Πατρίδα μας είναι ο Πόντος...: Περιοχές-Πόλεις

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Περιοχές-Πόλεις. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 16 Ιουνίου 2012

ΑΚ ΝΤΑΓ ΜΑΤΕΝ

Από Πολατίδη Βασίλειο

ΑΚ ΝΤΑΓ ΜΑΤΕΝ
Κωμόπολη της ομώνυμης επαρχίας του Ακ Ντάγ Ματέν
Διοικητικά υπαγόταν στην Άγκυρα, ενώ εκκλησιαστικά στη μητρόπολη Χαλδίας
Είχε 8 000 κατοίκους απο τους οποίους 5 000 Έλληνες. Προέρχονταν απο την Αργυρούπολη και η γλώσσα του λαλούσαν ήταν το ιδίωμα της Χαλδίας με λίγες παραλλαγές.
Είχε τέσσερις μεγάλες ενορίες :
α) Άνω μαχαλά ή Ταχμαζάντων
β) Σταμπούλογλού μαχαλάς
γ) Γατσάγ
δ) Τσάρση μαχαλάς.
Οι κάτοικοι ασχολούνταν με τη μεταλλουργεία, τη χαλκουργία, το εμπόριο και τη βιοτεχνία.
Η επαρχία Ακ Ντάγ Ματέν είχε 30 ελληνικά χωριά πολύ ανεπτυγμένα σε τέχνες και γράμματα.
Η μετανάστευση των αργυρουπολιτών στην περιοχή του Ακ Ντάγ Ματέν έγινε στα 1832 λόγω οικονομικών δυσκολιών και επιβίωσης, που αντιμετώπιζαν στην Αργυρούπολη. Μαζί τους ήρθαν αρκετές οικογένειες και απο το Σταυρίν που ήταν κρυπτοχριστιανοί.
Κατα την περίοδο 1920-1921 το Ακ Δαγ Ματέν ήταν το στρατηγείο των κεμαλικών και στην πόλη αυτή δικάστηκαν και καταδικάστηκαν οι αντικεμαλικοί, μεταξύ των οποίων ο Δήμαρχος του Ακ Δαγ Ματέν Σουκρή Εφέντης.
Τα δεινοπαθήματα των Ελλήνων του Ακ Ντάγ Ματέν άρχισαν το 1876 όταν κάποιοι Σταυριώτες κρυπροχριστιανοί φανέρωσαν την πίστη τους. Τότε άρχισαν οι συλλήψεις, οι φυλακίσεις, οι εξορίες, τα βασανιστήρια, οι σφαγές, οι αρπαγές των περιουσιών, οι ατιμάσεις των γυναικών.
Ακ Νταγ Ματέν, η επαρχία με τις τραγικές μνήμες από τα απερίγραπτα μαρτύρια του ελληνισμού ανάμεσα στο 1876 και το 1922.
Ονομαστά είναι τα παλικάρια του Ακ Ντάγ Ματέν που αγωνίστηκαν μπροστάρηδες για την ελευθερία, οι, Πεχλιβάνεν Γεώργιος Αμαραντίδης, Νικόλ' Εφέντης, και Πούλος.
Με τη ανταλλαγή των πληθυσμών οι κάτοικοι του Ακ Δαγ Ματέν εγκαταστάθηκαν στην πλειοψηφία τους στην Αριδαία του νομού Πέλλας.

Περιοχή Ακ Νταγ Μαντέν (κατά Γ. Κ. Βαλαβάνη)

Χωριό	Κάτοικοι
Ακ Δαγ	5.000
Καρά Πιρ	1.500
Απτουρραχμανλή	1.500
Κουλλούκ	1.250
Χάλκατζη	1.250
Σαχνά-Δερεσί	1.000
Παγτζατάκ	750
Κηλλή-Πουνάρ	1.425
Τοκούζ	1.000
Ποζ-Χιουγιούκ	600
Εβχζή	700
Ακ-Τας	300
Τσικρικτζή	300
Τατ-Δερεσί	400
Ελμαλί-Κιολί	250
Σεκί-κασί	250
Κουσ-Καγιά	200
Κέισερι	75
Τουργούτ	125
Τεκκέ-Κιουνεγί	200
Γετί-Σεχερλί	50
Κατή-Κισλά	125
Χοπούτς	200
Αταλαν	75
Καρατζά-Βιράν	400
Τσάχαλη	100
Όλουτζα	125
Παγτζετζίκ	500
Πελ Ορέν	150
Κούρτενι	250
Σύνολο	20.000

ΠΗΓΗ:kotsari.com

Πίνακες από προσπάθεια του κ.Λάζαρου Παραστατίδη

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ... " ΑΚ ΝΤΑΓ ΜΑΤΕΝ "

Σάββατο 28 Απριλίου 2012

ΣΙΝΩΠΗ

Συγγραφή :Στεφανίδου Βέρα, «Σινώπη (Αρχαιότητα)», 2005
Εγκυκλοπαίδεια Μείζονος Ελληνισμού, Μ. Ασία
ΠΗΓΗ:ΙΔΡΥΜΑ ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

1. Ανθρωπογεωγραφία
1.1. Γεωγραφική τοποθέτηση
Η Σινώπη ταυτίζεται με τη σύγχρονη πόλη Sinop, η οποία είναι η πρωτεύουσα της επαρχίας Sinop στα βόρεια παράλια της Τουρκίας. Η Σινώπη χτίστηκε στο ακρωτήριο που βρίσκεται δυτικά των εκβολών του ποταμού Άλυος και σχεδόν απέναντι από τη χερσόνησο της Κριμαίας. Η επιλογή αυτής της τοποθεσίας από τους αρχαίους Έλληνες αποίκους δεν ήταν τυχαία. Εκτός από το ιδιαίτερα ήπιο κλίμα της, σε σύγκριση με άλλες περιοχές του Ευξείνου Πόντου, η Σινώπη διέθετε τα καλύτερα φυσικά λιμάνια στις νότιες ακτές του Ευξείνου Πόντου και αποτελούσε ένα φυσικό και ασφαλές σημείο αναφοράς για τα πλοία που ταξίδευαν κατά μήκος αυτών των ακτών.

1.2. Ετυμολογία τοπωνυμίου
Σύμφωνα με τις πηγές, η Σινώπη πήρε το όνομά της από τη νύμφη Σινώπη, την οποία ο Απόλλωνας απήγαγε και, στη συνέχεια, έκρυψε στην περιοχή. Η νύμφη ήταν κόρη του ποταμού Ασωπού της Βοιωτίας. Σύμφωνα με τον Εύμελο όμως, πατέρας της νύμφης Σινώπης ήταν ο ποταμός Ασωπός, που βρισκόταν μεταξύ της Σικυώνας και της Κορίνθου.

1.3. Χρόνος ίδρυσης
Η εξακρίβωση του χρόνου ίδρυσης της Σινώπης είναι ιδιαίτερα σημαντική, μια και είναι άμεσα συνδεδεμένη με την ίδρυση πολλών άλλων αποικιών-πόλεων στα νότια παράλια του Ευξείνου Πόντου. Αν και οι πηγές μάς δίνουν αντιφατικές πληροφορίες, καθώς οι ανασκαφές συνεχίζονται στην περιοχή, τα αρχαιολογικά ευρήματα βοηθούν όλο και περισσότερο στην κατανόηση του χρόνου ίδρυσης και της ιστορίας της πόλης. Έως το 2004 τα αρχαιολογικά ευρήματα υποδήλωναν ότι η ελληνική αποικία της Σινώπης ιδρύθηκε το β΄ μισό του 7ου αι. π.Χ.

