπόν η ομάδα, στην ιστορία μας αναφέρονται ως ¨οι της ανεξαρτησίας¨.

Η γέννηση του Ποντιακού εθνικισμού.

Η ελληνική ¨αφύπνιση¨ σχετική και με την ίδρυση του Ελληνικού κράτους και με την εμφάνιση στην περιοχή του Πόντου μιας ελληνικής μπουρζουαζίας, ήταν όπως έγινε και στα Βαλκάνια και στον Καύκασο και στην Μέση Ανατολή κυρίως πολιτιστική. Η μετατροπή του πολιτιστικού σε πολιτικό εθνικισμό άρχισε με συνταγματική διακήρυξη το 1908 και κορυφώθηκε κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-1913 και κατά τον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο στα έτη 1914-1918.
Την στιγμή που υπό την επίδραση της εκκλησίας και των σχολείων δεν έγινε καθόλου καλά αποδεκτή από το σύνολο των χωρικών της Ανατολίας η επιστράτευση που άρχισε με τους Βαλκανικούς Πολέμους, όταν γινόταν λόγος για πόλεμο ενάντια στους στρατούς που οι ίδιοι οι ηγέτες της κοινότητας τους παρουσίαζαν σε αυτούς ως σωτήρες, οι Πόντιοι το εκλάμβαναν ακόμα χειρότερα. Ο Ποντιακός λαός που μέχρι τότε δεν είχε επιστρατευτεί, παρά μόνο τους έβαζαν για σύντομα διαστήματα σε αγγαρίες στο ναυτικό, αν και είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις το μίσος που έτρεφαν προς τον οργανωμένο στρατό με την επίδραση από το εθνοσυναίσθημα, είναι γνωστό πως τους πρώτους μήνες του πολέμου οι μη μουσουλμάνοι στρατιώτες- όπως και οι μουσουλμάνοι- λιποτάκτησαν μαζικά. Σε αυτό μεγάλη ήταν η επίδραση της άσχημης συμπεριφοράς στην οποία υπόκεινταν οι φτωχοί Ρωμιοί και Αρμένιοι στα στρατόπεδα εργασίας ή στην κατασκευή δρόμων στα ¨Αμελέ Ταμπουρού¨. Το 1914 μετά την καταστροφή στο Σαρίκαμις, η στάση των μελών του ¨Ένωση και Πρόοδος¨ έναντι των Αμελέ Ταμπουρού σκλήρυνε και μερικά από αυτά στην Σεβάστεια, στο Ερζερούμ, στο Μους, στο Ντιαρμπακίρ, στην Ούρφα και στην Τραπεζούντα διαλύθηκαν. Φεύγοντας από αυτά οι ένοπλοι ή άοπλοι μη μουσουλμάνοι και γυρνώντας στα μέρη τους, οργανώθηκαν σε ένοπλες μονάδες με την βοήθεια του Μητροπολίτη Σαμψούντας Γερμανού ο οποίος αποκτήσει αρκετή πείρα από την βουλγαρική εξέγερση στην Μακεδονία όταν ήταν Μητροπολίτης Καστοριάς στα έτη 1900-1907. (Δεν υπήρχε σχέση των ανταρτών αυτών με την οργάνωση Μαύρη Μοίρα για την οποία μιλάει ο Μουσταφά Κεμάλ στο βιβλίο Νουτούκ). Οι πληροφορίες που έχουμε για την Μαύρη Μοίρα από την επίσημη ιστορία μας είναι λίγες, και αν όντως υπήρξε τέτοια οργάνωση γίνεται αντιληπτό πως έδρασε στην δυτική Ανατολία και στην Θράκη.

Οι αντάρτες του Βασίλ Ουστά

Παρά το ότι το φθινόπωρο του 1915 πενήντα νέοι Ρωμιοί είχαν πάρει τα όπλα μετά το κάψιμο από τις κυβερνητικές δυνάμεις τριών χωριών, όταν οι χωρικοί εναντιώθηκαν στην κυβερνητική επιδίωξη για εγκατάσταση μουσουλμάνων προσφύγων από τα Βαλκάνια σε χωριά της Σαμψούντας, η περίοδος μέχρι τον Απρίλιο του 1916 που το ρωσικό ναυτικό βομβάρδισε την Γιόμρα ήταν βασικά ήσυχη.

Το όνειρο του Χρύσανθου για ¨Τουρκοποντιακό κράτος¨.

