Γιάννης Πασαλίδης

Γιάννης Πασαλίδης-Πρακτικός και εμπνευσμένος πολιτικός

Ο διακεκριμένος πολιτικός, γιατρός και συγγραφέας Γιάννης Πασαλίδης, γεν­νήθηκε στην Κουταΐδα του Καυκάσου από γονείς απλούς γεωργούς, Σανταίους, που μετά το 1878 εγκαταστάθηκαν στον Καύ­κασο. Το 1896 άρχισε να φοιτά στο ρωσικό γυμνάσιο της Τιφλίδας, όπου, εκτός των άλ­λων, έμαθε άπταιστα τη ρωσική.

Μετά την αποφοίτηση του από το γυμνάσιο σπουδάζει την ιατρική επι­στήμη, με την οικονομική συνδρομή του μεγαλύτερου αδελφού του Γαβριήλ, στην Οδησσό, όπου το 1903 προσχωρεί ανε­πιφύλακτα στις τάξεις του Σοσι­αλδημοκρατικού Κόμματος της Ρω­σίας και παρουσι­άζει αξιόλογη δράση. Γρήγορα γίνε­ται στέλεχος των σοσιαλδημοκρατών, πράγμα που του στοιχίζει την αποβολή του από το πανεπιστήμιο. Στις κομμα­τικές διαμάχες τάσσεται σταθερά με το μέρος του μεγάλου Ρώσου θεωρητικού Γεωργίου Πλεχάνοφ, του οποίου ήταν ένθερμος θαυμαστής, και τελικά προ­σχωρεί στους μενσεβίκους.

Γιατρός και κοινωνικός -παράγοντας
Το 1909 ταξιδεύει για πρώτη φορά στη Γερμανία και εντυπωσιάζε­ται από την ελευθερία της διακίνησης βιβλίων και ιδεών. Μετά την επιστροφή του στη Ρωσία συνεχίζει τις σπου­δές του στο πανεπιστήμιο Λομονόσοφ της Μόσχας, από όπου παίρνει και το πτυχίο της ιατρικής. Αργότερα ειδι­κεύεται στη γενική χειρουργική και τη μαιευτική. Τον ίδιο καιρό η [Σανταία] Μαρία Σπυράντη, απόφοιτος του παρθεναγωγείου Τραπεζούντας, γίνε­ται η σύζυγος και μόνιμη συνεργάτης των κοινωνικών και των πολιτικών του αγώνων. Έπειτα από τον γάμο τους εγκαταστάθηκαν στο Σοχούμ, πόλη με έντονη την παρουσία του ελληνι­κού στοιχείου.

Σε λίγο, η φήμη του ως γιατρού και κοινωνικού παράγοντα απλώθηκε στην το Βατούμ, την Τιφλίδα και όλη τη Γεωργία. Συν τω χρόνω, ο Γιάννης Πασαλίδης αναδεικνύεται σε σημαίνοντα παράγοντα της πολιτικής ζωής του τόπου. Σε πολλές περιπτώ­σεις, μάλιστα, αντιπροσωπεύει τον ελληνισμό του Καυκάσου στις επαφές του με τους εκπροσώπους της ελληνι­κής κυβέρνησης.

Η επανάσταση του 1917 στη Ρωσία και ο Πασαλίδης

Η επανάσταση του 1917 βρίσκει τον Πασαλίδη ενεργοποιημένο πολιτι­κά. Στις εκλογές για την ανάδειξη τοπικής Βουλής στη Γεωργία, συμμετέχει και εκλέγεται βουλευτής με το κόμμα των μενσεβίκων. Ταυτόχρονα ορί­ζεται υπουργός των Εξωτερικών της Γεωργίας. Το 1921, οι μπολσεβίκοι επικρατούν στη Γεωργία, σχηματίζουν δική τους κυβέρνηση και ο Πασαλίδης διαφεύγει στο Βερολίνο, όπου διαμένει ως το 1922. Στη γερμανική πρωτεύου­σα δεν αναμειγνύεται στην πολιτική, αλλά συμπληρώνει τις ιατρικές σπου­δές του.

Ο Πασαλίδης συνειδητοποιεί, παράλληλα, ότι η ανεξαρτησία της Γεωργίας αποτελεί κάτι το ανέφικτο και έτσι, σε ειδοποίηση των αρχών της Γεωργίας να επιστρέψει και να αναλάβει την προηγούμενη θέση του, απαντάει αρνητικά, βρίσκοντας ως λύση την εγκατάσταση στην Ελλάδα.

Προτιμά τη Θεσσαλονίκη για εγκατάσταση

Αμέσως μετά την άφιξη και εγκα­τάσταση του στη Θεσσαλονίκη, δραστηριοποιείται πολιτικά και στις εκλογές του 1923 εκλέγεται βουλευτής, συμπαρατασσόμενος με τη Δημοκρα­τική Ένωση του Αλέξανδρου Παπαναστασίου, στην εκλογική περιφέρεια της Θεσσαλονίκης. Στη Συντακτική Εθνοσυνέλευση του 1924, ο Πασαλί­δης δηλώνει ότι μετέχει ως «σοσιαλιστής, εκπρόσωπος του λαού». Την ίδια χρονιά, με την ενεργό συμπαράσταση του Πασαλίδη, ιδρύεται η Ομοσπονδία Γεωργικών Συνεταιρισμών Μακεδονίας από τον Κώστα Γαβριηλίδη, παλαιό γνώριμο του Πασαλίδη και επίσης Ποντιοκαυκάσιο.

Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής και μετά

Στη διάρκεια της γερμανικής κατο­χής συλλαμβάνεται και κλείνεται στις φυλακές Επταπυργίου (Γεντί Κουλέ). Το 1945, αμέσως μετά την απελευθέ­ρωση, ιδρύει το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας. Στις 28 Αυγούστου 1945 γίνεται εναντίον του δολοφονική από­πειρα.

Το 1946, το ΣΚΕ διαφωνεί με το ΚΚΕ για το θέμα της αποχής από τις εκλογές. Το 1947, ο Πασαλίδης καταβάλλει προσπάθειες να πείσει την ηγεσία του ΚΚΕ ότι η πολιτική που ακολουθεί, πολιτική εγκατάλει­ψης της νομιμότητας, είναι ολέθρια. Δεν εισακούεται, όμως.

Μετά το 1950 κινείται δραστήρια για να πετύχει την ενωτική πολιτική έκφραση των δυνά­μεων που πλαισίωσαν το ΕΑΜ και στις εκλογές του 1950, οι κεντρώες προοδευτικές δυνάμεις κερδίζουν τις εκλογές με 55%. Παράλληλα, ο Πα­σαλίδης αγωνίζεται να επιτύχει τη χο­ρήγηση αμνηστίας στους ηττηθέντες του εμφυλίου.

Η ίδρυση της ΕΔΑ και ο ρόλος του Πασαλίδη

Το 1951 ιδρύεται η ΕΔΑ (σ. σ. Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά, ή, κατ' άλλους Ειρήνη-Δημοκρατία-Αμνηστία), με τη σύμπραξη των κομ­μάτων: Δημοκρατικός Συναγερμός, Κόμμα Αριστερών Φιλελευθέρων, Ριζοσπαστικό Κόμμα, Ομάδα Δημο­κρατικών Αριστερών κ. ά.

Και στις εκλογές του 1951 παίρνει ποσοστό 10,57% και 10 έδρες. Ο θάνατος του Κώστα Γαβριηλίδη, τον επόμενο χρό­νο (1952), επηρεάζει βαθύτατα τον Γιάννη Πασαλίδη και τον στερεί από έναν φίλο και συνεργάτη πολύτιμο. Στις εκλογές του 1952, το κόμμα του Αλέξανδρου Παπάγου εξασφαλίζει το 49,22% των ψήφων και το 82,34 των εδρών.