1.4. Δημογραφικά – Εθνολογικά στοιχεία
Η Σινώπη ιδρύθηκε από Έλληνες, στην περιοχή όμως ζούσαν ήδη γηγενείς πληθυσμοί. Εξάλλου, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, οι Κιμμέριοι είχαν ήδη ιδρύσει μια αποικία στη χερσόνησο όπου αργότερα χτίστηκε η πόλη. Αυτό υποστηρίζεται και από την έλλειψη ελληνικών αρχαιολογικών ευρημάτων στις ανασκαφές που έγιναν σε καταυλισμό έξω από τα ελληνιστικά τείχη της πόλης στη βόρεια πλευρά της χερσονήσου. Καθώς η κυριότερη πηγή πλουτισμού για τους Σινωπείς ήταν η εκμετάλλευση των φυσικών πόρων της περιοχής και το εμπόριο, είναι αναμενόμενο ότι θα είχαν επαφές με τους γηγενείς πληθυσμούς. Σύμφωνα με τον Ξενοφώντα, οι Παφλαγόνες είχαν μόνιμους αντιπροσώπους στη Σινώπη, οι οποίοι ενεργούσαν για λογαριασμό του αρχηγού τους, βοηθώντας την ομαλή διεξαγωγή του εμπορίου. Είναι επίσης αναμενόμενο ότι πολλοί γηγενείς κάτοικοι εξελληνίστηκαν σε σύντομο χρονικό διάστημα, είτε γιατί έρχονταν σε τακτική επαφή με τους Έλληνες είτε γιατί επέλεξαν να ζουν στη Σινώπη. Γενικά, ο πληθυσμός της Σινώπης αυξήθηκε αρκετά σύντομα, ώστε η πόλη να έχει τη δυνατότητα να ιδρύσει αποικίες στα νότια παράλια του Ευξείνου Πόντου.

2. Ιστορία
Σύμφωνα με ορισμένες αρχαίες πηγές, η πόλη ιδρύθηκε από το Θεσσαλό Αυτόλυκο, το σύντροφο του Ηρακλή κατά τη διάρκεια της Αργοναυτικής Εκστρατείας, τον οποίο οι κάτοικοι της Σινώπης τιμούσαν ως ήρωα. Αυτή η παράδοση υποστηρίζει ότι οι πρώτοι Έλληνες έφτασαν στην περιοχή πριν από την Ομηρική περίοδο. Σύμφωνα με άλλες πηγές, η πόλη ιδρύθηκε από τον Αβρόδοντα ή Άβρο, ο οποίος πιθανόν να καταγόταν από τη Μίλητο. Εξάλλου, οι αρχαίες πηγές τείνουν να συμφωνούν ότι η Σινώπη ιδρύθηκε από τους Μιλήσιους. Μπορεί όμως ο Αβρόδοντας να καταγόταν από το Άργος και να είχε ζήσει στην Κόρινθο.

Αν και δεν έχουμε αρχαιολογικές αποδείξεις ή αξιόπιστες πηγές που να συνδέουν την Κόρινθο με την ίδρυση της Σινώπης, ορισμένες πηγές αναφέρουν ότι ο βασιλιάς της Κολχίδας Αιήτης είχε κορινθιακή καταγωγή, στοιχείο που φανερώνει τη σχέση μεταξύ της Κορίνθου και της περιοχής του Ευξείνου Πόντου.
Η Σινώπη, όπως και άλλες πόλεις στα νότια παράλια του Ευξείνου, εμφανίζεται με δύο ημερομηνίες ίδρυσης, στα μέσα του 8ου και στο β΄ μισό του 7ου αι. π.Χ. Όμως, τα μέχρι σήμερα αρχαιολογικά ευρήματα υποδηλώνουν ότι η πόλη ιδρύθηκε το β΄ μισό του 7ου αι. π.Χ., πιθανόν το 632/631 π.Χ., όπως αναφέρει και ο Ευσέβιος. Συγκεκριμένα, δεν έχουν βρεθεί κτίσματα, αλλά μόνο κεραμικά σκεύη από εκείνη την εποχή. Θεωρείται πιθανόν ότι η αρχική αποικία είχε ιδρυθεί κοντά στην ακρόπολη της Σινώπης, η οποία δεν έχει ανασκαφεί πλήρως, καθώς στο μέρος αυτό λειτουργούσαν φυλακές υψίστης ασφαλείας έως το 1998. Αυτά τα λιγοστά ευρήματα υποδηλώνουν ότι οι Σινωπείς, κατά το β΄ μισό του 7ου και κατά τον 6ο αι. π.Χ., ασχολούνταν κυρίως με το εμπόριο. Προς το παρόν τουλάχιστον, δεν υπάρχουν αποδείξεις για εκτενείς αγροτικές δραστηριότητες στην ενδοχώρα της Σινώπης εκείνη τη χρονική περίοδο.
Κατά τον 5ο και τις αρχές του 4ου αι. π.Χ., η Σινώπη αναπτύχθηκε σημαντικά. Δυστυχώς, οι πηγές μάς δίνουν περιορισμένες πληροφορίες για αυτή την περίοδο. Γνωρίζουμε όμως ότι το 430 π.Χ. ο Περικλής και ο Λάμαχος ανέτρεψαν τον τύραννο της Σινώπης Τιμησίλαο. Μετά την αποκατάσταση του δημοκρατικού πολιτεύματος, 600 Αθηναίοι πήγαν έποικοι στη Σινώπη, γεγονός που υποστηρίζεται και από τα αρχαιολογικά ευρήματα. Συγκεκριμένα, ανασκαφές έδειξαν ότι γύρω στα τέλη του 5ου αι. π.Χ. η πόλη επεκτάθηκε σημαντικά με την κατασκευή νέων σπιτιών, ενώ πολλές επιτύμβιες στήλες του 5ου και 4ου αι. π.Χ. δηλώνουν την αθηναϊκή καταγωγή των νεκρών. Η άνθηση της πόλης γίνεται φανερή και από τις αποικιακές της δραστηριότητες στα ανατολικά παράλια του Πόντου. Σύμφωνα με τον Ξενοφώντα, η Σινώπη ίδρυσε την Τραπεζούντα, τα Κοτύωρα και την Κερασούντα. Αυτές οι πόλεις πλήρωναν ετήσιο φόρο στη Σινώπη με αντάλλαγμα την προστασία της από εξωτερικές απειλές. Παράλληλα, οι Σινωπείς επέκτειναν τις εμπορικές τους δραστηριότητες στις βόρειες ακτές του Ευξείνου Πόντου, όπου ανασκαφές έφεραν στο φως σημαντικό αριθμό σινωπικών αγγείων πρώιμης τεχνοτροπίας και άλλα κεραμικά αντικείμενα.
Γύρω στο 360 π.Χ., η δύναμη της Σινώπης είχε εξασθενήσει. Ο σατράπης της Καππαδοκίας Δατάμης επιτέθηκε εναντίον της και θα την είχε καταλάβει, αλλά διατάχθηκε να σταματήσει την επίθεση από τον Πέρση βασιλιά Αρταξέρξη Β΄. Τελικά, ο Δατάμης μάλλον συνήψε συμμαχία με τους Σινωπείς, γεγονός που αποτυπώθηκε σε μια σειρά από νομίσματα εκείνης της περιόδου, τα οποία φέρουν την επιγραφή ΔΑΤΑΜ. Λίγες δεκαετίες αργότερα γνωρίζουμε ότι η Σινώπη είχε στείλει πρέσβεις στην Περσέπολη, προκειμένου να συναντήσουν τον Πέρση βασιλιά. Όμως, έμειναν έκπληκτοι όταν, αντί του Δαρείου Γ΄, βρέθηκαν μπροστά στο Μεγάλο Αλέξανδρο. Γενικά, οι περιορισμένες πηγές και τα αρχαιολογικά ευρήματα δε μας επιτρέπουν να έχουμε ολοκληρωμένη εικόνα για την ιστορία της Σινώπης κατά τον 4ο και 3ο αι. π.Χ.
Κατά το β΄ μισό του 3ου αι. π.Χ., η Σινώπη συνέχιζε να θεωρείται σημαντική πόλη λόγω της γεωγραφικής της θέσης. Όποιος την είχε υπό την κυριαρχία του μπορούσε να ελέγχει το εμπόριο των νότιων ακτών του Ευξείνου Πόντου και να εκμεταλλεύεται τις πλουτοπαραγωγικές της πηγές, για τις οποίες θα γίνει λόγος στη συνέχεια. Για αυτούς ακριβώς τους λόγους ο Μιθριδάτης Β΄ επιχείρησε να την κατακτήσει το 220 π.Χ. Ίσως και να τα είχε καταφέρει, αλλά οι κάτοικοι της Ρόδου βοήθησαν τους Σινωπείς, προσφέροντάς τους σημαντική οικονομική ενίσχυση.
Το 183 π.Χ. ο Φαρνάκης Α΄ κατέκτησε την πόλη. Οι κάτοικοι της Ρόδου προσπάθησαν να διαμαρτυρηθούν στους Ρωμαίους συμμάχους τους για αυτό το γεγονός, αλλά η Ρώμη δεν απάντησε στη διαμαρτυρία τους. Η Σινώπη εντάχθηκε στο βασίλειο των Μιθριδατών, έγινε η πρωτεύουσά του και το μέρος όπου γεννήθηκε ο Μιθριδάτης ΣΤ΄. Ως πρωτεύουσα του Μιθριδατικού βασιλείου, κατά τη διάρκεια των Μιθριδατικών πολέμων είχε ταχθεί υπέρ του Μιθριδάτη ΣΤ΄.
Στον Γ΄ Μιθριδατικό πόλεμο, το 70 π.Χ., ο Ρωμαίος στρατηγός Λούκουλλος πολιόρκησε την πόλη, την κατέλαβε και σκότωσε τη φρουρά που είχε τοποθετήσει εκεί ο Μιθριδάτης ΣΤ΄. Όμως, όχι μόνο δεν τιμώρησε τους Σινωπείς, αλλά έδωσε στην πόλη την ελευθερία και την αυτονομία της. Αν και από εκείνη την περίοδο η Σινώπη εντάχθηκε στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, για ένα χρονικό διάστημα, οι Ρωμαίοι παραχώρησαν τη διοίκησή της στο Φαρνάκη Β΄. Ο Φαρνάκης πρέπει να απομακρύνθηκε λίγο πριν από το 47 π.Χ., καθώς τότε ο Ιούλιος Καίσαρας επανίδρυσε την πόλη ως ρωμαϊκή αποικία με την ονομασία Colonia Julia Felix Sinope.
Ως πόλη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η σημασία της Σινώπης στην πολιτική και οικονομική ζωή των νότιων ακτών του Ευξείνου Πόντου αναζωπυρώθηκε. Αυτό διαφαίνεται από το γεγονός ότι, μαζί με την Τραπεζούντα, ήταν η πιο πιθανή βάση του επονομαζόμενου ρωμαϊκού ποντικού στόλου (classis Pontica), από τα μισά του 1ου έως και τον 3ο αι. μ.Χ. Επίσης, όπως μαρτυρούν οι πηγές, είχε αρκετή οικονομική ευμάρεια, ώστε να μπορεί να χρηματοδοτήσει το χτίσιμο υδρευτικών καναλιών που θα έφερναν στην πόλη καθαρό νερό από απόσταση περίπου 25 χλμ. Χαρακτηριστικό πάντως είναι ότι, ως ρωμαϊκή αποικία (colonia), οι νομισματικές κοπές εκείνης της περιόδου έφεραν επιγραφές στα λατινικά.