Ό Μητροπολίτης Τραπεζούντας Χρύσανθος ήταν μια από τις βασικές φιγούρες που πίστευαν πως θα μπορούσε στην Ανατολία να προχωρήσει με ειρηνικό τρόπο η συνεργασία των Ελλήνων και Τούρκων, και πως με την συμβίωση αναπόφευκτα θα άνοιγε ο δρόμος για την ανωτερότητα του ελληνικού στοιχείου. Μόλις εξελέγη άρχισε απευθυνόμενος στην κοινότητα του μια έντονη προπαγάνδα για καλές σχέσεις με τους Τούρκους, και συναντώντας το 1914 κατά την επιστράτευση τον νομάρχη Τραπεζούντας Τζεμάλ Αζμί Μπέι εξασφάλισε την απόδοση πολιτικών καθηκόντων στους Ρωμιούς της πόλης που είχαν επιστρατευτεί, αποτρέποντας έτσι την εξορία των Ρωμιών το 1915. Μάλιστα το σε ποιο επίπεδο είχαν φτάσει οι σχέσεις τους, φαίνεται από αυτά που αναφέρει σχετικά με την κατοχή της Τραπεζούντας από τους Ρώσους στις 18-4-2010, ο Γιώργος Ανδρεάδης ο πατέρας του οποίου ήταν το 1917 μέλος του ιδρυθέντος στο Βατούμ Ποντιακού Κοινοβουλίου : Όταν οριστικοποιήθηκε η πτώση της Τραπεζούντας, η Τουρκική διοίκηση κάλεσε τον επίσκοπο Χρύσανθο και τους Ρωμιούς ηγέτες, παρέδωσε την πόλη στα χέρια τους και εμπιστεύτηκε σε αυτούς τους ανθρώπους την τύχη των φτωχών μουσουλμάνων που δεν είχαν την δυνατότητα να φύγουν. Ήταν μια ιστορική μέρα. Ο νομάρχης Τραπεζούντας Μεχμέτ Τζεμάλ Αζμί και ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης των Νεότουρκων Αλί Ριζά, παρέδωσε την διοίκηση της πόλης σε μια προσωρινή επιτροπή με πρόεδρο τον επίσκοπο Χρύσανθο(…). Μετά από μια σύντομη τελετή παράδοσης ο νομάρχης Μι απευθυνόμενος στον Χρύσανθο είπε : Αυτήν τη χώρα την πήραμε από τους Ρωμιούς, και τώρα πάλι στους Ρωμιούς την επιστρέφουμε. Την μέρα που οι Ρώσοι μπήκαν στην Τραπεζούντα, βρήκαν ελληνική διοίκηση και όχι τουρκική. Οι Ρώσοι για να ανοίξουν ένα δεύτερο μέτωπο στα μετόπισθεν του Οθωμανικού στρατού είχαν αρχίσει να εξοπλίζουν τους ρωμιούς της Μπάφρας. Τον Ιούλιο ο Βασίλης Ανθόπουλος γνωστός σαν Βασίλ Ουστά μαζί με τους άντρες του επιτέθηκε σε μια στρατιωτική φυλακή στην Σεβάστεια και ελευθέρωσαν έναν Ρώσο στρατηγό. Με αυτή του την κίνηση ο Βασίλ Ουστά κερδίζοντας την συμπάθεια των Ρώσων, ήρθε με δέκα άτομα δίπλα του στην Τραπεζούντα, όπου ήρθε σε επαφή με τις Ρωσικές υπηρεσίες. Ο Βασίλ Ουστά αφού αποβιβάστηκε στην Σαμψούντα με ρωσική τορπιλάκατο, ίδρυσε εκεί ελληνικά αντάρτικα σώματα, καθώς του είχαν δώσει το καθήκον να απασχολεί τους Τούρκους. Μετά την πτώση του τσαρικού καθεστώτος και την έναρξη της αποχώρησης των Ρώσων, ανέλαβε πρωτοβουλία και επιτιθέμενος σε Τουρκικά χωριά άρχισε να σκοτώνει τα άτομα που καταπίεζαν τους Ρωμιούς. Αλλά όταν οι κυβερνητικές δυνάμεις τον στρίμωξαν, κατέφυγε μαζί με άλλους εννιά στην Τραπεζούντα, έμεινε εκεί μέχρι το τέλος του πολέμου και πέθανε εκεί. Να αναφέρουμε πως ο Ριζά Νούρ στα απομνημονεύματα του, περιγράφοντας τον Βασίλ Ουστά λέει πως ¨Οι μουσουλμάνοι, οι Ρωμιοί, άντρες και γυναίκες της Σινώπης τον σεβόταν. Ήταν υπέροχος άνθρωπος. Φρόντιζε τους φτωχούς χωρίς να κοιτάει αν ήταν μουσουλμάνοι, όταν πέθανε οι Τούρκοι τον έκλαψαν όσο και οι Ρωμιοί¨.

Συνέδριο στην Μασσαλία

Ο Κωνσταντινίδης Κώστας γιος του τέως δημάρχου Κερασούντας Καπετάν Γιώργη, παίρνοντας θάρρος από την θέση του Λένιν για ¨ καθορισμό της τύχης των λαών από τους ίδιους¨ συγκάλεσε στις 4-2-1918 στην Μασσαλία Ποντιακό Συνέδριο με συμμετοχή Πόντιων εκπροσώπων από διάφορες χώρες. Σε τηλεγράφημα που απεστάλη στον Λέον Τρότσκι επιζητούνταν η στήριξη της Σοβιετικής Ρωσίας στην δημιουργία ανεξάρτητου Ποντιακού κράτους από την Σινώπη έως το Βατούμ. Όπως όμως η Σοβιετική Ρωσία δεν απάντησε στο αίτημα του συνεδρίου για βοήθεια, ακόμα και οι Γάλλοι που φιλοξένησαν το συνέδριο δεν τους άρεσε.
Στο μεταξύ με την Ρωσική κατοχή, μέρος των εξορισθέντων από την Οθωμανική κυβέρνηση Ρωμιών άρχισαν να επιστρέφουν και τα αντάρτικα σώματα των Ρωμιών σε Σαμψούντα, Μερζιφόν και Αμάσεια συνέχισαν να οργανώνονται. Μάλιστα τον μήνα Νοέμβριο λεηλάτησαν κάποια χωριά στην περιοχή της Μερζιφόν.
Τα κράτη της Αντάντ, όταν ένας υπολοχαγός ονόματι Χαμδί μαζί με τους στρατιώτες του βγήκαν στο βουνό και άρχισαν να οργανώνουν τους Τούρκους χωρικούς, κατηγόρησαν την κυβέρνηση της Κωνσταντινούπολης πως έχει χάσει τον έλεγχο και παραβιάζει την ανακωχή.

