Οικογένεια Χαραλαμπίδη, από τα Κονδύλια Νικοπόλεως

Κονδύλια-Kadilkoy-Τμήμα      Ρεφαγιάς (Κερτσενίς)



Τα πρώτα στοιχεία για την οικογένεια αρχίζουν γύρω στο 1850, με τη γέννηση του Παναγιώτη Χαραλαμπίδη στα Κονδύλια. Ήταν γεωργός και μελισσοκόμος, γι’ αυτό τον έλεγαν και Μπαλτζή-Παναγιότ. Παντρεύτηκε την Παρθένα από το Αλατζά-χαν και απέκτησαν το Σάββα, τον Ιωάννη, το Γεώργιο και τον Ελευθέριο. Ο Παναγιώτης Χαραλαμπίδης πέθανε στα Κονδύλια το 1920.
Ο γιός του Παναγιώτη Χαραλαμπίδη, Σάββας, γεννήθηκε στα Κονδύλια το 1892 και είναι άγνωστο πότε και που πέθανε. Σε ηλικία 18 ετών παντρεύτηκε τη 15χρονη Άννα Καλογιαννίδου, κόρη του Ιωάννη και της Πελαγίας, από το Καδήκιοϊ. Μαζί της απέκτησε δύο παιδιά, το Θεόδωρο (γενν. 1910) και την Ειρήνη (γενν. 1913).

Ο Σάββας Χαραλαμπίδης το 1913 κατατάχτηκε στον τουρκικό στρατό και ενώ υπηρετούσε στον Καύκασο, αυτομόλησε με τον οπλισμό του στη Ρωσία και κατατάχτηκε στον τσαρικό στρατό. Σύμφωνα με το συμπολεμιστή του Χρήστο Λαμπριανίδη από τη Δράμα, η εξέλιξή του στο ρωσικό στρατό ήταν ραγδαία και οφειλόταν στις ικανότητες και τη μόρφωσή του (γνώριζε και τη γαλλική γλώσσα). Έτσι, το 1917 έφτασε στο βαθμό του στρατηγού. Κατά το τέλος της ρωσικής επανάστασης έφτασε κυνηγημένος από το στρατό των μπολσεβίκων μέχρι την Οδησσό. Εκεί, μαζί με τους στρατηγούς Βράνγκελ και Κουτιέποβ, καθώς και τα υπολείμματα του στρατού των «Λευκών», κατέλαβαν τα πλοία στα οποία οι «Ερυθροί» είχαν φορτώσει τους θησαυρούς του Τσάρου (σε περίπτωση αποτυχίας της επανάστασης). Ο Σάββας Χαραλαμπίδης κατέληξε στη Μασσαλία, όπου χάθηκαν πλέον τα ίχνη του. Σύμφωνα με κάποια πληροφορία, το 1950 ζούσε στο Βέλγιο με άλλο όνομα.

Ο γιός του Σάββα Χαραλαμπίδη, Θεόδωρος, γεννήθηκε στα Κονδύλια στις 8 Μαρτίου 1910. Τον Ιούλιο του 1920 εξορίστηκε, μαζί με τη μητέρα του Άννα και την αδελφή του Ειρήνη, σε ένα τσερκέζικο χωριό. Όπως ανέφερε ο ίδιος «στη διάρκεια της πορείας μας στην εξορία, όπου σταματούσαμε να ξεκουραστούμε, όποιος Τούρκος μας έβλεπε άνοιγε το «γιούκο» με τα ελάχιστα υπάρχοντα που κουβαλούσε η μητέρα μου και ό,τι του άρεσε το έπαιρνε. Ήμουν τόσο αδύνατος, που μια νύχτα ξύπνησα από τον υπαίθριο ύπνο μου νομίζοντας ότι έβρεχε, ενώ έπεφταν στο πρόσωπό μου τα δάκρυα της απελπισμένης μητέρας μου που με έκλαιγε ζωντανό, μην πιστεύοντας ότι θα άντεχα στις κακουχίες της εξορίας».