Η ΕΔΑ, με ποσοστό 9,55%, δεν εκ­προσωπείται στη Βουλή. Ωστόσο, στις αναπληρωματικές εκλογές της Θεσσα­λονίκης, ο Πασαλίδης ψηφίζεται από 42.519 εκλογείς, ενώ η αντίπαλος του Ελένη Σκούρα παίρνει 46.006 ψήφους. Λίγο αργότερα, ο Πασαλίδης συναντά­ται με τον Παπάγο, που τον αναγνωρί­ζει, έτσι, ως αδιαφιλονίκητο ηγέτη της Αριστεράς.

Στις δημοτικές εκλογές του 1955, η ΕΔΑ δραστηριοποιείται και στις με­γάλες πόλεις εκλέγονται δήμαρχοι που συνεργάζονται μαζί της. Πολλοί θεω­ρούν ότι τότε το έργο του Πασαλίδη αρχίζει να αποδίδει καρπούς

Η εμφάνιση της ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή

Το 1956, στον πολιτικό χώρο της Ελλάδας παρουσιάζεται μια νέα πραγματικότητα, η Εθνική Ριζοσπα­στική Ένωση (ΕΡΕ) του Κωνσταντί­νου Καραμανλή (σ. σ. ο οποίος έγινε πρωθυπουργός από τους Αμερικα­νούς και το Παλάτι τον Οκτώβριο του 1955, αμέσως μετά τον θάνατο του στρατάρχη Αλέξανδρου Παπά­γου).

Στις εκλογές του 1956, το Κέ­ντρο συνασπίζεται με την Αριστερά, πράγμα που αποτελούσε πάγια επι­δίωξη του Πασαλίδη. Η «Δημοκρα­τική Ένωση», του Κέντρου και της ΕΔΑ, παίρνει 48,15%» των ψήφων και η ΕΡΕ 47,78%, αλλά βάσει του εκλογικού νόμου (σ. σ. που ήταν καλπονοθευτικό), που ίσχυε, το δεύτερο κόμμα εξασφαλίζει την πλειοψηφία στη Βουλή με 155 έδρες.

Στις επόμενες εκλογές (σ. σ. 1958), η ΕΔΑ αναδεικνύεται κόμμα της αξιω­ματικής αντιπολίτευσης με 24,43% και ο Πασαλίδης αισθάνεται δικαιωμένος, θεωρώντας το αποτέλεσμα παρεπόμε­νο της μετριοπαθούς πολιτικής του, που ως στόχο είχε να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στην Αριστερά και τις δυνάμεις του λεγόμενου Δημοκρατικού Κέντρου.

1961:Ο Πασαλιδης με βουλευτες του κομματος του.

     
Οι εκλογές βίας και νοθείας του 1961

Στις εκλογές του 1961, η ΕΔΑ και οι συνεργαζόμενοι μαζί της (ΠΑΜΕ) εξασφαλίζουν ποσοστό 14,63%. Δύο χρόνια μετά, ο Πασαλίδης κηρύσσει την ανάγκη ενότητας του «δημοκρατικού χώρου», ενώ ο Γεώργιος Παπανδρέου, αντίθετα, υποστηρίζει την αυτονομία της Ένωσης Κέντρου.

Στις 11 Ιουνίου 1963, ο Κωνσταντί­νος Καραμανλής υποβάλλει την πα­ραίτηση του στον βασιλιά [Παύλο] (σ. σ. προηγήθηκε στις 22 Μαΐου 1963 η δολοφονία, στη Θεσσαλονί­κη, του βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη από όργανα της φασιστι­κής Δεξιάς) και στις εκλογές της 30ής Νοεμβρίου του 1963, η ΕΔΑ, με 28 βουλευτές, γίνεται ρυθμιστικός πα­ράγοντας της δημόσιας ζωής, αφού η Ένωση Κέντρου εξασφαλίζει μόνον 138 βουλευτές. Ωστόσο, ο Γεώργιος Παπανδρέου απορρίπτει την πρότα­ση του Πασαλίδη για τη στήριξη του με τις ψήφους των βουλευτών της Αριστεράς.

Στις εκλογές του 1964, ο Πασα­λίδης έκρινε ότι η ΕΔΑ δεν έπρεπε να έχει υποψήφιους σε 24 εκλογικές περι­φέρειες, ενισχύοντας, έτσι, έμμεσα την Ένωση Κέντρου.

Σεβαστός ακόμη και από τους αντιπάλους

Ο Γιάννης Πασαλίδης υπήρξε πο­λιτικός πρακτικός και εμπνευσμένος, σεβαστός ακόμη και από τους πολι­τικούς του αντιπάλους. Το πηγαίο χιούμορ, η σοφία και η ανιδιοτέλειά του σφράγισαν μια ολόκληρη πολιτική εποχή της Ελλάδας.



Αχιλλέας Ανθεμίδης

Δρ Νομικης-συγγραφεας

ΠΗΓΗ:SANTEOS

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ... " Γιάννης Πασαλίδης "

ΔΙΟΓΕΝΗΣ Ο ΣΙΝΩΠΕΥΣ

Διογένης ο Σινωπεύς

400-323 π. χ

Φιλόσοφος από τη Σινώπη του Πόντου. Μαθητής του Αντισθένη, ιδρυτής της κυνικής φιλοσοφίας. Δεν άφησε γραπτά κείμενα και η διδασκαλία του γίνονταν μέσω του προφορικού λόγου και της γενικότερης συμπεριφοράς του που ήταν προκλητική με ακρότητες, ειρωνεία, περιφρόνηση, αθυροστομία αλλά και ευφυολογήματα. «Ο άνθρωπος ευτυχεί όταν ικανοποιεί τις βασικές ανάγκες του» ήταν το πιστεύω του. Για τις θεωρίες του και τη διδασκαλία του, που διέσωσε ο μαθητής του Κράτης από τη Θήβα, έδειξαν ενδιαφέρον αρκετοί μεταγενέστεροι του Φιλόσοφοι.
Πολλοί γελούσαν μαζί του επειδή κοιμόταν στο πιθάρι του κι εκείνος γελούσε μαζί τους επειδή δεν χωρούσαν στο πιθάρι του, γιατί ήταν χοντροί. «Η φιλοσοφία δεν έχει σπίτι» έλεγε, «γιατί είναι τόσο μεγάλη που δεν χωράει σε κανένα σπίτι και μπορεί να έχει σαν στέγη της μόνο τον ουρανό».
Για το θάνατο του Διογένη υπάρχουν διάφορες πληροφορίες. Οι ιστορικοί, όμως, δεν είναι βέβαιοι ούτε για το χρόνο ούτε για τον τρόπο του θανάτου του. Πιστεύεται ότι ο Διογένης πέθανε 323 π.Χ στην Κόρινθο πολύ γέρος και κατά την παράδοση την ίδια μέρα που πέθανε στη Βαβυλώνα ο Αλέξανδρος. Οι Κορίνθιοι του έκαναν μεγαλοπρεπή κηδεία και στον τάφο του έστησαν μαρμάρινο κίονα, πάνω στον οποίο έστεκε καμαρωτός ένας σκύλος από μάρμαρο της Πάρου (κύνα). Λέγεται ότι είχε προκύψει διαμάχη μεταξύ των μαθητών του για το ποιος θα τον θάψει. Τελικά, με εισήγηση ανδρών επιρροής, θάφτηκε από τους γιους του Ξενιάδη. 
Στη συνέχεια συμπατριώτες του από τη Σινώπη τον τίμησαν με ορειχάλκινα αγάλματα, κοντά στη γιγαντιαία κολόνα με το σκύλο, πάνω στα οποία χάραξαν την ακόλουθη επιγραφή: «Ο χρόνος κάνει ακόμη και το χαλκό να παλιώνει· αλλά τη δόξα σου, ω Διογένη, η αιωνιότητα ποτέ δεν θα καταστρέψει. Διότι εσύ μόνος δίδαξες στους θνητούς το μάθημα της αυτάρκειας και το πιο ενάρετο μονοπάτι της ζωής».
ΠΗΓΗ:

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ... " ΔΙΟΓΕΝΗΣ Ο ΣΙΝΩΠΕΥΣ "