Η εμφάνιση στη σκηνή του Μουσταφά Κεμάλ

Όταν ο Μουσταφά Κεμάλ στις 19-5-1919 αποβιβάστηκε στην Σαμψούντα ως επιθεωρητής στρατού, αποστολή του ήταν να αποτρέψει αυτές τις συγκρούσεις που έθεταν σε κίνδυνο την ανακωχή. Περιγράφοντας αυτήν την περίοδο ο H. İ. Dinamo στο έργο του Ιερή Εξέγερση, λέει πως ο Μουσταφά Κεμάλ μόλις ήρθε στην Χάβζα συναντήθηκε με τον γνωστό παλικαρά της περιοχής Τοπάλ Οσμάν και ¨παρέδωσε την υπόθεση της σωτηρίας από τον ποντιακό μπελά στα έμπειρα χέρια του Τοπάλ Οσμάν¨. Ο Τοπάλ Οσμάν του είπε πως ¨Μην ανησυχείτε καθόλου στρατηγέ μου. Θα δώσω τέτοιο θυμίαμα σε αυτούς τους Ρωμιούς του Πόντου που όλοι τους θα πνιγούνε στις σπηλιές σαν σφήγκες¨. Ο Τοπάλ Οσμάν εκείνη την εποχή καταζητούνταν για εγκλήματα κατά τις σφαγές των Αρμενίων.
Πιθανότατα μετά από αίτημα του Μουσταφά Κεμάλ , το ένταλμα σύλληψης του Τοπάλ Οσμάν ανακλήθηκε από τον Σουλτάνο, και παρά τις αντιρρήσεις τοπικών διοικούντων όπως του νομάρχη Τραπεζούντας Τζεμάλ Αζμί και του τοπικού έπαρχου άρχισε την δουλειά της εκκαθάρισης της περιοχής της Τραπεζούντας από τους Ρωμιούς του Πόντου. Με βάση τον Φαλίχ Ριφκί ο Τοπάλ Οσμάν εκκαθάρισε πλήρως την περιοχή από τους Ρωμιούς, επιτιθέμενος σε τρία σπίτια Ρωμιών για κάθε ένα σπίτι Τούρκου που είχε δεχτεί, καθώς και με βασανιστήρια. Βάζοντας τους να σκάψουν τον τάφο τους και θάβοντας τους ζωντανούς, και καίγοντας στα καζάνια των καραβιών αντί για κάρβουνο ζωντανούς ανθρώπους. Ο Ριζά Νουρ είχε πει στον Τοπάλ Οσμάν ¨Να μην αφήσεις λίθον επί λίθου στα χωριά των Ρωμιών¨ και εκείνος του απάντησε πως ¨έτσι κάνω, αλλά τις εκκλησίες και τα ωραία κτίρια τα διαφυλλάτω μήπως χρειαστούνε¨. Όταν ο Ριζά Νουρ του είπε ¨Και εκείνα κατάστρεψε τα, σκόρπισε ακόμα και τις πέτρες τους. Έτσι να μην μπορέσουν να πούνε ξανά πως εδώ υπήρχαν εκκλησίες¨, εκείνος του είπε ¨Πραγματικά, έτσι να κάνουμε. Δεν μου έκοψε τόσο¨.
Καθώς ενώ αυτά συνέβαιναν στους Πόντιους, ζήτησαν βοήθεια από την Ελλάδα, αλλά η κυβέρνηση του Βενιζέλου δεν τους απάντησε καν, διότι ο Βενιζέλος είχε άλλους κατά την γνώμη του πιο ρεαλιστικούς και απτούς στόχους. Η Σοβιετική Ρωσία σε εφαρμογή της πολιτικής προσέγγισης προς την κεμαλική κίνηση, διέλυσε τα αντάρτικα σώματα των Ρωμιών στο Βατούμ, και παρέδωσε τους επικεφαλής των σωμάτων αυτών στους κεμαλιστές.
Στο μεταξύ ο Χρύσανθος που είχε χάσει τις ελπίδες του από τα κράτη της Αντάντ, στράφηκε στο εσωτερικό και υπέγραψε πρωτόκολλο με τον Αχμέτ Ιζέτ Πασά, που τον έβλεπε σαν γέφυρα συνεργασίας με τους Κεμαλικούς. Σύμφωνα με αυτό, οι εκκλησίες και τα σχολεία των Ρωμιών θα διαφυλάτονταν όπως ήταν, θα υπήρχε εγγύηση για την νομική αυτονομία, θα ιδρύονταν από κοινού διοικητικά δικαστήρια, θα δινόταν ίση συμμετοχή κοινοτήτων στην τοπική βουλή και στην στρατοχωροφυλακή, και τα ελληνικά θα αναγνωρίζονταν σαν δεύτερη επίσημη γλώσσα. Ο Χρύσανθος για να φτάσει αυτό το κείμενο στην επιτροπή αντιπροσώπων, παρέδωσε ένα αντίγραφο του κειμένου αυτού στον Καρά Βασίφ Μπέι (εκ των ηγετών του Ένωση και Πρόοδος), όμως και επειδή η τουρκική πλευρά δεν ενδιαφέρθηκε, αλλά και επειδή ο Βενιζέλος θέλοντας να κρατήσει τα όνειρα του σε ρεαλιστικό επίπεδο δεν το ενέκρινε, δεν υπήρξε συνέχεια σε αυτά τα βήματα.