3. Οικονομία
Η αλιεία έπαιζε σημαντικό ρόλο στην οικονομία της Σινώπης. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο όρος αλιεία δεν αναφέρεται αποκλειστικά στο ψάρεμα, αλλά και στη ναυπηγία των ψαράδικων πλοίων, καθώς και στα επαγγέλματα που ήταν συνδεδεμένα με την κατασκευή διχτυών, το πάστωμα και τη συσκευασία των ψαριών. Οι πηγές αναφέρουν ότι η πόλη επωφελούνταν ιδιαίτερα από την αλιεία της παλαμίδας. Τα ψάρια παστώνονταν, εξάγονταν και πωλούνταν, συχνά σε αρκετά υψηλές τιμές. O Αιλιανός περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο στις νότιες ακτές του Ευξείνου Πόντου ψάρευαν το μαυροθαλασσίτικο τόνο με δίχτυα. Αν και αναφέρει ονομαστικά μόνο την Αμάστριδα και την Ηράκλεια, μπορούμε να υποθέσουμε ότι και οι Σινωπείς ακολουθούσαν τις ίδιες μεθόδους αλιείας τόνου, έστω και αν τα αποτελέσματα δεν ήταν τόσο εντυπωσιακά όσο στις άλλες δύο πόλεις. Επίσης, στις κεντρικές και νότιες ακτές του Ευξείνου Πόντου, οι κέφαλοι ήταν ακόμα ένα ψάρι που η αλιεία του μπορούσε να αποφέρει πολλά έσοδα.
Η Σινώπη, και ιδιαίτερα η ενδοχώρα της, ήταν ονομαστή για την ποσότητα και την ποιότητα της ξυλείας της. Τα έλατα, τα σφεντάμια και οι βελανιδιές της περιοχής ήταν ονομαστά ως τα πλέον κατάλληλα ξύλα για την κατασκευή πλοίων. Σύμφωνα με το Θεόφραστο μάλιστα, ήταν πολύ ανώτερα από τα ανάλογα δέντρα που υπήρχαν στις βόρειες ακτές του Ευξείνου Πόντου. Αυτό είχε αποτέλεσμα να αναπτυχθεί ιδιαίτερα η ναυπηγία στην περιοχή, ήδη από τα μέσα του 4ου αι. π.Χ.
Σύμφωνα με το Στράβωνα, στην περιοχή της Σινώπης, σε αντίθεση με άλλες περιοχές στις ακτές του Ευξείνου Πόντου, υπήρχαν ελαιόδεντρα. Είναι πιθανόν ότι το ελαιόλαδο ήταν ένα από τα σημαντικότερα εξαγώγιμα προϊόντα της πόλης, όπως μαρτυρά το πλήθος σινωπικών αμφορέων που έχει βρεθεί στις βόρειες και δυτικές ακτές του Ευξείνου Πόντου.
Ένα από τα πλέον εξαγώγιμα προϊόντα της Σινώπης, για το οποίο είχε ένα είδος μονοπωλίου, ήταν η επονομαζόμενη σινωπική βαφή. Επρόκειτο για μια κόκκινη βαφή, η οποία χρησιμοποιούνταν στη ζωγραφική από τους καλύτερους Έλληνες ζωγράφους, στον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό και στην ιατρική. Η κατασκευή δρόμων στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο έφερε το τέλος του σινωπικού μονοπωλίου και η σινωπική βαφή έφτανε στο μεσογειακό κόσμο μέσω Εφέσου.