ΚΑΝΔΗΛΑΠΤΗΣ ΘΕΟΔ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ

Γεώργιος Θεοδ. Κανδηλάπτης

Γεννήθηκε στην Αργυρούπολη του Πόντου το έτος 1881. Απεφοίτησε από το Φροντιστήριο Αργυρουπόλεως και από το σχολικό έτος 1899-1900 διορίσθηκε δημοδιδάσκαλος. Δίδαξε σε σχολεία της περιοχής και ταυτόχρονα προσέφερε πολύτιμες υπηρεσίες στον ελληνισμό, από διάφορες υπεύθυνες θέσεις, όπως μέλος εξεταστικών επιτροπών, Γραμματέας της μητροπόλεως Χαλδίας, οργανωτής και υπεύθυνος συλλόγων, εκπρόσωπος των ομογενών κατά την περίοδον της ανταλλαγής των πληθυσμών κ.α
Από το 1899 που άρχισε να ασκεί το λειτούργημα του διδασκάλου, κατέγραφε την ιστορία της περιοχής και συνέλεξε πολύτιμα στοιχεία για τη λαογραφία και τη δημώδη ποίηση. Μελέτησε τα μοναστήρια και τα φρούρια της Χαλδίας και αντέγραψε πολύτιμους κώδικες. Δημοσίευσε τα βιβλία «Ξυνωρίς» και «Εαρινόν Ρόδον» και πλήθος άρθρων στις εφημερίδες Φάρος της Ανατολής της Τραπεζούντας, Αργοναύτης του Βατούμ.
Κατά τις δραματικές ώρες της ανταλλαγής διέσωσε και μετέφερε στην Ελλάδα ιστορικά και λαογραφικά κειμήλια από τις Ι. Μονές και την Μητρόπολη Χαλδίας, τα οστά του Αυτοκράτορα της Τραπεζούντας Αλεξίου του Μεγαλοκομνηνού και την περίφημη βιβλιοθήκη της Αργυρουπόλεως «Ο Κυριακίδης».
Στην Ελλάδα εργάσθηκε ως δημοδιδάσκαλος στο Νομό Έβρου μέχρι τη συνταξιοδότησή του. Για την εν γένει δράση του παρασημοφορήθηκε δύο φορές από την πολιτεία και έτυχε και άλλων διακρίσεων και τιμών. Παράλληλα συνέχισε το συγγραφικό του έργο. Δημοσίευσε δέκα βιβλία και πολυάριθμες μονογραφίες και άρθρα σε επιστημονικά περιοδικά και εφημερίδες. Το ανέκδοτο έργο του, που σύντομα θα εκδοθεί, είναι πολύ σημαντικό και μεγαλύτερο σε έκταση. Απεβίωσε το 1971 και ετάφη στην Αλεξανδρούπολη.

(Η βιογραφία του όπως παρατίθεται στα εκδοθέντα βιβλία του παρά των εκδόσεων Κυριακίδη.)
Από: O Πόντον'μουν εχάθεν

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ... " ΚΑΝΔΗΛΑΠΤΗΣ ΘΕΟΔ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ "

ΣΤΡΑΒΩΝ

Στράβων(66 π.χ.-25 μ.Χ.)

Ο σημαντικότερος γεωγράφος της αρχαιότητας, ιστορικός και φιλόσοφος. Κατάγονταν από την Αμάσεια του Πόντου. Δάσκαλοι του ήταν ο Αριστόδημος, ο Ξέναρχος και ο Τυραννίων. Κύριο έργο του είναι τα Γεωγραφικά. Αποτελείται από 17 βιβλία που αναφέρονται στην περιγραφή λαών, στα ήθη και στα έθιμα τους και στα φυσικά και γεωλογικά φαινόμενα. Ο Στράβων για να γνωρίσει τον κόσμο και να αποκτήσει ολοκληρωμένη αντίληψη γι’ αυτόν, ταξίδεψε σ’ όλο σχεδόν τον τότε γνωστό κόσμο, από την Αρμενία μέχρι την Τυρρηνία και τον Εύξεινο Πόντο μέχρι τα σύνορα της Αιθιοπίας. Χαρακτηριστικό είναι ότι είχε επισημάνει από το 20 π. χ ότι η Πελοπόννησος μοιάζει με φύλλο πλατάνου.
  Ο Στράβων θεωρείται ως κορυφαίος εκπρόσωπος της περιγραφικής γεωγραφίας. Στο σύγγραμμα του Γεωγραφικά περιγράφει με λεπτομέρειες την Ευρώπη, την Ασία και την Αμερική και σύμφωνα με την τάση της Περιγραφικής Γεωγραφίας, επεκτείνεται και σε εθνογραφικές αναφορές. Παρ’ όλο που πίστευε ότι οι έρευνες για τη μορφή και το μέγεθος της Γης δεν πρέπει να αποτελούν αντικείμενο της Γεωγραφίας, εντούτοις ασχολήθηκε και με ζητήματα που αφορούν τη Μαθηματική Γεωγραφία. Η πρόταση του για διαίρεση της γήινης σφαίρας σε πέντε ζώνες ήταν το επιστέγασμα ανάλογων προτάσεων προγενεστέρων του γεωγράφου, όπως και η θέση του ότι ο Ισημερινός διχοτομεί τη διακεκαυμένη ζώνη. Ο Στράβων κληροδότησε στην ανθρωπότητα το θεωρητικό υπόβαθρο της αρχαίας Γεωγραφίας.
 ΠΗΓΗ: 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ... " ΣΤΡΑΒΩΝ "