Η ήττα των Ελλήνων

Στην Ελλάδα στις 30-9-1920 ο βασιλιάς Αλέξανδρος πέθανε ένα μήνα μετά από δάγκωμα μαϊμούς, και μέσα στην δυναστική κρίση ο Βενιζέλος έχασε τις εκλογές και στις 19-1 γύρισε στην Αθήνα ο φιλογερμανός βασιλιάς Κωνσταντίνος. Υπήρξε ακαταστασία στις βαθμίδες των αξιωματικών του Ελληνικού στρατού και μαζί με την υποχώρηση του από το σημείο Ινονού στις 10-1-1921, ενδυναμώθηκε και η Άγκυρα. Με την υπογραφή στις 16-3-1921 συμφωνιών ανάμεσα στον Μπεκίρ Σαμή Μπέι και στη Σοβιετική Ρωσία και τους Άγγλους οριστικοποιήθηκε η μοίρα του Ποντιακού κινήματος (και φυσικά των ελληνικών δυνάμεων που βρισκόταν στην Ανατολία).
Από την ημερομηνία αυτή και μετά σκλήρυνε ιδιαίτερα η στάση της κυβέρνησης της Άγκυρας έναντι των Ρωμιών του Πόντου. Τον Φεβρουάριο μια ομάδα προεστών από Σαμψούντα και Μπάφρα συνελήφθησαν. Εκδόθηκε εγκύκλιος για την αποστολή νέων Ρωμιών στα τάγματα εργασίας, και αυτοί που δεν μετείχαν άρχισαν να συλλαμβάνονται. Τον Απρίλιο ο Νουρεντίν Πασάς επικεφαλής της κεντρικής στρατιάς, άρχισε την πρώτη επιχείρηση ενάντια στους Πόντιους αντάρτες στην περιοχή της Μπάφρας. Η Άγκυρα, μετά τον βομβαρδισμό από το αντιτορπιλικό Κιλκίς της Ινέπολης τον Ιούνιο, αποφάσισε την εξορία όλων των Ρωμιών στα ενδότερα, και τα πρώτα καραβάνια από Σαμψούντα, Μπάφρα και Αλατζάμ βγήκαν στους δρόμους. Στα καραβάνια αυτά πολλές ζωές χαθήκαν καθοδόν από τις επιθέσεις των ανταρτών του Τοπάλ Οσμάν.
Όμως ο επικεφαλής της επιχείρησης Νουρεντίν Πασάς λόγω ¨των παράνομων πρακτικών που εφάρμοσε¨ κατά την κουρδική εξέγερση του Κότσγκιρί, απαλλάχθηκε των καθηκόντων του από την τουρκική βουλή, και στις 8-2-1922 και ενώ είχε καταργηθεί η κεντρική στρατιά, το καθήκον ενάντια στο Ποντιακό δόθηκε στον Τζεμίλ Τζαχήτ Μπέι επικεφαλής της 10ης μεραρχίας. Η μεραρχία ενδυναμωμένη με στρατιώτες και εξοπλισμό, εκκαθάρισε τους τελευταίους αντάρτες που είχαν διαφύγει στα βουνά της Μαλάτιας και του Χάρπουτ, θέτοντας επίσημα τέλος στο ¨Ποντιακό Ζήτημα¨.

Ποιος ήταν ο απολογισμός

Οι ελληνικές πηγές αναφέρουν πως 300 χιλιάδες Πόντιοι έχασαν τη ζωή τους στα έτη 1914-1923. Με βάση τους υπολογισμούς του Στέφανου Γεράσιμου κατά τα έτη 1916-1923 πέθαναν από 65 έως 70 χιλιάδες Ρωμιοί. Με βάση τα στοιχεία του Γενικού Επιτελείου ο αριθμός των φονευθέντων από τους αντάρτες Τούρκων την ίδια περίοδο ήταν 1817.
Είναι φανερό πως οι Ρωμιοί του Πόντου πλήρωσαν πικρό τίμημα, καθώς έπεσαν θύματα ονειροπόλων ηγετών που παρασυρθήκαν από την εθνικιστική ιδεολογία, υποτίμησαν την δύναμη των αντιπάλων, παραφούσκωσαν την δική τους δύναμη και την διεθνή στήριξη και απέτυχαν συνεχώς να οργανώσουν την κοινότητα τους. Όμως το ότι εκείνο τον καιρό που με επικεφαλής τους Τούρκους προεστούς της Μπάφρας και του Ερζερούμ υπήρχαν πολλές αυτόνομες δομές, που η κεμαλική κίνηση ήταν ένα κίνημα για δημιουργία έθνους-κράτους από μια διαλυμένη αυτοκρατορία, δεν αποτελεί παράδοξο να θέλουν και οι Ρωμιοί να δημιουργήσουν το δικό τους έθνος-κράτος. Δεν είμαι σίγουρη πως τα μέλη του Σουηδικού κοινοβουλίου ξέρουν αυτήν την πολύπλοκη ιστορία, αλλά γίνεται αντιληπτό πως οι μέθοδοι που εφάρμοσε Ο Τοπάλ Οσμάν και οι αντάρτες του για να καταπνίξουν τον Ποντιακό εθνικισμό, εμπίπτουν στον ορισμό της Συνθήκης των Γενοκτονιών του 1948.


ΠΗΓΗ: TourkikaNea

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ... " Η ΑΝΕΠΙΣΗΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ "

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΩΝ ΟΜΑΔΙΚΩΝ ΤΑΦΩΝ

 Θυμάστε που είχε δημοσιευθεί η ανακάλυψη ομαδικού τάφου στην Σαμψούντα;
Για όσους δεν θυμούνται,μπορούν να δούν σχετικά εδώ: 
ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΟΜΑΔΙΚΟΥ ΤΑΦΟΥ ΠΟΝΤΙΩΝ (ΣΑΜΨΟΥΝΤΑ 2008)

Σήμερα θα σας δώσουμε την συνέχεια αυτής της ιστορίας,με ένα άρθρο του Βλάση Αγτζίδη που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΑΥΓΗ στίς 21/11/2010.....
 