4. Θρησκεία
Όντας ελληνική αποικία, είναι αναμενόμενο ότι στη Σινώπη λατρεύονταν οι Έλληνες θεοί. Είναι επίσης εύλογο ότι από τη στιγμή που οι Μιθριδάτες, οι οποίοι ήταν περήφανοι για την περσική καταγωγή τους, την έκαναν πρωτεύουσα του βασιλείου τους, θα υπήρχαν στη πόλη και στην ευρύτερη περιοχή ιερά προς τιμήν περσικών θεοτήτων.
Σύμφωνα με τον Τάκιτο, στη Σινώπη υπήρχε ιερό προς τιμήν του θεού Σεράπιδος και της θεάς Ίσιδος. Όταν στην Αίγυπτο βασίλευε ο Πτολεμαίος Α΄, το άγαλμα του Σεράπιδος μεταφέρθηκε από τη Σινώπη στην Αίγυπτο. Ο Τάκιτος αναφέρει ότι μετά τη μεταφορά του αγάλματος στη θέση του ιερού χτίστηκε μεγαλοπρεπής ναός. Αρχαιολογικά ευρήματα επιβεβαιώνουν την ύπαρξη ιερού προς τιμήν του Σεράπιδος στη Σινώπη, έστω και αν δεν είναι τόσο μεγαλοπρεπής όσο αναφέρει ο Τάκιτος.

5. Οικοδομήματα
Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, η Σινώπη χτίστηκε στο ακρωτήριο που βρίσκεται δυτικά των εκβολών του ποταμού Άλυος και σχεδόν απέναντι από τη χερσόνησο της Κριμαίας. Το ακρωτήριο έχει έκταση 20x20 χλμ. και χωρίζεται σε δύο μέρη, τα οποία ενώνει ένας στενότερος ισθμός. Οι Έλληνες άποικοι εκμεταλλεύτηκαν τα φυσικά λιμάνια που σχηματίζονταν λόγω της ιδιαιτερότητας της γεωγραφίας της περιοχής και έχτισαν τη Σινώπη σε αυτόν ακριβώς τον ισθμό. Είναι επίσης γνωστό ότι κοντά στην πόλη υπήρχε άλλο ένα λιμάνι, το οποίο χρησιμοποίησαν οι Μύριοι κατά το ταξίδι της επιστροφής τους.
Σύμφωνα με την περιγραφή του Στράβωνα, κατά τον 1ο αι. μ.Χ., η πόλη ήταν οχυρωμένη, διέθετε λιμάνια, δρόμους, κήπους, προάστια (πιθανόν με όμορφες και πλούσιες βίλες), γυμναστήριο και αγορά. Από τις επιστολές του Πλινίου του Νεότερου γνωρίζουμε ότι χτίστηκε υδραγωγείο και κανάλια τα οποία μετέφεραν στην πόλη καθαρό νερό από απόσταση περίπου 25 χλμ. Επίσης, επιγραφικές πηγές μαρτυρούν ότι στη Σινώπη υπήρχε ρωμαϊκό αμφιθέατρο.
Αρχαιολογικά ευρήματα υποδηλώνουν ότι η αστική περιοχή της Σινώπης αναπτύχθηκε σημαντικά όταν ήταν τμήμα του Μιθριδατικού βασιλείου. Συγκεκριμένα, ανακαλύφτηκαν σπίτια εκείνης της περιόδου σχεδόν σε όλη την περιοχή μέσα από τα τείχη που διασώζονται μέχρι σήμερα, ενώ παράλληλα με τη θάλασσα βρέθηκε μια σειρά από μεγαλύτερες κατοικίες. Η άνθηση της πόλης εκείνη την περίοδο διαφαίνεται και από τα περίπου 50 νεκρικά μνημεία με κιονοστοιχίες και άλλα με πλούσια διακόσμηση, όπως ένα ζεύγος από λιοντάρια που ορμούν στο θύμα τους, τα οποία βρέθηκαν στο νεκροταφείο του Kum-kapi.
Επίσης, ανασκαφές κοντά στο ανατολικό τείχος έχουν φέρει στο φως τα θεμέλια ενός μικρού ναού από την Ελληνιστική περίοδο.

ΧΩΡΙΑ ΣΙΝΩΠΗΣ

Τμήμα Σινώπης - Section Sinope

Σινώπη - Sinop
Αγάτσολι - Agatsoli
Αγία Κυριακή - Ayia Kiriaki
Άγιος Δημήτριος - Agios Dimitrios
Γαρατζάκιοϊ - Garatsakioy
Καράσου - Karasu
Μουσουνού - Mousounou
Προφήτης Ηλίας - Profitis Ilias
Τσιφλίκ Προφήτη Ηλία - Tsiflik Profiti Ilia
Τσακίρογλου - Tsakiroglou

Τμήμα Αγιαντζίκ - Section Ayiantzik

Αγιαντζίκ (Στεφάνι)- Ayiantzik (Istifan)
Γιοκαρίκιοϊ - Yiokarikioy
Σίρνα - Sirna

Τμήμα Κέρτζε - Section Kertze

Κέρτζε - Kertze
Κλησέκαριεσι (ή Τομούζαλαν) - Klisekariesi (or Tomouzalan)
Τζεβιζλίντερε - Tzevizlindere

Τμήμα Μποϊβάτ - Section Boyvat

Μποϊβάτ - Boyvat

Τμήμα Τσατάλζεϊντίν (Αγιαντών) - Section Tsatalzeintin

Αγιαντών - Ayianton
Γιάρνα - Yiarna
Μόρζα - Morza
Σεμιέ (ή Τόσος) - Semieh (or Tosos)
Τάιστα - Taista
Χέλαλτου - Helaltou

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ... " ΣΙΝΩΠΗ "

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

ΓΚΙΟΥΜΟΥΣ-ΜΑΤΕΝ

Χωριό της επαρχίας Κιουμούς-Χατζήκιοϊ του νομού Σεβάστειας στα δυτικά της Μερτζιφούντας. Ονομαζόταν επίσης, μεταλλείο Σίμ, ή Κιουμούς Μαδενί, ή Γενί Κιουμούσχανε Μαδενί.
Θρησκευτικά υπαγόταν στη μητρόπολη Χαλδίας όπως και τα άλλα διεσπαρμένα μεταλλεία στη Μ.Ασία.
Οι κάτοικοί του στην πλειοψηφία τους ήταν μεταλλουργοί που μετανάστευσαν απο την Αργυρούπολη, ήταν μάλιστα φιλόθρησκοι και φιλόμουσοι.
Το χωριό ιδρύθηκε περί τα 1760 και είχε περίπου 1700 οικογένειες.
Τα μεταλλεία της περιοχής έδιναν ασημόχωμα απο όπου μετά τη επεξεργασία έβγαινε το ασήμι.
Το χωριό είχε εκκλησία προς τιμή του Αγίου μεγαλομάρτυρα Γεωργίου του τροπαιοφόρου. Είχε και άλλους ναούς και μοναστήρι της Παναγίας, Μοναστήρ δερεσί ή Καπά δερέ.
Οι υπηρεσίες των κατοίκων του Κιουμούς ματέν ήταν σημαντικές υπέρ της ανακύρηξης του Πόντου σε αυτόνομη Δημοκρατία.
Οι κάτοικοι ήταν συγκροτημένοι σε αντάρτικες ομάδες υπό των οπλαρχηγών Χαράλαμπου Κοντοβραχνίδη και Ευάγγελου Ιωαννίδη.
Written by Πολατίδης Βασίλειος
Saturday, 05 February 2011 22:05

ΠΗΓΗ:kotsari.com

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ... " ΓΚΙΟΥΜΟΥΣ-ΜΑΤΕΝ "