Βησσαρίων Βασίλειος

Γεννήθηκε στην Τραπεζούντα του Πόντου, τότε πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας των Μεγάλων Κομνηνών. Το έτος γεννήσεώς του τοποθετείται μετά από τις πιο πρόσφατες έρευνες γύρω στο 1408, στις 2 Ιανουαρίου. Για αιώνες το κοσμικό του όνομα θεωρούνταν λανθασμένα Ιωάννης, πρόσφατα επικράτησε το όνομα Βασίλειος σαν ορθότερο. Αφού έλαβε την βασική του παιδεία στην Τραπεζούντα πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου φοίτησε κοντά στο Γεώργιο Χρυσοκόκη.
Το 1423 έγινε μοναχός με το όνομα Βησσαρίων. Το 1431 χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος και κατόπιν μετέβη στο Μυστρά για να παρακολουθήσει τα μαθήματα του διαπρεπούς φιλοσόφου Γεωργίου Πλήθωνα Γεμιστού. Με τον Πλήθωνα μυήθηκε στην πλατωνική φιλοσοφία, της οποίας αργότερα θα γίνει ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους στην Δύση. Το 1436 έγινε ηγούμενος σε μοναστήρι της Κωνσταντινούπολης και τον επόμενο χρόνο αρχιεπίσκοπος Νικαίας. Μετείχε στην βυζαντινή αντιπροσωπία στη Σύνοδο της Φερράρας-Φλωρεντίας ως ο διαπρεπέστερος εκπρόσωπος των ενωτικών, αν και αρχικά ανήκε στην παράταξη των ανθενωτικών. Στις 6 Ιουλίου του 1439 ήταν αυτός που ανέγνωσε στα ελληνικά την διακήρυξη της ένωσης των Εκκλησιών στον καθεδρικό ναό της Φλωρεντίας, παρουσία του πάπα Ευγενίου του Δ΄ και του αυτοκράτορα Ιωάννη Η΄ Παλαιολόγου.
Μετά το πέρας της Συνόδου επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη, όπου του ανακοινώθηκε η προαγωγή του σε Καρδινάλιο από τον Πάπα Ευγένιο Δ΄, μαζί με τον Ισίδωρο του Κιέβου. Το 1441 αναχώρησε ξανά για την Δύση για να αναλάβει τα καθήκοντά του σαν καρδινάλιος αλλά και εξαιτίας του εχθρικού κλίματος εναντίον των ενωτικών στην Κωνσταντινούπολη και δεν επέστρεψε ποτέ πια τον ελληνικό χώρο. Γρήγορα εξοικειώθηκε με την λατινική γλώσσα και κουλτούρα και απέκτησε επιρροή στο εσωτερικό της καθολικής Εκκλησίας. Στον θυρεό του σαν καρδινάλιος επιλέγει την παράσταση με δύο χέρια, ένα από την ανατολή και ένα από την Δύση, που κρατούν έναν σταυρό, για να επισημάνει την πίστη του στην Ένωση των Εκκλησιών.Το 1450 ο πάπας Νικόλαος Ε΄ του ανέθεσε την διακυβέρνηση την Μπολώνιας, τότε μέρος του παπικού κράτους. Σε αυτή την θέση έμεινε μέχρι το 1455, όταν πέθανε ο Νικόλαος Ε΄.
Το νέο της άλωσης της Κωνσταντινούπολης το 1453 τον βρήκε στην Μπολώνια και από εκείνη την στιγμή ο ίδιος έγινε σημείο αναφοράς για τους Έλληνες πρόσφυγες που κατέφευγαν στην Ιταλία και που σε αυτόν τον σπουδαίο συμπατριώτη τους έβρισκαν έναν προστάτη. Κύριο μέλημα του όμως, κυρίως μετά το σοκ της άλωσης της Πόλης, ήταν η διάσωση της κλασσικής ελληνικής κληρονομιάς από την τουρκική επέκταση. Με τα οικονομικά μέσα που είχε στην διάθεσή του σαν καρδινάλιος άρχισε να συγκεντρώνει ελληνικά χειρόγραφα από τον ελληνικό χώρο και να προωθεί τις ελληνικές σπουδές στην Δύση, τοποθετώντας σε έδρες ελληνικών τους πιο μορφωμένους Έλληνες που έρχονταν από την κατακτημένη Ελλάδα, κυρίως την Κωνσταντινούπολη.
Στο κονκλάβιο του 1455, για την εκλογή του νέου πάπα, για πολύ μικρή διαφορά ψήφων δεν έγινε ποντίφικας. Από τους λόγους που κάτι τέτοιο δεν συνέβη ήταν η ελληνική του καταγωγή, η προσκόλλησή του στο μοναστικό τρόπο ζωής και η απουσία κάποιας πολιτικής δύναμης που θα τον προωθούσε. Μετά τον θάνατο του πάπα Καλλίστου Γ΄, το 1458, πάλι για μικρή διαφορά δεν κατάφερε να εκλεγεί. Ο νέος πάπας όμως, Πίος Β΄, γρήγορα έκανε τον Βησσαρίωνα έναν από τους σημαντικότερους συμβούλους του. Το κύριο μέλημα του Πίου Β΄ ήταν η οργάνωση μιας Σταυροφορίας εναντίον των Τούρκων, οι οποίοι με τις επεκτατικές τους τάσεις αποτελούσαν τον υπ' αριθμόν ένα κίνδυνο για τον χριστιανικό κόσμο, κυρίως την Βενετία και την Ουγγαρία. Ο πάπας θέλοντας να ενώσει την χριστιανική Ευρώπη κάτω από την καθοδήγησή του, έβρισκε στον τουρκικό κίνδυνο, ο οποίος ήταν παρ'όλα αυτά πραγματικός, μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να κερδίσει πολιτικό και ηθικό κύρος. Το 1459 ο πάπας οργάνωσε μία πανευρωπαϊκή σύνοδο στη Μάντοβα για την οργάνωση της Σταυροφορίας πετυχαίνοντας ωστόσο πολύ μικρή ανταπόκριση μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων της Ευρώπης.
Αμέσως μετά το πέρας της συνόδου (1460) ο Πίος έστειλε τον Βησσαρίωνα στην Γερμανία για να πείσει τον αυτοκράτορα Φρειδερίκο Γ΄ και τους Γερμανούς πρίγκηπες να σταματήσουν τις μεταξύ τους συγκρούσεις και να συγκεντρώσουν τις δυνάμεις τους για την Σταυροφορία. Το 1463 ο Βησσαρίων αναγορεύτηκε Λατίνος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (ένας τίτλος με συμβολικό μόνον χαρακτήρα) και τον ίδιο χρόνο έγινε εκπρόσωπος του πάπα στην Βενετία για να οργανώσει την Σταυροφορία του πάπα, η οποία έπρεπε να πραγματοποιηθεί το καλοκαίρι του 1464. Τα σχέδια ματαιώθηκαν με τον θάνατο του Πίου Β΄ τον Αύγουστο του 1464 στην Αγκώνα ενώ ετοίμαζε την άφιξη του στόλου για την Σταυροφορία. Στο μεταξύ όμως οι Βενετοί είχαν αρχίσει τον δικό τους πόλεμο με τους Τούρκους στην Πελοπόννησο. Για τους Βενετούς αυτός ο πόλεμος που θα κρατήσει 16 χρόνια θα είναι καταστροφικός, ο Βησσαρίων όμως έβλεπε τώρα στην Βενετία την κληρονόμο του Βυζαντίου. Αυτός είναι ένας από τους λόγους πού το 1468 θα χαρίσει στην πόλη της Βενετίας την ανεκτίμητη βιβλιοθήκη του: σχεδόν 1000 χειρόγραφα, ελληνικά και λατινικά, που θα αποτελέσουν τον πυρήνα της Μαρκιανής Βιβλιοθήκης της Βενετίας. Κυρίως όμως, τα βιβλία αυτά έπρεπε, σύμφωνα με τις επιθυμίες του ίδιου του Βησσαρίωνα, να είναι στην διάθεση των Ελλήνων για να μην ξεχάσουν ποιες είναι οι ρίζες τους τώρα που δεν έχουν πατρίδα.