 Από τη Σαμψούντα στη Σρεμπρένιτσα: Ας τελειώσουμε επιτέλους με τις ιστορικές εκκρεμότητες

Toυ Βλάση Αγτζίδη 
Ημερομηνία δημοσίευσης: 21/11/2010 στην εφημερίδα ΑΥΓΗ

...Αφορμή για το σημείωμα αυτό αποτελεί η πρόσφατη αναφορά στην ομαδική σφαγή 7.000 χιλιάδων αμάχων Βόσνιων μουσουλμάνων στη Σρεμπρένιτσα και η τελετουργική ταφή των υπολειμμάτων των θυμάτων που ταυτοποιήθηκαν. Στην τελετή για τα θύματα της Σρεμπρένιτσα παραβρέθηκαν, μεταξύ άλλων, ο προεδρεύων της Ε.Ε., αλλά και ο Τούρκος πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν. Η κυβέρνηση Ερντογάν είχε μεσολαβήσει για να αναγνωρίσουν οι Σέρβοι τη σφαγή. Επιπλέον, στο πλαίσιο της «προστασίας» που θέλει να παρέχει στους μουσουλμάνους της Βαλκανικής και της προβολής της «οθωμανικής κληρονομιάς» έχει στηρίξει οικονομικά τη Βοσνία, προωθώντας επενδύσεις στη χώρα, ενώ έχει μεσολαβήσει στις συνομιλίες προσέγγισης μεταξύ Σερβίας, Βοσνίας και Κροατίας.
Όμως, πριν από δύο χρόνια, όταν είχε βρεθεί ένας ομαδικός τάφος στο παλιό ελληνικό χωριό Γιαζισιλάρ της Σαμψούντας και παρ' όλες τις εκκλήσεις των προσφυγικών ρωμαίικων οργανώσεων, η επίσημη Τουρκία κώφευσε. Το ζήτημα των ομαδικών τάφων στην περιοχή του δυτικού Πόντου από την περίοδο 1914-1922 είναι άγνωστο μεν, υπαρκτό δε.

Από την ανοχή και την ποικιλία στον αποκλεισμό και το μοναδικό πολιτισμό
Αυτό που συνέβη εκείνη την εποχή σχετίζεται με την απόφαση που είχαν λάβει οι Νεότουρκοι στο Συνέδριό τους της Θεσσαλονίκης το 1911 για την ομογενοποίηση της Ανατολίας μέσω της φυσικής εξαφάνισης ή της αφομοίωσης των χριστιανών της Αυτοκρατορίας. Μέχρι εκείνη τη στιγμή οι Έλληνες της Ανατολής είχαν ενισχύσει με κάθε τρόπο τις οθωμανικές μεταρρυθμίσεις και είχαν επενδύσει στο κοινό οθωμανικό όραμα όλων των λαών της Αυτοκρατορίας. Ένα όραμα δημοκρατικό, που έθετε τα δικαιώματα του πολίτη στο επίκεντρο και εξαφάνιζε τις διακρίσεις και τη θρησκευτική ή εθνική καταπίεση. Όμως το όραμα αυτό, όπως και η οθωμανική «περεστρόικα» που άρχισε με το Τανζιμάτ, εξοβελίστηκαν από τον εθνικισμό όταν αποφασίστηκε η καταστροφή της πολυπολιτισμικής και πολυεθνοτικής οθωμανικής κοινωνίας. [...]
Από το 1916 άρχισαν οι συστηματικές σφαγές στην περιοχή του Δυτικού Πόντου. Την περίοδο που ακολούθησε υλοποιήθηκε το προαποφασισμένο σχέδιο των εθνικιστών, για φυσική εξόντωση των χριστιανικών κοινοτήτων. Η δράση Ρωμιών ανταρτών χρησιμοποιήθηκε ως άλλοθι για την πλήρη εκκαθάριση της περιοχής από τον άμαχο πληθυσμό. Ήταν τέτοια η ένταση και η έκταση των διωγμών, ώστε ακόμη και οι σύμμαχοι των Νεότουρκων εθνικιστών διατύπωσαν εγγράφως τις αντιρρήσεις τους. [...]

Ο τάφος του Γιαζισιλάρ
Η ανακάλυψη ομαδικού τάφου στη Σαμψούντα, που ανήκει σε Έλληνες Ποντίους της περιόδου των διωγμών από τους Τούρκους, έφερε και πάλι στην επικαιρότητα την άγνωστη σφαγή των Ρωμιών αμάχων εκείνης της εποχής από τους εθνικιστές μετά το 1916. Τα οστά βρέθηκαν τυχαία κατά τη διάρκεια εργασιών σε σχολείο του χωριού Γιαζισιλάρ, ενώ σύμφωνα με τουρκικό πρακτορείο ειδήσεων οι εργάτες πέταξαν τα οστά στο ποτάμι της περιοχής. Ο κάτοικοι του χωριού όπου βρέθηκε ο ομαδικός τάφος υποστηρίζουν ότι υπάρχουν και ερείπια από τέσσερις ελληνικές εκκλησίες. Μία απ’ αυτές βρισκόταν εκεί που σήμερα έχει κατασκευαστεί το σχολείο.
Ο συγκεκριμένος ομαδικός τάφος που εντοπίστηκε στη Σαμψούντα φαίνεται ότι εντάσσεται στον κατάλογο με τα κατορθώματα του Τοπάλ Οσμάν, ενός αιμοβόρου τσέτη απ’ το Rize με ακραία συμπεριφορά, που τελικά θα βρει το θάνατο μετά από εντολή του Μουσταφά Κεμάλ. Για τον τάφο αυτό ο μελετητής της ιστορίας των Ελλήνων του Δυτικού Πόντου, εκπαιδευτικός Γιώργος Αντωνιάδης γράφει: «Το χωριό Γιαζιλάρ, αποτελεί συνοικισμό του χωριού Τερέκιοϊ, που βρίσκεται πάνω στην παραλιακή οδό. Τον Ιούνιο του 1921, συγκέντρωσαν τα γυναικόπαιδα του χωριού Τερέκιοϊ και αφού τα έπνιξαν με βρόχο τα πέταξαν σε ένα λάκκο και στη συνέχεια κάλυψαν το λάκκο αυτό με χώμα...»
Για άλλη μια φορά το θέμα υποβαθμίστηκε και από τις αρμόδιες ελληνικές υπηρεσίες, στο πλαίσιο της υποτίμησης της τραυματικής προσφυγικής εμπειρίας και της επίτευξης ελληνοτουρκικής συνεννόησης χωρίς την τήρηση των στοιχειωδών ανθρωπιστικών αρχών, όπως είναι ο σεβασμός της μνήμης των νεκρών και η απόδοση των στοιχειωδών τιμών που απαιτούν οι -τυπικά αποδεκτοί- απ’ όλους πολιτισμικοί κανόνες.
Έχει γίνει ήδη καταγραφή πολλών τέτοιων τοποθεσιών ομαδικών τάφων. Είναι ένα ζήτημα που θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με νηφαλιότητα, τόσο από την Τουρκία όσο και την Ελλάδα, η οποία φαίνεται να αγνοεί τεχνητά το ζήτημα, ακολουθώντας την παλιά τακτική της περιφρόνησης των Ρωμιών προσφύγων απ’ την Ανατολή. Ο στόχος πρέπει να είναι η δημιουργία ενός ενιαίου τάφου, όπου θα μαζευτούν όλα τα οστά που θα ανευρεθούν, με πρώτα αυτά του ομαδικού τάφου του Γιαζισιλάρ.