ΣΑΝΤΑ

Η περιοχή της Σάντας είχε 7 ελληνικά χωριά χτισμένα πάνω στις βουνοπλαγιές. Ιδρύθηκε το 1540 από τους κατοίκους Πλατάνων και Τόνγιας.
Θρυλική υπήρξε η αντίστασή των κατοίκων της Σάντας εναντίον των Τούρκων κατακτητών. Ακόμα και οι γυναίκες οπλοφορούσαν για ν' αντιμετωπίζουν τους Τούρκους.
ΟΙ ΕΠΤΑ ΕΝΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΣΑΝΤΑΣ(ΦΩΤΟ ΑΠΟ ΣΑΝΤΑ ΕΔΩ)
*Πιστοφάντων (Piştovlu): 400 σπίτια.Εκκλησίες:Αγία Κυριακή, Άγιος Παντελεήμων,Άγιος Χριστόφορος,ένα σχολείο πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης και μια πηγή του Χριστοφόρου. Ετυμολογία:πιστόφ«πυροβόλο όπλο» + -άντων:τοπονυμικό επίθημα στα ελληνικά.
ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ Google Street View
* Zουρνατζάντων (Zurnacili): 120 σπίτια,εκκλησίες:Άγιος Γεώργιος, Άγιος Κωνσταντίνος,Αγία Κυριακή, ένα σχολείο πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Ετυμολογία Zουρνατζής «zουρνά - ένα όργανο-φορέας καλάμων» + άντων.
* Τσακαλάντων(Çakallı): 53σπίτια, εκκλησίες: Zωοδόχου πηγής και Άγιος Γεώργιος, ένα σχολείο πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Ετυμολογία τσακάλ «τσακάλι» + άντων.
* Ισχανάντων(İşhanlı): 150 σπίτια. εκκλησίες: Αγία Κυριακή, Άγιος Γεώργιος. δημοτικά σχολεία 2 (ένα από τα οποία θηλέων). Ετυμολογία Ishan «πρίγκηπας στα αρμένικα» + άντων.
* Kοζλαράντων: 60 σπίτια . Εκκλησίες: Αποστόλου Πέτρου,Αποστόλου Παύλου, και ένα σχολείο πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης.
* Πίνετάντων(Binatlı): 30 σπίτια . εκκλησίες:Πρόφητη Ηλία και Αγίου Γεωργίου και ένα σχολείο πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης.
* Τερζάντων(Terzili):200 σπίτια. Εκκλησίες Άγιος Θεόδωρος και Μεταμορφώσεως. Ετυμολογία Tερζής«ράφτης στα Τούρκικά» + άντων.
Ο ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ
Οι περισσότεροι κάτοικοι της Σάντας είναι χριστιανοί(51%) ή κρυπτοχριστιανοί (49%). Μετά από 1857 με το hatti- Humayun και οι κρυπτοχριστιανοι γίνονται πλέον φανερά χριστιανοι.Οι περισσότεροι Έλληνες του Πόντου αναγκάζονται να αφήσουν τα σπίτια τους και να βρούν άλλο τόπο για να ζήσουν κατά τη διάρκεια του ρωσοτουρκικού πολέμου 1877-78. Οι περισσότεροι από τους πολίτες της Σάντας κινούνται προς τη Δημοκρατία της Γεωργίας, την Αρμενία και το νότιο μέρος της Ρωσίας. Η αρχική γλώσσα τους είναι συνήθως Τούρκικά (αυτών που ζουν στην περιοχή μέχρι την ανταλλαγή πληθυσμών).
ΤΟ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟ ΤΗΣ ΣΑΝΤΑΣ
Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου οι Έλληνες της Σάντας προσπάθησαν να οργανώσουν την οπλισμένη αντίσταση ενάντια στον τουρκικό στρατό. Οι ζώνες ανταρτών του Πόντου είχαν εμφανιστεί στα βουνά της Σάντας από το 1916 υπό την ηγεσία του Καπετάν Στυλιανού Koσμίδη και αντιστάθηκαν επιτυχώς στην τουρκική επίθεση στις 6 Σεπτεμβρίου 1921. Μετά από την ανταλλαγή πληθυσμών εγκαταστάθηκαν στη Μακεδονία και τη Θράκη. Η πόλη Nέα Σάντα ιδρύθηκε από τους Σανταίους στο νομαρχιακό διαμέρισμα του Κιλκίς στην κεντρική Μακεδονία.
Written by Πολατίδης Βασίλειος
Saturday, 05 February 2011&
ΠΗΓΗ:kotsari.com

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ... " ΣΑΝΤΑ "

ΚΟΜΑΝΑ

Αρχαία πόλη του Πόντου, κοντά στην Τοκάτη. Ο Στράβων την αναφέρει ως κέντρο λατρείας. Στα Κόμανα πέθανε από τις κακουχίες και τις στερήσεις ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος το 407.
ΕΠΙΣΗΣ ΑΠΟ ΑΛΛΗ ΑΝΑΦΟΡΑ:
Η Κόμανα ήταν πόλη του Πόντου, στη Μικρά Ασία. Βρισκόταν επί του ποταμού Ίριος (σημ. Γεσίλ Ιρμάκ) και λεγόταν Ποντική για να διακρίνεται από την ομώνυμη πόλη της Καππαδοκίας. Ο αρχαιολογικός χώρος των Κομάνων βρίσκεται κοντά στο χωριό Kılıçlı (πρώην Gümenek), 13 χλμ από την πόλη Τοκάτ, στον ομώνυμο νομό της Τουρκίας.
Φημιζόταν για την λατρεία της θεάς Ενυούς και της Χιττικής θεάς Μα, της οποίας ο αρχιερέας τοποθετούνταν, κατ' αξίωμα, αμέσως μετά το βασιλιά του Πόντου. Πριν από την ρωμαϊκή κυριαρχία, η πόλη ονομάζονταν Ιεροκαισάρεια. Η ιστορία των Κομάνων αρχίζει το 40 π.Χ..
Τα Κόμανα ήταν έδρα του επισκόπου Νεοκαισάρειας κι εκεί μαρτύρησαν ο Άγιος Βασιλίσκος και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος.

Written by Πολατίδης Βασίλειος

Saturday, 05 February 2011 ΠΗΓΗ:kotsari.com

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ... " ΚΟΜΑΝΑ "