Από το 1464 και μετά η πολιτική δράση του Βησσαρίωνα περιορίζεται. Ασχολείται περισσότερο με τη μελέτη και την συγγραφή. Γράφει το σημαντικότερό του έργο In calumniatorem Platonis (Εναντίον του συκοφάντη του Πλάτωνα) για να υπερασπιστεί την πλατωνική φιλοσοφία από τους αριστοτελικούς επικριτές της.
To 1470 οι Τούρκοι κατακτούν την Εύβοια (Νεγροπόντε), την δεύτερη σημαντικότερη αποικία των Βενετών στο Αιγαίο μετά την Κρήτη, και το νέο συνταράσσει την Δύση. Συγκλονισμένος από τις επιτυχίες των Τούρκων στην Ανατολή (το 1460 οι Τούρκοι κατέλαβαν την Πελοπόννησο, το 1461 την ιδιαίτερη πατρίδα του Βησσαρίωνα, Τραπεζούντα) ο Βησσαρίων γράφει μια σειρά επιστολών προς τους ηγεμόνες της Ιταλίας και μεταφράζει στα λατινικά τον πρώτο Ολυνθιακό του Δημοσθένη, όπου ο συγγραφέας προειδοποιεί τους Αθηναίους για τον μακεδονικό κίνδυνο και τις επεκτατικές βλέψεις του Φιλίππου, καθαρή αναφορά στον κίνδυνο που αποτελεί ο σουλτάνος Μωάμεθ Β για την Δύση αν οι ηγεμόνες αδιαφορήσουν ακόμη και δεν συμβάλλουν στην εξουδετέρωσή του. Αυτά τα κείμενα θα τυπωθούν ενώ ο Βησσαρίων ζει και θα έχουν για πολλές δεκαετίες μεγάλη διάδοση. Ο πάπας Σίξτος Δ΄ θα του αναθέσει το 1471 μιαν ακόμη αποστολή, στην Γαλλία αυτή την φορά, για την οργάνωση πάλι μιας εκστρατείας εναντίον των Τούρκων. Η υποδοχή του βασιλιά της Γαλλίας ήταν όμως ψυχρή, λόγω των προβλημάτων μεταξύ του πάπα και του βασιλιά για εκκλησιαστικά ζητήματα. Στην επιστροφή του στην Ιταλία ο Βησσαρίων αρρώστησε και πέθανε στις 18 Νοεμβρίου 1472 στην Ραβέννα, πριν ακόμη φτάσει στην Ρώμη. Η κηδεία του έγινε μερικές ημέρες αργότερα στην εκκλησία των Αγίων Αποστόλων στην Ρώμη, που ήταν στην δικαιοδοσία του, παρουσία των άλλων καρδιναλίων και του πάπα. Εκεί βρίσκεται σήμερα ο τάφος του και η επιγραφή στα ελληνικά που συνέθεσε ο ίδιος ενώ ακόμη ζούσε: «ΤΟΥΤ'ΕΤΙ ΒΗΣΣΑΡΙΩΝ ΖΩΝ ΑΝΥΣΑ ΣΩΜΑΤΙ ΣΗΜΑ ΠΝΕΥΜΑ ΔΕ ΦΕΥΞΕΙΤΑΙ ΠΡΟΣ ΘΕΟΝ ΑΘΑΝΑΤΟΝ», που σημαίνει «Ενώ ακόμη ζούσα, ο Βησσαρίων ανήγειρα αυτό το μνημείο για το σώμα, το πνεύμα θα πάει στον αθάνατο Θεό».
Ο Βησσαρίων είχε επαφές με τους σημαντικότερους ουμανιστές της εποχής του και η επίδρασή του στους κύκλους των διανοουμένων ήταν πολύ μεγάλη. Η δράση του όμως για την οργάνωση της Σταυροφορίας δεν είχε κανένα αποτέλεσμα από όσα ο ίδιος προσδοκούσε. Επιπλέον η ένωση των Εκκλησιών δεν είχε βρει, για διάφορους λόγους, απήχηση στον ορθόδοξο κόσμο και ακολούθως η ένταξή του Βησσαρίωνα στην καθολική Εκκλησία επέφερε μια «damnatio memoriae» για το πρόσωπό του στον ελληνορθόδοξο κόσμο ακόμη και στην νεώτερη βιβλιογραφία. Ο ίδιος ο Βησσαρίωνας ήταν απόλυτα πεπεισμένος για την επιλογή του να ξεπεράσει, θυσιάζοντας το, το θρησκευτικό μέρος της ταυτότητάς του για να περισώσει αυτό που ίδιος θεωρούσε σημαντικότερο: την ελληνική του διάσταση, εννοούμενη πολιτισμικά. Για αυτόν ο τουρκικός ζυγός απειλούσε την εθνική ταυτότητα των Ελλήνων επειδή τους στερούσε, μαζί με την πολιτική ανεξαρτησία, την δυνατότητα της ελληνικής παιδείας, όχι της θρησκευτικής ελευθερίας (την οποία εξάλλου οι Τούρκοι σεβόντουσαν στους αλλόθρησκους υπηκόους τους εφόσον αυτοί πλήρωναν τους φόρους τους). Ωστόσο η ελπίδες των ενωτικών σε μια λυτρωτική επέμβαση της Δύσης στη Ανατολή ήταν υπερβολικές, όχι μόνο επειδή η Δύση ίσως να μην ήθελε ένα δυνατό Βυζάντιο, αλλά και επειδή η Δύση κατακερματισμένη και σε μια φάση κρίσιμη της ιστορίας της δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει επιθετικά τους Τούρκους, παρά μόνον αμυντικά και πάλι με μεγάλες δυσκολίες. Σε μια εποχή δραματικών αλλαγών όπως αυτές που βίωνε ο ελληνισμός στον 15ο αιώνα, οι επιλογές ήταν λίγες και πάντα επίπονες και ο Βησσαρίωνας έκανε τις δικές του.
Το έργο
Συνέγραψε πλήθος θεολογικών έργων, κυρίως προς υπεράσπισης της Ένωσης των Εκκλησιών. Έχει συντάξει πλήθος λόγων για την προώθηση της σταυροφορικής κίνησης, μια ανθολογία κλασικών κειμένων, μεταφράσεις αρχαιοελληνικών κειμένων στα Λατινικά, ένα Εγκώμιο της Τραπεζούντας. Σημαντικότατο θεωρείται το φιλοσοφικό του έργο για την υπεράσπιση της Πλατωνικής φιλοσοφίας, τη σύνοψη της Αριστοτελικής Φιλοσοφίας. Επίσης κατά τα πρότυπα του Θωμά Ακινάτη προσπάθησε να εντάξει την Πλατωνική φιλοσοφία στη Χριστιανική σκέψη. ΠΗΓΗ:PONTOS NET                                                 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ... " Βησσαρίων Βασίλειος "