Ευτυχώς, με τη βοήθεια του θείου τους Γιώργου, κατάφεραν να διαφύγουν από το τσερκέζικο χωριό και να φτάσουν σε μια περιοχή της Καππαδοκίας που κατοικούσαν μόνο χριστιανοί και μετά στην Καισάρεια και στα Φλαβιανά. Εκεί η Άννα έβαλε τα δυο παιδιά στο Ορφανοτροφείο που διηύθυνε ο επίσκοπος Νικόλαος και εκείνη ξενοδούλευε σε σπίτια. Μια νύχτα, πηγαίνοντας η Άννα να δει συγγενείς που έμαθε ότι έφτασαν σε διπλανό χωριό, χάθηκε. Την έπιασαν Τούρκοι βοσκοί και προσπάθησαν να την κακοποιήσουν, αλλά εμφανίστηκε ένας καβαλάρης που κυνήγησε τους Τούρκους και τη μετέφερε στο σπίτι του, στο χωριό Άγιος Κωνσταντίνος. Ο καβαλάρης ήταν ένας πλούσιος Αρμένης έμπορος που ζούσε με τη μητέρα του και λίγες μέρες μετά της ζήτησε να τον παντρευτεί και να πάρουν και τα παιδιά της να ζήσουν μαζί. Τα παιδιά όμως δε θέλησαν και έμειναν στο Ορφανοτροφείο. Η Άννα πιεζόμενη από την ανάγκη επιβίωσης και ελπίζοντας ότι τα παιδιά θα άλλαζαν γνώμη, τον παντρεύτηκε το 1921.

Το 1922 ο Θεόδωρος και η Ειρήνη, μεταφέρθηκαν από την «Αμερικανική Περίθαλψη» στην Ελλάδα, χωρίς να αποχαιρετίσουν τη μητέρα τους, επειδή το χωριό Άγιος Κωνσταντίνος ήταν μακριά από τα Φλαβιανά. Μετά την άφιξή τους στον Πειραιά, τα παιδιά μεταφέρθηκαν σε ίδρυμα στην Αιδηψό. Μετά από λίγο καιρό τα επισκέφθηκαν οι αδελφοί Δημήτριος και Κοσμάς Σιδηρόπουλος, που υπήρξαν προστατευόμενοι του παππού τους Παναγιώτη Χαραλαμπίδη στα Κονδύλια. Όπως είπαν «δε μπορούσαν να δεχθούν ότι τα εγγόνια του προστάτη τους στον Πόντο ζούσαν σε ίδρυμα» και τα πήραν μαζί τους στο χωριό Σκοπιά Σερρών. Εκεί όμως τα χρησιμοποίησαν ως παραγιό και υπηρέτρια στα σπίτια τους, γεγονός που ανάγκασε το Θεόδωρο να φύγει μια νύχτα κρυφά από το σπίτι και «ξυπόλυτος, νηστικός, με σκισμένο κοντό παντελονάκι», να φτάσει περπατώντας στη Δράμα. Εκεί ζούσε ο μεγαλύτερος εξάδελφός του Γρηγόρης Χαραλαμπίδης, ο οποίος τον βοήθησε να εισαχθεί στο Ορφανοτροφείο Δράμας και μετά στο Ορφανοτροφείο Ελευθερούπολης, όπου το 1928 τελείωσε το δημοτικό σχολείο. Από το 1928 μέχρι το 1934 φοίτησε στο Διδασκαλείο Δράμας και μετά υπηρέτησε ως δάσκαλος στη Μαρμαριά Δράμας (Οκτώβριος 1934 – Μάρτιος 1935), στην Αλιστράτη Σερρών (Ιούνιος 1935 – Νοέμβριος 1935), στη Γαληψό Καβάλας (1938-1940), στο Χορτοκόπι Καβάλας (1950), στο Χρυσόκαστρο Καβάλας (1950-1959) και στο 2^ο Δημοτικό Σχολείο Ελευθερούπολης (1959-1971). Διετέλεσε διευθυντής του Οικοτροφείου Ελευθερούπολης (1971-1972), επίτροπος στην εκκλησία του Αγίου Ελευθερίου Ελευθερούπολης (1962-1992) και μητροπολιτικός σύμβουλος (1964-1992)