ΜΠΑΦΡΑ

Πόλη Νοτιοανατολικά της Σινώπης. Ανήκει στον Δυτικό Πόντο. Στους αρχαίους χρόνους ονομαζόταν Αλύα, ενώ ο Στράβωνας την αναφέρει ως Γαζηλών. Απέχει 100 χλμ απο τη Σινώπη και 40 χλμ απο την Αμισό. Στα 1870 κατα μία αναφορά ο πληθυσμός της άγγιζε τους 8.000 απο τους οποίους 2.000 ήταν Έλληνες (Ελληνόφωνοι και Τουρκόφωνοι)
Οι Παφραίοι διατηρούσαν σχολεία αρένων και θηλέων.
Οι τουρκόφωνοι της Πάφρας έγραφαν την τουρκική με ελληνικούς χαρακτήρες, όπως οι κάτοικοι στην περιοχή Καισάρειας.
Σύμφωνα με στατιστική της Μητρόπολης Αμάσειας, η επαρχία Πάφρας είχε μία πόλη, 116 αμιγώς ελληνικά χωριά, μία επισκοπική εκκλησία, 107 ναούς, την μονή της Παναγίας Μάγαρας, ένα ημιγυμνάσιο, 80 σχολεία αρένων, 17 θηλέων, 2 νηπιαγωγεία, και 4.500 μαθητές. Την εποχή εκείνη ο πληθυσμός υπολογίζετε σε 11.000 κατοίκους.
Η Πάφρα παρήγαγε σιτάρι, κριθάρι, μήλα αχλάδια κ.ά. Ήταν ονομαστή όμως για τα περίφημα καπνά και το μαύρο χαβιάρι.
Τα καπνά της εξήγαγε στις αγορές του Αμβούργου, Μασσαλίας, Λονδίνου, και Αλεξάνδρειας.
Στην επαρχία Καζά η οποία ήταν υποδιοίκηση της Πάφρας, ο πληθυσμός ανερχόταν στις 85.000 με 90.000 κατοίκους εκ των οποίων τα 4/5 ήταν Ελληνορθόδοξοι.
Πρώτος επίσκοπος της Αμάσεια όπου ανήκε η Πάφρα, ήταν ο Μελέτιος (600 μ.Χ. και τελευταίος ο εθνομάρτυρας Ευθύμιος Αγριτέλης ο οποίος έφερε τον τίτλο, « Επίσκοπος Ζήλων». Ο επίσκοπος Zήλων ήταν ο μοναδικός επίσκοπος που εκτελέστηκε απο τους τούρκους λόγω της συμμετοχής του στο αντάρτικο κίνημα της περιοχής του.
Στην περιφέρεια Πάφρας δημιουργήθηκε ένα απο τα μεγαλύτερα αντάρτικα του Πόντου. Οι κάτοικοι της όμως πλήρωσαν μεγάλο τίμημα για την ανάμειξη τους σ' αυτό.
Στις 3 Ιουνίου 1921 πολιορκείτε η ελληνική συνοικία απο όργανα του Τοπάλ Οσμάν. 570 άνδρες ηλικίας απο 15 ως 70 ετών συλλαμβάνονται και φυλακίζονται.
Οδηγούνται αργότερα σε τρίωρη πορεία στην εκκλησία του Αγίου Χαραλάμπους στο χωριό Κιόβτσε Σου. Εκεί τους λήστεψαν και τους έκαψαν.
Ως εκ θαύματος διασώθηκαν δύο και κατέφυγαν στα βουνά.
Στις 8 Ιουνίου 1921 ο Τοπάλ Οσμάν συλλαμβάνει άλλους 250 άνδρες κάθε ηλικίας και τους οδηγεί στο Σελαμελίκ στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, απέχουσα 4 ώρες πεζοπορία. Στο δρόμο εν μέσω ύβρεων και προπηλακίσεων συνοδεία πολλών χωροφυλάκων, τους ελήστεψαν και στους έσφαξαν χωρίς οίκτο. Κατόπιν τους έβαλαν μέσα στην εκκλησία και τους έκαψαν.
Εξέχουσα θέση στην ιστορική μνήμη κατέχει το χωριό Καβάκ , 48 χιλιόμετρα από την Αμισό. Τον Ιούνιο 1921 οι Τούρκοι τουφέκισαν εκεί 701 Έλληνες από τους εξόριστους της πρώτης αποστολής, γιατί θεωρήθηκε ότι συμμετείχαν στην ίδρυση της ανεξάρτητης δημοκρατίας του Πόντου.
Στο Καβάκ συγκέντρωσαν οι Τούρκοι τους Έλληνες μουσικούς της Αμισού και τους διέταξαν να παίξουν τον εθνικό ύμνο της Τουρκίας. Όμως, οι ηρωικοί Πόντιοι έπαιξαν τον ελληνικό εθνικό ύμνο, οπότε οι Τούρκοι τους σκότωσαν όλους και τους έριξαν σε ξεροπόταμο. Τα βράδια μάζευαν τους Έλληνες που συλλάμβαναν και αφού τους σκότωναν έριχναν τα σώματά τους στο ποτάμι. Σύμφωνα με την παράδοση στο ποτάμι αυτό αντί για νερό έτρεχε αίμα.
Στην περίπτωση της Πάφρας όπως και σε όλο τον Πόντο, ο λόγος, η φιλία και οι συμφωνίες των Τούρκων κράτησαν ελάχιστα, ίσα που τα βάρβαρα υποκείμενα να απολαύσουν τις κατακτήσεις τους και να χορτάσουν τα βρωμερά τους πάθη. Οι υποσχέσεις, οι συμφωνίες, οι συνθήκες, οι ένθερμοι λόγοι των Τούρκων ποτέ δεν επαληθεύτηκαν, τουλάχιστον σε ότι αφορά το Ελληνικό Έθνος. Από την εμφάνιση της απολίτιστης αυτής φυλής, που η μοίρα, μας έδεσε μαζί της, όσες προσπάθειες κι αν έγιναν παλαιότερα από τους Βυζαντινούς, από τους Κομνηνούς της Τραπεζούντας αλλά και αργότερα από τους υπεύθυνους κυβερνήτες της Ελλάδας, ποτέ δεν παγιώθηκαν σχέσεις φιλίας και καλής γειτονίας ανάμεσα στις δύο Εθνότητες και αυτό εξαιτίας της εύπλαστης και υστερόβουλης πολιτικής των Τούρκων.
Συνολικά κατα την περίοδο 1914-1922 σκοτώθηκαν ή εξοντώθηκαν στις εξορίες ή δολοφονήθηκαν ή κάηκαν περισσότεροι απο 30.000 Παφρηνοί, ανάμεσά τους 84 ιερωμένοι και 30 δάσκαλοι.
Ξακουστός οπλαρχηγός καπετάνιος της Πάφρας ήταν ο Αντών πασάς.
Νοτιότερα απο την Έρπαα ο Κοτσά Αναστάς αρχικαπετάνιος, που θεωρείται ως ο Κολοκοτρώνης του Πόντου.
Ολίγο ανατολικότερα, στη Σαμψούντα, έδρασε ο φόβος και ο τρόμος των Τούρκων. Οι καπετάνιοι, Ιστίλ αγάς και Βασίλ' Ουστάς
Written by Πολατίδης Βασίλειος
Saturday, 05 February 2011 22:05 ΠΗΓΗ:kotsari.com

ΦΩΤΟ ΑΠΟ ΤΑ ΧΩΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΦΡΑΣ ΕΔΩ

ΧΩΡΙΑ ΠΑΦΡΑΣ
Τμήμα Πάφρας - Section Bafra
Πάφρα - Bafra
Άγτζαλαν - Agcaalan
Αζάι - Azay
Ακουσαγί - Akousayi
Άκτεκε - Aktekke
Αλέμτεμιρτζη - Alemtemirtzi
Απαρί - Apari
Αράπουσαγου - Arapousagou
Αρχαντάγ - Arkhantag
Ασάμαχλε - Asamakhle
Ασάρ - Asar
Ασμάτσαμ - Asmacam
Βάζγεδιι - Bazgedii
Γαϊτάλαπα-Sarıçevre(Gaydalapa,Kaydalapa)
Γαπουχλούκιοϊ - Yapoukhloukioy
Γαρατζογούνοραν - Yaratzogounoran
Γαπουχλούκιοϊ - Yapoukhloukioy
Γερμένουσαγί - Yermenousagi
Γέραλτι - Yeralti
Γιάιλα - Yiayla
Γιαϊλάουσαγι - Yiaylaousagi
Γιοκαρίκιοϊ - Yiokarikioy
Γιουρδάνουσαγι - Yiourdanousagi
Γκισλά - Gkisla
Γκιόλπελεν - Giolpelen
Εβρένουσαγου - Evrenusagi
Εϊνατζή - Eynatzi
Εκίζτεπε - Ekiztepe
Ελνταβούτ-Eldavut
Ελίσαφλαρ - Elisaflar
Ελματζίκ - Elmatzik
Ερεντζίκμπασι - Erentzikmbasi
Ζεϊγκέλ - Zeygel
Καβακλίογλου - Kavaklioglou
Καβλαάν - Kavlaan
Καγιανίνμπασι - Kayianinbasi
Καλτιπέκ - Kaltipek
Καπαλάκσαλαγι - Kapalaksalagi
Καπάνπογαζι - Kapanpoyazi
Καπάντσουχουρ - Kapantsoukhour
Καπλάν - Kaplan
Καπούκαγια-Kapikaya
Καπουσούζ(λαρ) - Kapousouz(lar)
Καράασλαν - Karaaslan
Καραϊσλάμμποκιλ - Karayislammpokil
Καράγκιόλ - Karagol
Καρατζάκεϊκ - Karatzakeyk
Καρατζάκισλα - Karatzakisla
Καρατζάπουγιουκ - Karatzapouyiouk
Καράτικεν - Karatiken
Καράτσακουλ - Karatsakoul
Καράτσαμ - Karatsam
Καραπίντσιφλικ - Karapintsiflik
Κελέρ - Keler
Κέλτεπε - Keltepe
Κενικλίγιουρτου - Kenikliyiourtou