Ευκλείδης Κουρτίδης

Ο Ευκλείδης Κουρτίδης, υπήρξε ένας από τους πιο φημισμένους οπλαρχηγούς του Πόντου. Γεννήθηκε το 1885 στη Σάντα . 
Το 1918 εμφανίστηκε με τα παλικάρια του στα βουνά του Πόντου. Η αγάπη του για την πατρίδα, το ήθος του και η απαράμιλλη παλικαρία του, έκανε τραγούδι:


"Σαπάν Μούσα, Σειτ αγάς,
Κάλφας ο Γιομουρέτες
Ετρόμαζαν που άκουγαν
Ευκλείδης ο Σαντέτες!!"




Ο Ευκλείδης Κουρτίδης ήρθε στην Ελλάδα το 1924 και εγκαταστάθηκε στη Νέα Σάντα στο Νομό Κιλκίς. Αρνούμενος να εξαργυρώση τους αγώνες και τη φήμη του, ασχολήθηκε με την κτηνοτροφία. Απεβίωσε στις 10 Φεβρουαρίου του 1937.                                                           


ΠΗΓΗ:ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΟΝΤΙΩΝ ΠΡΟΣΟΤΣΑΝΗΣ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ... " Ευκλείδης Κουρτίδης "

Λεωνίδας Ιασωνίδης

Γεννήθηκε στην Ορδού το 1884, αλλά όπως αναφέρει ο ίδιος σε μία εργασία του, η Πουλαντζάκη είναι η πατρίδα του. Καταγόμενος από πατριαρχική οικογένεια τα πρώτα γράμματα έμαθε στην Πουλαντζάκη και την Κερασούντα, για να συνεχίσει τις σπουδές του στο Φροντιστήριο Τραπεζούντας από το οποίο και αποφοίτησε το 1902. Συνέχισε τις σπουδές του στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Κωνσταντινούπολης και πήρε το δίπλωμα το 1912. Κατόπιν πήγε στο Παρίσι όπου το 1914 πήρε πτυχίο στις πολιτικές και κοινωνικές επιστήμες.
Από νωρίς άρχισε να ασχολείται με τα κοινά. ΄Ηδη το 1905 συμμετέχει στην «Τετραμελή επί των σχολών Εποπτεία» της Πουλαντζάκης, γεγονός που μαρτυρεί την άμετρη αγάπη προς την ιδιαίτερη πατρίδα του.
Κατά τη διάρκεια του α’ παγκοσμίου πολέμου ο Ιασονίδης έφυγε από τη Γαλλία και διαμέσου της Ρουμανίας έφτασε στο Ροστόβ της Ρωσίας για να εμψυχώσει τις ελληνικές κοινότητες του Καυκάσου. Εκεί ίδρυσε και την «Ευξεινοπόντειον ΄Ενωσιν» το 1917. Είναι επίσης από τους ιδρυτές της «Κεντρικής Ενώσεως των Ποντίων» στο Αικατερινοντάρ, 1918. Από το 1917 τόσο στην περιοχή του Καυκάσου όσο και της Κριμαίας κατέφθαναν Πόντιοι πρόσφυγες προκειμένου να σωθούν από τις σφαγές των Τούρκων, ενώ χιλιάδες έφταναν στο Βατούμ ψηφίσματα Ποντίων από όλη τη Νότια Ρωσία για να διακηρύξουν την πίστη τους στην ανεξαρτησία του Πόντου. Έτσι το 1919 συμμετέχει στην Εθνοσυνέλευση των Ποντίων του Βατούμ, της οποίας εχρημάτισε και τελευταίος πρόεδρος, με σκοπό την αποκατάσταση του Πόντου και τη δημιουργία ανεξάρτητης-αυτόνομης Δημοκρατίας. Το 1920 έρχεται στην Αθήνα συμμετέχοντας στις προσπάθειες της κυβέρνησης Βενιζέλου, επισκέπτεται το Παρίσι και το Λονδίνο αργότερα, επικεφαλής της Επιτροπής Εθνικής Αμύνης και αγωνίζεται με κάθε τρόπο για την ανεξαρτησία του Πόντου. Για όλες αυτές τις προσπάθειες καταδικάστηκε ερήμην στον «δι’ αγχόνης» θάνατο από τα δικαστήρια ανεξαρτησίας της Αμάσειας (20-9-1921).
Το Σεπτέμβριο του 1922 έρχεται πρόσφυγας στην Ελλάδα όπου γίνεται θερμός προστάτης των προσφύγων που κατέφυγαν εδώ μετά τη μικρασιατική καταστροφή (1922) και τη συνθήκη της Λωζάνης (1923). Ασχολείται ενεργά με την πολιτική και από το 1923 εκλέγεται συνεχώς Βουλευτής Θεσσαλονίκης. Εργάστηκε στο Υπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας όπου για 32 ολόκληρα χρόνια στάθηκε στο πλευρό των προσφύγων, ενώ χρημάτισε και Υπουργός Πρόνοιας επί κυβερνήσεως Φιλελευθέρων από το 1930-1932.
Το 1936 κατέφυγε στην Αγγλία, αποστρεφόμενος τη δικτατορία που επιβλήθηκε στη χώρα μας, όπου ερευνώντας πολλές βιβλιοθήκες και μάλιστα του Παν/μίου της Οξφόρδης, διαρκώς αρθρογραφούσε σε διάφορες εφημερίδες για τα δίκαια της Ελλάδας εμψυχώνοντας τους Έλληνες στον αγώνα τους εναντίον των δυνάμεων της γερμανικής κατοχής.
Μετά το τέλος του πολέμου και την επιστροφή του στην Ελλάδα πολιτεύθηκε και πάλι, επανεκλέγει Βουλευτής και τέλος διετέλεσε Υπουργός Βορείου Ελλάδος.
Υπήρξε απλός και ταπεινός στη ζωή του, αμερόληπτος στις κρίσεις του και δίκαιος, τίμιος στο χαρακτήρα και ευθύς, αλλά πάνω από όλα φλογερός Πόντιος. Παροιμιώδης θα μείνει η φράση του «Ξηρανθήτω ημίν ο λάρυγξ, εάν επιλαθώμεθά σου ω πάτριος Ποντία γη!  ΠΗΓΗ: ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΟΝΤΙΩΝ ΠΡΟΣΟΤΣΑΝΗΣ                                                                                                                             
ΕΠΙΣΗΣ:Ο αείμνηστος Λεωνίδας Ιασωνίδης, αν και διετέλεσε επί δεκαετίες υπουργός και βουλευτής, αν και διαχειρίστηκε τα δισεκατομύρια ευρώ της αποκατάστασης των προσφύγων του 1923, ζούσε πάντα σε ένα ξενοδοχείο τρίτης κατηγορίας και δεν απέκτησε ποτέ ούτε ακίνητη ούτε κινητή περιουσία. Πέθανε φτωχός.

Το αθάνατο ποντιακό πνεύμα                                                                             Μιλώντας κάποτε στη Θεσσαλονίκη ο Λεωνίδας Ιασωνίδης, υπουργός επί κυβερνήσεων Βενιζέλου και λαμπρός ρήτορας, σε μία στιγμή είπε: "Αρ' ατώρα έρθαμεν σε δίλημμα". Το πλήθος των Ποντίων τον άκουγε σιωπηλό. Μέχρι που κάποιος σήκωσε το χέρι και υπέβαλε την ερώτηση που απασχολούσε όλους: "Πασσά Ιασωνίδη, ντο εν το δίλημμα;". "Ακούστε να λέγω σας ντο εν το δίλημμα" απάντησε ο Ιασωνίδης. "Πέρωμεν έναν σκοινίν. Περάζουμ' α ας σο στόμαν και βγάλουμ' ατό ας σον κώλον! Σ' εμπρός το μέρος δένουμεν έναν σκατόν! Σ' οπίς πα το μέρος δένουμεν έναν αγγούρ'! Συρτς να εβγάλτς το σκατόν ας 'σο στόμας, εμπέν' το αγγούρ' σον κώλος! Συρτς να εβγάλτς το αγγούρ' ας σον κώλος, εμπέν το σκατό 'σο στόμας! Αρ' ατό εν το δίλημμα!"

Ευχαριστούμε τον εκ Κερασούντος του Πόντου, ιατρό Ελευθέριο Τσιλιγγίρη που μας το έστειλε.ΠΗΓΗ:Dream Pontos

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ... " Λεωνίδας Ιασωνίδης "

Άνθιμος Α. Παπαδόπουλος

Γεννήθηκε στο χωριό Καράκαγια της περιοχής Αργυρούπολης το 1878. Γιος παπά, χειροτονήθηκε διάκος σε ηλικία 18 χρονών στη μονή Αγίου Γεωργίου Χουτουρά, περιοχής Αργυρούπολης. Το 1910 εγγράφηκε στη φιλοσοφική σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών και τον επόμενο χρόνο χειροτονήθηκε αρχιμανδρίτης. Το 1914 αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο και το 1915 προσλήφθηκε ως συντάκτης του Ιστορικού Λεξικού της Ακαδημίας Αθηνών, του οποίου   ανέλαβε τη διεύθυνση το 1932. Ιδρυτικό μέλος της Επιτροπής Ποντιακών Μελετών, έγινε Γραμματέας της το 1927 και διευθυντής του περιοδικού «Αρχείον Πόντου». Μετά την κοίμηση του Χρύσανθου το 1949 εκλέχτηκε πρόεδρος της Επιτροπής και παρέμεινε στη θέση αυτή ως το θάνατό του το 1962. Έγραψε πλήθος μελετών και άρθρων στο «Αρχείον Πόντου» και άλλα περιοδικά. Κορυφαία συγγράμματά του «Το Ιστορικό Λεξικό της Ποντιακής Διαλέκτου» και η «Ιστορική Γραμματική της Ποντιακής Διαλέκτου».  ΠΗΓΗ:http://mavropouloskostas.wordpress.com/%CE%A0%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%89%CF%80%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%82/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ... " Άνθιμος Α. Παπαδόπουλος "

ΚΑΠΕΤΑΝΙΔΗΣ ΝΙΚΟΣ

Γεννήθηκε στη Ριζούντα το 1889. Τελείωσε το γυμνάσιο στο Φροντιστήριο Τραπεζούντας και εργαζόταν στην τράπεζα Φωστηρόπουλου. Από μαθητής του γυμνασίου έγραφε χρονογραφήματα στην εφημερίδα «Φάρος της Ανατολής». Σαν δημοσιογράφος εργάστηκε στην «Επιθεώρηση», δεκαπενθήμερο περιοδικό που εξέδιδε ο Φίλων Κτενίδης. Το περιοδικό αυτό κυκλοφόρησε σε 24 τεύχη εκ των οποίων τα 6 τελευταία υπό τη διεύθυνση του Καπετανίδη, και ήταν τα καλύτερα κατά ομολογία του Κτενίδη. Τη διεύθυνση ανέλαβε ο Καπετανίδης λόγω αναχώρησης του Κτενίδη για σπουδές στην Αθήνα. Μετά τη διακοπή της «Επιθεώρησης» έγραφε στην «Ηχώ του Πόντου» για να εκδώσει το 1917  την εφημερίδα «Σάλπιγξ» η οποία κακλοφόρησε καθ’ όλη τη διάρκεια της Ρωσικής κατοχής. Με την αποχώρηση των Ρώσων και την επιστροφή των Τούρκων τον Οκτώβριο του 1918 εξέδωσε την εφημερίδα «Εποχή». Ο Καπετανίδης σε όλα τα έντυπα έγραφε με περίσσια τόλμη και θάρρος υποστηρίζοντας κάθε τι ελληνικό. Για το λόγο αυτό του έγιναν πολλές επιθέσεις από τις τουρκικές εφημερίδες της Τραπεζούντας. Μάλιστα ο ίδιος ο Οσμάν πασάς (Τοπάλ) τον επισκέφθηκε στην εφημερίδα για να του κάνει συστάσεις.  Για τη δράση του συνελήφθη και οδηγήθηκε στην Αμάσεια μαζί με όλη την αφρόκρεμα του Ποντιακού Ελληνισμού. Όταν του απάγγειλε ο δικαστής την κατηγορία ότι αγωνίζεται για την ανεξαρτησία του Πόντου, σηκώθηκε και με απαράμιλλο θάρρος  και γενναιότητα είπε: “Όχι μόνο για την ανεξαρτησία του Πόντου αλλά και για την ένωσή του με την Ελλάδα”. Γνώριζε ότι με αυτήν την στάση υπέγραφε την θανατική του καταδίκη, δεν δίστασε όμως να το κάνει. Καταδικάστηκε και απαγχονίστηκε με άλλους 69 συγκρατούμενούς του στις 21 Σεπτεμβρίου 1921. Ήταν 32 χρονών.          ΠΗΓΗ:http://mavropouloskostas.wordpress.com/%CE%A0%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%89%CF%80%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%82/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ... " ΚΑΠΕΤΑΝΙΔΗΣ ΝΙΚΟΣ "