Επίλογος
Ίσως ήρθε η ώρα οι απλοί άνθρωποι, οι καλλιτέχνες και οι χορευτές λαϊκών χορών που μοιράζονται τους πολλούς όμορφους κοινούς πολιτισμούς μας, μαζί με τους μη εθνικιστές ιστορικούς, να προσπαθήσουν να δημιουργήσουν εκείνες τις γέφυρες γνώσης, φιλίας και αλληλεγγύης μεταξύ των λαών που ζουν και θα ζουν για πάντα στις ακτές του Αιγαίου και της Μαύρης Θάλασσας. Nα καταλάβουν πώς σκέφτεται ο «άλλος», ο «διαφορετικός». Να προσπαθήσουν να μιλήσουν για τα κοινά στοιχεία -κάτι που είναι εύκολο- αλλά και να διερευνήσουν -όσο οδυνηρό κι αν είναι αυτό- τα δύσκολα, εκείνες τις μαύρες στιγμές της πρόσφατης ιστορίας, όταν οι άνθρωποι αποθηριωμένοι, «λαίμαργοι για βία» που λέει ο Steiner, μετέτρεπαν ακόμα και τους ναούς και τα τεμένη σε τάφους των απελπισμένων αμάχων.
Όλη αυτή η απόπειρα επικοινωνίας έχει και μια λυτρωτική σημασία. Διερευνώντας τις ενοχές του εθνικισμού και του κράτους, οι λαοί απαλλάσσονται από το βάρος της ταύτισης με απρόσωπες δολοφονικές εξουσίες, αναζητώντας παράλληλα τους δικούς τους ακηδεμόνευτους κώδικες επικοινωνίας.
* Ο Βλάσης Αγτζίδης είναι ιστορικός. Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στα τουρκικά, στην αριστερή εφημερίδα Newroz της Κωσταντινούπολης, στις 3 Noεμβρίου 2010, αρ. φ. 151. Για λόγους χώρου, ορισμένα γνωστά στο ελληνικό κοινό στοιχεία έχουν παραληφθεί.



 

Πηγή: Ο πίνακας αυτός συντάχθηκε με βάση τα στοιχεία ανέκδοτης μελέτης του εκπαιδευτικού Γιώργου Αντωνιάδη. Η μελέτη συντάχθηκε μετά από επιτόπιες έρευνες και συνεντεύξεις των επιζώντων. Ο ίδιος ο Αντωνιάδης γεννήθηκε στο χωριό Καράπουναρ της Σαμψούντας. Βλ. και Γιώργος Κιούσης, «Τι αποκαλύπτουν τα ευρήματα στη Σαμψούντα. Το δικό μας ολοκαύτωμα», Ελευθεροτυπία, 26 Ιουλίου 2010, σελ. 15.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ... " Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΩΝ ΟΜΑΔΙΚΩΝ ΤΑΦΩΝ "

ΠΟΛΙΤΙΚΗ-ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΣΠΕΚΟΥΛΑ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ;

Με λύπη,παρακολουθώ τις τελευταίες μέρες,ένα πολιτικό αισχρό παιχνίδι που παίζεται στις πλάτες μας,στις πλάτες των ποντίων με φόντο τις επικείμενες εκλογές της 17/6/2012.Παιχνίδι το οποίο δεν σέβεται ούτε την μνήμη των αθώων ψυχών της γενοκτονίας των ποντίων.
ΔΕΙΤΕ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΔΩ
Με μεγαλύτερη λύπη,διαπιστώνω,ότι σε αυτό το παιχνίδι παίρνουν μέρος και πόντιοι,άλλοι ως πολιτικοί πχ ο Π.Ψωμιάδης,αλλά και πολλοί ανώνυμοι από εμάς,που χωρίς να σκεφτούμε,αναπαράγουμε το παιχνίδι τους και γινόμαστε θύματα εμείς και για δεύτερη φορά οι ίδιοι οι νεκροί μας.
 Αναφέρομαι φυσικά ΚΑΙ  στο πρόσφατο μπαράζ αναδημοσιεύσεων σε διάφορα blogs,(το οποίο συμπίπτει χρονικά και με την πιο πάνω ενέργεια στον σύνδεσμο που σας παρέπεμψα πιο πάνω)του άρθρου του γνωστού για τις απόψεις του,Νάσου Θεοδωρίδη,άρθρο το οποίο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Αυγή στις 20/5/2011(για όσους δεν έχουν δεί το άρθρο,δείτε το εδώ)
Με τον Νάσο Θεοδωρίδη έχουν ασχοληθεί και έχουν απαντήσει στις θέσεις του,αρκετές φορές διάφορα blogs όπως για παράδειγμα,δείτε εδώ άρθρο του Πόντος και αριστερά στις 24/7/2011 δηλαδή, 2μήνες μετά τη δημοσίευση του άρθρου.
Ποιο είναι λοιπόν το παιχνίδι στις πλάτες μας αυτών των ''κύκλων'';
1.''Σερβίραν''αυτό το άρθρο σαν ''φρέσκο'' με ημερομηνία 20/5/2012,έναν χρόνο μετά από την δημοσίευσή του δηλαδή
2.Το τιτλοφόρησαν με ατυχείς τίτλους,όπως:

''Οι Πόντιοι φταίνε για την γενοκτονία σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ''(Χρυσή αυγή)
''O ΣΥΡΙΖΑ εγκαλεί τους Πόντιους για… εγκλήματα κατά των Τούρκων!!!''(tromaktiko)
''Η ελληνική Αριστερά εγκαλεί τους Ποντίους για εγκλήματα εναντίων των Τούρκων!''(Μακεδονία Ελληνική Γη)
Δύο πράγματα συμβαίνουν....α)κάποιοι δεν μπήκαν στον κόπο της ανάγνωσης και της διασταύρωση πριν ''τιτλοφορήσουν'' και β)κάποιοι άλλοι,ξέραν πολύ καλά τί κάνανε...
διότι:
επειδή ο Θεοδωρίδης είναι μέλος της Π.Κ. του ΣΥΝ Αμπελοκήπων,αυτό δεν συνεπάγεται ότι είναι οι απόψεις ούτε της αριστεράς,ούτε του ΣΥΡΙΖΑ(ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ)
και (Ο ΣΥΡΙΖΑ για τηΓενοκτονία)
Ποιό είναι όμως το θέμα μου;Ποιός είναι ο λόγος της θλίψης μου;Ότι τα βάλανε με τον Τσίπρα;
Όχι αγαπητοί,σήμερα επειδή αυτός είναι ο αντίπαλός τους,τα βάλανε μαζί του χρησιμοποιώντας την μνήμη μας,χρησιμοποιώντας τους νεκρούς μας,αύριο που θα είναι άλλος ο στόχος τους πάλι το ίδιο θα κάνουν,θέλετε παραδείγματα;
Σας παραθέτω μερικά:Πώς θα σας φαινόταν εάν υπήρχε αυτός ο τίτλος στο πιό κάτω άρθρο;

• Η ΔΕΞΙΑ ΑΘΩΩΝΕΙ ΤΟΥΣ ΥΠΑΙΤΙΟΥΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ (με αφορμή την ακύρωση της απόφασης της ''δίκης των έξι'')
  
  
  

  • Αντιποντιακό παραλήρημα αποτυχόντος πολιτευτού! Tου Δημήτρη Πιπερίδη 

Πώς θα σας φαινόταν αυτό το άρθρο που αναφαίρεται στις απόψεις του Ν.Μπίστη εάν το τιτλοφορούσα ''Το ΠΑΣΟΚ (ή η ΔΗΜΑΡ καθότι πλέον βρίσκεται σε αυτόν τον χώρο πλέον ο Μπίστης) υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει γενοκτονία των ποντίων!!!!'' ;;;

• Έτσι απαντούν οι Πόντιοι στην Ρεπούση! Εάν αντί γι αυτόν τον τίτλο βάζαμε αυτόν;: ''αυτός είναι ο σεβασμός της ΔΗΜΑΡ στους πόντιους!!!αίσχος!!'' 
  
  
  • Τις δηλώσεις του Π.Καμμένου....
    «Η γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού θα πρέπει επισήμως να αναγνωριστεί ως ημέρα μνήμης της γενοκτονίας του Ελληνισμού του Πόντου και όχι ως ημέρα μνήμης απλώς,όπως αναγνωρίστηκε το 1994.
     (Ας ενημερώσει κάποιος τον Π.Καμμένο ότι η Βουλή καθιέρωσε την 19 Μαϊου ως ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου)

 εάν βάζαμε τίτλο:''κοίττα ποιοί θέλουν την ψήφο των ποντίων!!!'';;;;

• Σιμπέλ: «Υποτιθέμενη» η γενοκτονία των Ποντίων αντί γι αυτόν εάν βάλουμε αυτόν;:''υποτιθέμενη γενοκτονία των Ποντίων υποστηρίζει το ΠΑΣΟΚ'';;;.............και άλλα πολλά..........Αρνούμε να δεχτώ κάθε κομματική-πολιτική ''σπέκουλα''σε βάρος των νεκρών μας,δεν θα μας αναφέρει κανείς μα κανείς τους, κάθε φορά που θα έχουν κάποιον ''στόχο πολιτικό'',ας βρούν άλλον τρόπο να ''κονταροκτυπιούντε'',στο τέλος-τέλος δεν θα τους αφήσουμε να μας διασπάσουν σε καλούς και κακούς πόντιους,σε δεξιούς και αριστερούς,σε εθνικόφρονες και προδότες,δεν θα διασπάσουν τον ποντιακό μας αγώνα,τον σκοπό μας που είναι ένας:δικαίωση των θυμάτων μας από την Τουρκική θηριωδία,εμπρός σε αυτόν τον σκοπό δεν είμαστε ούτε ΝΔ,ΠΑΣΟΚ,ΚΚΕ,ΣΥΡΙΖΑ,ΛΑΟΣ,ΔΗΜΑΡ,Χ.Α,ΑΝ.ΕΛΛΗΝΕΣ,ΔΗ.ΣΥ,ούτε τίποτα,είμαστε ΠΟΝΤΙΟΙ και μακριά απο εμάς τέτοια κολπάκια......τίποτα άλλο!!! 
  ΒΡΕ... ΟΥΣΤ ΑΠΟ ΔΩ!!!
  ΔΕΙΤΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΕΔΩ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ
   ΚΑΙ ΠΟΥ ΕΙΣΤΕ ΑΚΟΜΑ...