Κερασοχώρι-Kirazli
Κεστενέ(β) - Kestene(v)
Κιγίτσογλουλάρ - Kiyitsogloular
Κιζίλοτ - Kizilot
Κιμινόζ - Kiminoz
Κιόρογλου - Kioroglou
Κιράντσουκουρου - Kirantsoukourou
Κισιρλένταμ - Kisirlentam
Κοβάν Κριστιανοί - Kovan Christiani
Κοβτσέσου - Kovtsesou
Κοζαγιλί - Kozagili
Κόλγιανί - Kolgiani
Κορεζλέρ - Korezler
Κοσεντίκ - Kosedik
Κοτσάγιουβαν μαχλεσί - Kotsayiouvan makhlesi
Κοτσάμπουγιουκλαρ - Kotsampouyiouklar
Κοτσέρουσαγι - Kotserousagi
Κοτσέρπουναρ - Kotserpounar
Κοτσυκλέρ (Σουρμελί) - Kotsikler (Sourmeli)
Κούζαλαν - Kouzalan
Κουμρούσαγου - Koumrousagou
Κουρλένταμι - Kourlentami
Κούρτουσαγι - Kourtousagi
Κουτσέπουναρ - Koutsepounar
Κουτσουλάρ -
Κωνσταντίνουσαγι - Konstantinousagi
Κωστηλέρ - Kostiler
Λεγγερλί - Lengerli
Λιουλουκλέρ-Yiğitalan (Lölükler)
Μαϊσλί - Maisli
Μεγκενλέρ - Megkenler
Μιντελίσκετιγι - Mintelisketigi
Μιστετσέππασι - Mistetseppasi
Μιτερίκετιγι - Miteriketigi
Μοαμλού - Moamlou
Μουστετζέμπασι - Moustetzembasi
Μουζμελέκ-Gümüşyaprak (Müzmelek)
Μουρούσογλου - Mourousoglou
Μπακίρπουναρ - Bakirpinari
Μπαλικλάρ - Baliklar
Μπεζιρλού - Bezirlou
Μπεσκελλέρ - Beskeller
Ντεβρέτ - Derbent
Ντερμένκουνεγι (Τερμένκουνεγι) - Dermenkounegi (Termenekounegi)
Ντεγιρμένουσαγι - Deyirmenousagi
Ντεμιρτζίκιοϊ - Habilli (Demirciköy)
Ντικεντζίκ - Dikentzik
Ντοούρουσαγι - Doourousagi
Ντουβάνγιουβασι - Douvanyiouvasi
Ντούζσουρμελι - Douzsourmeli
Οπρούχ - Oproukh
Ορμονός-Ormancik (Ormanus)
Ορτάμαχλε - Ortamakhle
Οσμάνμπεγλι - Osmanbeyli
Ορτάκαγια - Ortakayia
Ότμασα - Otmasa
Οξυζόγλου - Oksizoglou
Ούρτσελερ - Ourtseler
Ουμουρτσούκ - Oumourtsouk
Ούτς Πουνάρ' -Τρείς βρύσες-Ucpinar
Παντάζουσαγι - Pantazousayi
Παπάζογουνατα (ή Παπάζογλουνατζα) - Papazogounata (or Papazoglounatza)
Παριατζούχ - Pariatsoukh
Πέιτουρλου (Μπέητουρλου) - Peitourlou (Beytourlou)
Πενγλήουσαγι - Pengliousagi
Πογιαλί (Μπογιαλί) - Poyiali (Boyiali)
Ποχλουτζέγιουρτ - Pokhloutzeyourt)
Πυρίγιουρτ - Piriyourt
Σαργουλάρ - Sargoular
Σαρίτσογλου - Saritsoglou
Σελέμελικ -Selemelik
Σιρτ - Sirt
Σιμιόν μαχλεσί - Simion machlesi
Σιχλίκ - Sikhlik
Σοούχπουγαρ - Sooukhpougar
Σουλούτερε - Souloutere
Σοχούτσουχουρ - Sokhoutsoukhour
Σουρμελί - Sourmeli
Τάρμογαζ-Darbogaz
Τεκιούρ-Yeşilköy (Tekfur)
Τζαντίρ-Çandır
Τζιλμπαχλάρ - Tzilmbakhlar
Τζιλιχλάρ - Tütüncüler (Cırıklar)
Τιγκιρλέλ - Tingirlel
Τιρεκλί - Tirekli
Τιρλακλάρ - Tirlaklar
Τιτεντζούκ - Titentzouk
Τονούσαγι - Tonousagi
Τοχουρλάρ - Tokhourlar
Τούζκιοϊ (Ντούζκιοϊ)-Duzkoy
Τουτουντζιλέρ - Toutountziler
Τσαβτσουλού - Tsavtsoulou
Τσάλκιοϊ (Κριστιανοί) - Calkoy
Τσαλμασάχ - Tsalmasakh
Τσαλβαράς - Tsalvaras
Τσατάλτσαμι - Tsataltsami
Τσαγαλλί - Tsagalli
Τσενικλίγιουρτου - Tsenikligiourtou
Τσερικλί - Cerekli
Τσερικλίπουναρ - Tseriklipounar
Τσιλιχλάρ - Tsilikhlar
Τσορουχλάρ - Tsoroukhlar
Τσουλφάχοτζα (Κριστιανοί) - Tsoulfahotza (Christiani)
Χατζηκίλ - Hatzikil
Χιτρελέζ (Άη-Γιώργης) - Hitrilez (Ai-Georgis)
Χορόσογλου - Horosoglou
Χούσε - Housseh
Τμήμα Αλάτσαμ - Section Alatsam
Αλάτσαμ - Alacam
Αϊντερεσί - Ainteresi
Ασαάμπεντες - Asaampentes
Γιασιντάγ-Yassidag
Γκιμενέζ-Yakakent (Gumenuz,-Gemenue)
Καραγκιόλ - Karakgiol
Καράχουσεϊν - Karahuseynli
Κελικλέρ - KeliklerΚιλλίκ - Killik
Κόζκιοϊ - Kuzköy
Κοζλίβερα - Kozlivera
Κούρτκιοϊ - Kourtkioy
Μεϊνταντζούκ - Meintantzouk
Ναζλάρ - Nazlar
Περγκελλί - Perkgelli
Σαρπλάν - Sarplan
Τασκελίκ - Taskelik
Τσεντιρλίκ - Tsentirlik
Τσιβλί - Tsivli
Τσουφλόγλου μαχλεσί - Tsoufloglou machlessi

View 12.ΠΑΦΡΑ-13.ΣΙΝΩΠΗ in a larger map

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ... " ΜΠΑΦΡΑ "

Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011

ΓΑΛΙΑΝΑ ή ΓΑΛΙΑΙΝΑ

Written by Πολατίδης Βασίλειος Saturday,05February2011

ΓΑΛΙΑΝΑ ή ΓΑΛΙΑΙΝΑ

Τμήμα της περιοχής του Πόντου που άρχιζε απο τον Διπόταμο, δηλαδή απο το σημείο που ενώνονταν οι δύο βραχίονες του πυξίτη ποταμού.
Το όνομα της κατά ορισμένους προέρχεται απο τη λέξη γάλα, λόγω της ενασχόλησης των κατοίκων της με την κτηνοτροφία. Κατ' άλλους απο τη λέξη «κάλλια» που σημαίνει μεταλλεία.
Τέτοια μεταλλεία όντως βρίσκονταν στο όρος Μανόη.
Άλλα μεταλλεία υπήρχαν και στα παρχάρια Γελέφ και Ζεμπερέκ.
Στη Γαλίανα βρίσκεται το ονομαστό της ``Τρίχας το Γεφύρι``.
Στα μέσα του 19 ου αιώνα είχε γύρω στους 3 000 κατοίκους, απο αυτούς οι 1950 ήσαν φανεροί, οι 500 κρυφοί και οι άλλοι 550 μουσουλμάνοι. Στα 1922 αριθμούσε 4500 κατοίκους.

ΕΠΙΣΗΣ ΑΠΟ ΑΛΛΗ ΠΗΓΗ:Εξαρχία Περιστερεώτα (Γαλίανα)

Το όνομα Γαλίανα ή Γαλίαινα ισχυρίζονται μερικοί πως προέρχεται από τη λέξη γάλα, γιατί όλη η περιοχή είχε μεγάλη κτηνοτροφία. Άλλοι παραδέχονται ότι η λέξη προέρχεται από τη λέξη κάλια σύμφωνα με το τοπικό γλωσσικό ιδίωμα, όπως και στη Χαλδία το Κ προφέρεται Γ. Κάλια-Γάλια που σημαίνει μεταλλείο και υπήρχε στο όρος Μανοή. Κατά τον Χ. Κιαγχίδη υπάρχουν δύο άλλες εκδοχές α) Στη Γαλίανα υπάρχει το όρος Γαληνός. Το όρος αυτό έλαβε το όνομα από ένα βυζαντινό στρατηγό, τον λεγόμενο Γαληνό, που σκοτώθηκε εκεί σ’ έναν πόλεμο μεταξύ Βυζαντινών και Περσών και β) η άλλη εκδοχή είναι : Από την Άννα θυγατέρα του Δαυίδ έγινε η φράση Καλή Άννα=Καλιάνα=Γαλίανα. Σημειωτέον η Άννα Κομνηνή ήταν αγαπητή στους κατοίκους της περιοχή καθώς επίσης και ευεργέτιδα.

ΠΗΓΗ:kotsari.com

View ΜΑΤΣΟΥΚΑ-MACKA in a larger map

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ... " ΓΑΛΙΑΝΑ ή ΓΑΛΙΑΙΝΑ "

Άρδασσα (Torul, Τορούλ)

Άρδασσα (Torul, Τορούλ)
Έδρα της υποδιοικήσεως Τορούλ στην επαρχία Χαλδίας, ΒΔ της Αργυρούπολης απο την οποία απέχη 15-20 χλμ.. .
Άρδασσα ταυτίζεται με τη αρχαία πόλη Δορύλαιον, απ’όπου ίσως προέρχεται η σημερινή της ονομασία Τορούλ. Η πόλη είναι χτισμένη στις όχθες του Άνω Χαρσιώτη ή Κάνη ποταμού.
Κατά τον μεσαίωνα η Άρδασσα ήταν μια από τις έξι ισχυρές θέσεις του βυζαντινού θέματος Χαλδίας και ονομαζόταν Μεσοχάλδιον. Αποτελούσε έδρα της μεγάλης τιμαριωτικής οικογένειας των Καβασιτών και έδρα επισκόπου που υπαγόταν στη μητρόποληΝεοκαισάρειας.
Κατά την περίοδο της οθωμανοκρατίας η Άρδασσα ερήμωσε μέχρι να μεταφέρει την έδρα του εδώ ο Τούρκος άρχοντας Οσμάν μπέης από το χωριό Μοναστήρ’ (Demirkapi) του Αμπρικάντων. Έκτοτε κατέστη έδρα του Οθωμανικού υποδιοικητή και εμπορικό/συγκοινωνιακό κέντρο μιας ευρύτατης περιοχής, όπου ήταν διασπαρμένα δεκάδες ελληνικά χωριά.
Το 1901 χτίστηκε η γέφυρα της Άρδασσας. Η οποία σώζεται μέχρι σήμερα, από τον εκ Σάντας αρχιμάστορα Νικ. Δεμιρτζόγλου και η κώμη απέκτησε μεγαλύτερη προσβασιμότητα.
Κατά τον Παντελή Μελανοφρύδη το γεφύρι της Άρδασσας ταυτίζεται με „τη Τρίχας το γεφύρι“
„Ατού σην Αρδασσόπολιν / ση Τρίχας το γεφύριν
Χίλιοι μαστόροι έχτιζαν / και μύριοι μαθητάδες“
Στην Άρδασσα κατοικούσαν 40 μουσουλμανικές και 5 χριστιανικές οικογένειες, ενώ αρκετοί Έλληνες από τα χωριά διατηρούσαν εμπορικά καταστήματα.
Πριν την καταστροφή στη μικρή αυτή κωμόπολη υπήρχε διοικητήριο, δικαστήριο, ταχυδρομείο, καταστήματα και πανδοχεία καθώς επίσης και ναός αφιερωμένος στη μνήμη της Αγίας Σοφίας και της Κοίμησης της Θεοτόκου.

ΠΗΓΗ:
Σάββας Καλεντερίδης ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ ΠΟΝΤΟΣ
Εγκυκλοπαίδεια Ποντιακού ΕλληνισμούΑΠΟ:pontosforum.4.forumer.com

Χωριά της περιφέρειας Άρδασσας

Άρδασσα-Torul
Άδισα - Adisa(Yildiz)

Αμπρικάντων-İlecik

Αυλήαννα-Gumustug

Από το βιβλίο του Γιώργου Παπαδόπουλου: "Ιστορία της Αυλήαννας" Η Αυλήαννα είναι ένα ορεινό ποντιακό χωριό σε υψόμετρο 1900 μέτρων οι κάτοικοι της μετά την Ανταλλαγή σκόρπισαν στην Ελλάδα Θεσσαλονίκη,Κοζάνη,Φλώρινα και αλλού. Πολλοί απο τους απογόνους τους ζουν σήμερα στη Θέρμη Θεσσαλονίκης όπου και διατηρούν τη μνήμη της ζωντανή μέσω του πολιτιστικού Συλλόγου τους.Κάτω αριστερά κυλά το ποτάμι της Αυλήαννας που τροφοδοτείται με νερό απο τον Παγετώνα της Αυλήαννας που βρίσκεται δυτικά του χωριού σε υψόμετρο πάνω απο 3200 μέτρα στα ψηλά και γεμάτα δρακόλιμνες βουνά του Ερημέζ.Το χωριό κατοικείται σήμερα απο μουσουλμάνους

Βαρετόν-(Vareton)

Βαρτάντων

Γαρατζάντων

Γολή

Γορίγιανα-Kirazlik(Goriyana)

Διπόταμος

Ζερμούδα-Altipinar(Zermut)

Καγκελίνα

Καρέλ

Κορκοτάς

Κορόνυξα-Aprali

Κωδωνά-Godona