Το 1936 ο Θεόδωρος Χαραλαμπίδης φοίτησε στη Στρατιωτική Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Σύρου και υπηρέτησε τη θητεία του στην Ξάνθη έως τον Ιούνιο του 1938. Το 1940 επιστρατεύτηκε και πολέμησε στην Αλβανία. Το Δεκέμβριο του 1947 υπηρέτησε στην Καρδίτσα και μετά το 1949 στη Νέα Ζίχνη Σερρών ως Διοικητής των ΜΑΥ. Απολύθηκε από το στρατό στις 20 Απριλίου 1950.

Το 1938 ο Θεόδωρος Χαραλαμπίδης παντρεύτηκε την 24χρονη Πασχαλιώ Παναγιωτίδου, που γεννήθηκε το 1914 στην Ξάνθη. Μαζί της απέκτησε έξι παιδιά. Το Σαββούλη, το Γιωργάκη, την Αθηνούλα, το Στυλιανό, τον Αλεκάκη και την Άννα.

Η Πασχαλιώ πέθανε στην Ελευθερούπολη το 1963 και την επόμενη χρονιά ο Θεόδωρος Χαραλαμπίδης παντρεύτηκε την Αργυρή Ξαφίνα, κόρη του Στέργιου και της Κλεοπάτρας.

Η Αργυρή γεννήθηκε το 1915 και πέθανε το 1999 στην Ελευθερούπολη.

Η Άννα Καλογιαννίδου, μητέρα του Θεόδωρου και της Ειρήνης, που είχε παντρευτεί τον Αρμένη στο χωριό Άγιος Κωνσταντίνος, από το δεύτερο γάμο της απέκτησε τέσσερα παιδιά και για μεγαλύτερη ασφάλεια μετακόμισαν στην Κωνσταντινούπολη. Μετά από μηνύματά της σε ελληνικές εφημερίδες, το 1955 βρήκε τα παιδιά της Θεόδωρο και Ειρήνη και τα συνάντησε στο Χρυσόκαστρο Καβάλας, όπου υπηρετούσε ως δάσκαλος ο Θεόδωρος.

Η Άννα Καλογιαννίδου πέθανε το 1957 στην Κωνσταντινούπολη.

Ο Θεόδωρος Χαραλαμπίδης πέθανε στη Θεσσαλονίκη, στις 10 Φεβρουαρίου 1999.

ΣΗΜ.: Η καταγραφή της ιστορίας έγινε από τον υιό του Θεόδωρου, Στυλιανό Χαραλαμπίδη, καθηγητή Παρασιτολογίας και Παρασιτικών Νοσημάτων, στην Κτηνιατρική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

ΠΗΓΗ: garasari
Σε αυτό το μπλόγκ της Γαράσαρης θα βρείτε πάρα πολλά στοιχεία για τίς οικογένειες της Γαράσαρης καί όχι μόνο. Ο κ. Πετρίδης (Houperin) έχει κάνει πολύ καλή καί σοβαρή δουλειά!!!
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
 Τοπογραφία Ασαρτζούχ Νικοπόλεως
 Από τη Χολομάνα Τραπεζούντας, στο Κίζαρι Ροδόπης
 Αναστάσιος Σεϊταρίδης – Πόντιος Οδυσσέας
 «Ο Γιώργον ασήν Τόνγιαν» - Αναστάσιος Σεϊταρίδης
καί πολλά άλλα.........