ΚΤΕΝΙΔΗΣ ΦΙΛΩΝ

Αναμφισβήτητα μια απ’ τις μεγαλύτερες μορφές του Ποντιακού Ελληνισμού υπήρξε ο γιατρός Φίλων Κτενίδης. Γεννήθηκε το 1889 στην Τραπεζούντα. Αποφοίτησε από το Φροντιστήριο και αρχικά εργαζόταν ως λογιστής στην Τραπεζούντα. Παράλληλα δημοσιογραφούσε στην εφημερίδα “Εθνική Δράσις¨ με άρθρα φιλολογικού ενδιαφέροντος. Το 1910 εξέδωσε το δεκαπενθήμερο περιοδικό “Επιθεώρησις”, το οποίο έτυχε μεγάλης αποδοχής και γρήγορα ξεπέρασε τα όρια του Πόντου και κυκλοφορούσε και στη Ρωσία. Πολύτιμος συνεργάτης του ήταν ο Νίκος Καπετανίδης, στον οποίο άφησε τη διεύθυνση του περιοδικού όταν αναχώρησε για την Αθήνα, προκειμένου να συνεχίσει τις σπουδές του. Εγγράφεται στην ιατρική σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά διακόπτει τις σπουδές για να πολεμήσει ως εθελοντής του ελληνικού στρατού στους Βαλκανικούς πολέμους του 1912-13. Μετά τη λήξη των πολέμων ολοκληρώνει τις σπουδές του και επιστρέφει στον Πόντο αλλά οι Τούρκοι γνωρίζοντας τη συμμετοχή του στον ελληνικό στρατό τον καταδιώκουν. Καταφεύγει στα μεσόγεια της Τραπεζούντας και προσφέρει δωρεάν πολύτιμες υπηρεσίες σαν γιατρός. Κατά τη Ρωσική κατοχή του ανατολικού Πόντου υπηρετεί ως διευθυντής-γιατρός στο Ρωσικό νοσοκομείο των Πλατάνων. Το 1920 και ενώ βρίσκεται στο Παρίσι για ειδίκευση, διακόπτει τις σπουδές του για δεύτερη φορά και κατατάσσεται στον ελληνικό στρατό, λαμβάνοντας μέρος στον ελληνοτουρκικό πόλεμο γιατί πιστεύει (και δεν κάνει λάθος) ότι απ’ αυτόν τον πόλεμο κρίνεται η τύχη όχι μόνο του ελληνικού έθνους, αλλά και του Ποντιακού Ελληνισμού. Το 1923 εγκαθίσταται με την οικογένειά του αρχικά στη Θεσσαλονίκη για να μετεγκατασταθούν αργότερα στην Αθήνα. Το 1935 εκλέγεται Βουλευτής Αθηνών. Το 1938 επιστρέφει οριστικά στη Θεσσαλονίκη και ασκεί το επάγγελμα του γιατρού. Όλο αυτό το διάστημα στον ελλαδικό χώρο ασχολείται με την συγγραφή ποντιακών θεατρικών έργων και ποιημάτων με κυρίαρχο ποιητικό έργο την “ΚΑΜΠΑΝΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ”. Αθεράπευτος νοσταλγός των αλησμόνητων πατρίδων εκδίδει το 1950 το περιοδικό “Ποντιακή Εστία” το οποίο έμελλε να διαδραματίσει έναν απίστευτο ρόλο στη διάσωση ιστορικών και λαογραφικών στοιχείων της αλησμόνητης πατρίδας. Το περιοδικό αγκαλιάστηκε θερμά από όλο τον Ποντιακό ελληνισμό και στις σελίδες του καταγράφηκαν ιστορίες, μύθοι, παραμύθια, παροιμίες, ποιήματα, ανέκδοτα, και πολλά άλλα από επώνυμους και ανώνυμους συνδρομητές και μη.  Τον Αύγουστο του 1950 στο 8ο τεύχος της Ποντιακής Εστίας, ο Κτενίδης δημοσιοποιεί το μεγάλο όραμά του για ανιστόρηση της κατεστραμμένης και εγκαταλειμμένης στον Πόντο Μονής Σουμελά. Η ιδέα αγκαλιάζεται με μεγάλο ενθουσιασμό και χιλιάδες Πόντιοι σπεύδουν να ενισχύσουν οικονομικά την υπόθεση. Έτσι τον Δεκαπενταύγουστο του 1951 στα υψώματα του Βερμίου και πάνω ακριβώς από το χωριό Καστανιά (του οποίου η κοινότητα παραχώρησε δωρεάν 500 στρέμματα) θεμελιώθηκε ο πρώτος ναός που θα στέγαζε την Παναγία στο νέο της θρόνο.                                                                                                           ΠΗΓΗ:http://mavropouloskostas.wordpress.com/%CE%A0%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%89%CF%80%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%82/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ... " ΚΤΕΝΙΔΗΣ ΦΙΛΩΝ "

ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΑΣ

Ο Μητροπολίτης Τραπεζούντας Χρύσανθος (Φιλιππίδης) είναι ίσως η σπουδαιότερη προσωπικότητα της νεώτερης ιστορίας του Πόντου. Θρακιώτης στην καταγωγή (γεννήθηκε το 1881 στην Κομοτηνή) αγάπησε τον Πόντο και τους Ποντίους και ταυτίστηκε μ’ αυτούς. Σεβαστή προσωπικότητα και από τους Τούρκους, γι αυτό και όταν επίκειτο η κατάληψη της Τραπεζούντας από τους Ρώσους το 1916, σ’ αυτόν την παρέδωσαν λέγοντας την ιστορική εκείνη φράση: “Από σας την πήραμε αυτή την πόλη σ’ εσάς την παραδίδουμε”.

Με την έλευσή του στην Ελλάδα μετά τον ξεριζωμό, διορίσθηκε αποκρισάριος του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Παράλληλα ασχολείται με το Ποντιακό στοιχείο που τόσο αγάπησε αλλά και αγαπήθηκε από αυτό. Με δική του ιδέα και πρωτοβουλία ιδρύθηκε το 1927 η Επιτροπή Ποντιακών Μελετών, η οποία έπαιξε σημαντικότατο ρόλο στη συγγραφή και διάσωση της πολιτιστικής κληρονομιάς του Ποντιακού Ελληνισμού. Πρώτος πρόεδρος της Επιτροπής από την ίδρυσή της μέχρι τήν ημέρα που κοιμήθηκε πρόσφερε πολύτιμες υπηρεσίες, τόσο συγγράφοντας ο ίδιος όσο και συγκεντρώνοντας το πολύτιμο υλικό που κατέθεταν οι Πόντιοι της πρώτης γενιάς. Πολύτιμος συνεργάτης του ο Γραμματέας της Επιτροπής, αρχιμανδρίτης Άνθιμος Παπαδόπουλος, ο οποίος τον διαδέχθηκε στην προεδρία μετά την κοίμησή του.