Σας παρακαλώ αφήστε σχόλιο........

 

 

 

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:Για την δίκη των έξι....

http://pontiakathemata.blogspot.com/2010/11/h.html

http://kars1918.wordpress.com/2010/01/09/9-1-2010/

http://pontosandaristera.wordpress.com/2010/11/29/pontioipilatoi/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ... " ΠΟΛΙΤΙΚΗ-ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΣΠΕΚΟΥΛΑ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ; "

ΤΟ ΛΕΥΚΟ ΜΑΚΕΛΛΕΙΟ

Η γενοκτονία των Ποντίων: όταν το λευκό γίνεται μαύρο 

Ν. Λυγερός

Η γενοκτονία των Ποντίων σε σχέση με τη γενοκτονία των Αρμενίων ήταν πιο
μελετημένη διότι δεν έπρεπε να αφήσει ίχνη που να μπορέσουν να χρησιμοποιηθούν
ως κατηγορίες εναντίον των Τούρκων εθνικιστών.Πιο συγκεκριμένα ο Αυστριακός
υπουργός εξωτερικών δίνει αναφορά στο Βερολίνο για την πολιτική των συμμάχων
τους.


«Η πολιτική των Τούρκων είναι μέσω μιας γενικευμένης καταδίωξης του ελληνικού
στοιχείου, να εξοντώσει τους Έλληνες ως εχθρούς του κράτους, όπως πριν τους
Αρμενίους. Οι Τούρκοι εφαρμόζουν τακτική εκτόπισης των πληθυσμών, δίχως
διάκριση και δυνατότητα επιβίωσης από τις ακτές στο εσωτερικό της χώρας,ώστε οι εκτοπιζόμενοι να είναι εκτεθειμένοι στην αθλιότητ.α και τον θάνατο
από πείνα;
Τα εγκαταλειπόμενα σπίτια των εξοριζομένων λεηλατούνται από τα τουρκικά τάγματα τιμωρίας ή καίονται και καταστρέφονται. Και όλα τα άλλα μέτρα τα οποία εις τους διωγμούς των Αρμενίων ευρίσκοντο εις ημερησίαν διάταξιν, επαναλαμβάνονται τώρα εναντίον των Ελλήνων.»
Αυτή η μαρτυρία δεν είναι μόνο ενδεικτική της μεθόδου, αναδεικνύει επίσης το πρόβλημα των επιπτώσεων όταν δεν υπάρχει καταδίκη και αναγνώριση μιας γενοκτονίας. Διότι μια γενοκτονία μπορεί να κρύβει άλλη μία. Οι αντιδράσεις που υπήρξαν σε σχέση με τη γενοκτονία των Αρμενίων δεν επαρκούσαν για να μην υπάρξει η γενοκτονία των Ποντίων. Στην ουσία οι Τούρκοι άλλαξαν μόνο μεθοδολογία μα το αποτέλεσμα ήταν και πάλι το ίδιο. Αυτή η αλλαγή δυσκολεύει το θέμα της αναγνώρισης της γενοκτονίας διότι πολλοί από τους Πόντιους πέθαναν επειδή δεν άντεξαν τις καιρικές συνθήκες του χειμώνα. Και γι’ αυτόν τον λόγο ονομάστηκε στα γαλλικά η γενοκτονία των Ποντίων: Le massacre blanc (Το λευκό μακελλειό). Οι Τούρκοι δεν τους άφησαν να πάρουν μαζί τους ούτε στρώματα, ούτε τρόφιμα. Και τους επέτρεψαν σταθμεύσεις μόνο σε έρημα μέρη. Αυτό επιβεβαιώνεται και από τις γαλλικές μυστικές αναφορές εκείνης της εποχής.

«Εδώ και έξι βδομάδες σφαγές Ελλήνων κατά μάζας έλαβαν χώρα. Ο αριθμός των φονευθέντων φτάνει τις 40.000.»
Και σε άλλη αναφορά βρίσκουμε από την Υπηρεσία Πληροφοριών του γαλλικού Γενικού Επιτελείου Στρατού:
«Από σοβαρές πηγές, 50.000 άτομα εξορίστηκαν στο εσωτερικό με τις γνωστές ήδη συνθήκες. Ο ελληνισμός των ακτών της Μαύρης Θάλασσας υπέστη απόλυτη εξόντωση.»

Συνολικά αυτές οι πληροφορίες δείχνουν την αναγκαιότητα της αναγνώρισης της γενοκτονίας και των Αρμενίων και των Ποντίων για να σταματήσει αυτή η θανάσιμη σειρά με τη Σμύρνη, την Ίμβρο, την Τένεδο, την Κωνσταντινούπολη και την Κύπρο. Ακόμα και τώρα έρχονται οι σκιές του παρελθόντος για να μας θυμίσουν τα εγκλήματα που προσπαθούν να κρύψουν μέσω της αδιαφορίας και της καθημερινότητας. Όμως αυτά τα εγκλήματα δεν παραγράφονται.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ... " ΤΟ ΛΕΥΚΟ ΜΑΚΕΛΛΕΙΟ "