Το 1939 γίνεται Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος. Στον θρόνο του Αρχιεπισκόπου παρέμεινε μέχρι την κατοχή της Ελλάδας από τους Γερμανούς. Οι λόγοι της απώλειας του Αρχιεπισκοπικού του θρόνου ήταν δύο. Ο πρώτος ότι αρνήθηκε να χοροσταστήσει σε λειτουργία στη Μητρόπολη, παρουσία των Γερμανικών αρχών κατοχής και ο δεύτερος ότι αρνήθηκε να ορκίσει την δοτή κυβέρνηση Τσολάκογλου. Τις ενέργειες αυτές συνόδευαν τα ιστορικά εκείνα λόγια: «Ο αρχηγός της εκκλησίας δεν παραδίδει την πρωτεύουσα της πατρίδος του εις ουδένα ξένον. Ο αρχηγός της εκκλησίας ένα καθήκον έχει: Να φροντίσει δια την απελευθέρωσίν της». Τον διαδέχθηκε ο Δαμασκηνός, του οποίου ο ανδριάντας στήθηκε στον προαύλιο χώρο της Μητρόπολης των Αθηνών. Έζησε το υπόλοιπο της ζωής του σε ένα μικρό διαμέρισμα στην Κυψέλη. Κοιμήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 1949.

Με τη στάση του κατά τη Γερμανική κατοχή, ο Χρύσανθος δίδαξε ήθος, ανδρεία και πατριωτισμό, γι αυτό η πατρίδα και η εκκλησία οφείλουν να τον τιμήσουν όπως του αξίζει.                                                                                                     ΠΗΓΗ:http://mavropouloskostas.wordpress.com/%CE%A0%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%89%CF%80%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%82/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ... " ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΑΣ "

Ο Άγιος Βασίλειος και η Γαράσαρη

Αναρτήθηκε από Houperin στο blog GARASARH-ΓΑΡΑΣΑΡΗ                                                           
Ο Άγιος Βασίλειος, ο Μέγας, ήταν κατά το ήμισυ Πόντιος και γεννήθηκε στη Νεοκαισάρεια το 329 μΧ. Ο πατέρας του Βασίλειος ασκούσε τη ρητορική (σημερινός «δικηγόρος» δηλαδή) και η μητέρα του Εμμέλεια ήταν από οικογένεια Ρωμαίων αξιωματούχων της Καισαρείας. Σπούδασε σε πολλά μέρη και άσκησε κι αυτός τη ρητορική στην Καισαρεία. Σε ηλικία 28 χρονών βαπτίζεται χριστιανός και αποφασίζει να ασκητεύσει στα οικογενειακά κτήματα στον Πόντο. Το 364 μΧ χειροτονείται πρεσβύτερος και το 370 μΧ γίνεται Επίσκοπος Καισαρείας.
 Ο Μέγας Βασίλειος σήκωσε το μεγάλο βάρος (σε συνεργασία με τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας, Μέγα Αθανάσιο) για την αντιμετώπιση της αίρεσης του Αρειανισμού, που προσπάθησε να επιβάλλει ο τότε αυτοκράτορας Ουάλης. Την εποχή εκείνη πολλές επισκοπές του Πόντου είχαν προσχωρήσει στον Αρειανισμό και γινόταν μια πραγματική «πνευματική» μάχη περί της ορθής πίστης.
 Το 372 ο Μέγας Βασίλειος ανέλαβε να ειρηνεύσει τους επισκόπους της Μικράς Αρμενίας και να χειροτονήσει νέους στις κενές έδρες. Τότε στάθηκε αντιμέτωπός του ο Επίσκοπος Νικοπόλεως Θεόδοτος, ο οποίος δεν τον δέχθηκε καν σε κοινωνία. Ο λόγος ήταν ότι ενώ ο Μέγας Βασίλειος είχε πεισθεί από τον Σεβαστείας Ευστάθιο περί της σταθερής πίστεώς του στην Ορθοδοξία, ο Θεόδοτος επέμενε ότι ο Ευστάθιος ήταν αιρετικός. Τελικά αποδείχθηκε ότι δίκιο είχε ο Θεόδοτος Νικοπόλεως και ο Μέγας Βασίλειος το παραδέχθηκε με ταπείνωση.
 Το 376 γίνεται Επίσκοπος Νικοπόλεως (μετά το θάνατο του Θεόδοτου) ο Αρειανός Φρόντων, ευνοούμενος του, επίσης Αρειανού, Επισκόπου Σεβαστείας Ευστάθιου. Η πλειοψηφία του κλήρου και του λαού της Νικοπόλεως αντέδρασε στην τοποθέτηση του Φρόντωνα, αυτός όμως (έχοντας επίσημα τη δικαιοδοσία) κατέλαβε τους ναούς της περιοχής. Τότε οι πιστοί και οι κληρικοί, μην έχοντας άλλο τρόπο αντίδρασης, άρχισαν να τελούν τη θεία λειτουργία έξω στην ύπαιθρο.
 Το γεγονός αυτό προκάλεσε μεγάλη εντύπωση και ο Μέγας Βασίλειος απευθύνθηκε σ’ αυτούς τους υπερασπιστές της Ορθοδοξίας με την προς Νικοπολίτες Πρεσβυτέρους επιστολή, όπου μεταξύ άλλων γράφει:
 «Τέκνα ομολογητών και τέκνα μαρτύρων εστέ, των μέχρις αίματος αντικαταστάντων προς την αμαρτίαν. Τοις οικείοις έκαστος χρησάσθω υποδείγμασι προς την υπέρ της ευσεβείας ένστασιν. Ουδείς υμών πληγαίς κατεξάνθη, ουδενός οίκος εδημεύθη. Ου την υπερορίαν ωκήσαμεν, ου δεσμωτήριον εγνωρίσαμεν. Τι πεπόνθαμεν δεινόν; Ει μη τάχα λυπηρόν ότι ουδέν πεπόνθαμεν μηδέ ενομίσθημεν άξιοι των υπέρ Χριστού παθημάτων.
 Ει δε ότι ο δείνα τον οίκον κατέχει της προσευχής, υμείς δε εν υπαίθρω προσκυνείτε τον ουρανού και γης Δεσπότην τούτο υμάς ανιά ενθυμήθητε ότι οι μεν ένδεκα μαθηταί εν τω υπερεώ ήσαν αποκλεισμένοι, οι δε σταυρώσαντες τον Κύριον εν τω περιβοήτω ναώ την ιουδαϊκήν λατρείαν επλήρουν. Ιούδας γαρ τον δι’ αγχόνης θάνατον του μετ’ αισχύνης ζην προτιμήσας έδειξε τάχα των νυν υπεριθραυσάντων προς πάσαν ανθρώπων κατάγνωσιν και δια τούτο αναιδώς προς τα αισχρά διακειμένων εαυτόν αιρετώτερον.
 Μόνον μη εξαπατηθήτε ταις ψευδολογίαις αυτών επαγγελλομένων ορθότητα πίστεως. Χριστέμποροι γαρ οι τοιούτοι και ου χριστιανοί, το αεί αυτοίς κατά τον βίον τούτο λυσιτελούν του κατ’ αλήθειαν ζην προτιμώντες».
 Με την υποστήριξη και την προτροπή του Μεγάλου Βασιλείου, οι Νικοπολίτες δέχονται τελικά να αναλάβει και την Επισκοπή τους ο Ευφρόνιος Κολωνείας (Νικοπολίτης στην καταγωγή), δίνοντας έτσι ένα γερό πλήγμα στους υποστηρικτές τους Αρειανισμού.
 Αυτή ήταν η αρχή του τέλους για τον Αρειανισμό στον Πόντο και μετά σε ολόκληρη τη Μικρά Ασία, μέχρι τη Β΄ Οικουμενική Σύνοδο που τον καταδίκασε τελεσίδικα. Όπως παραδέχονται οι εκκλησιαστικοί ιστορικοί, εάν οι κληρικοί και οι πιστοί Νικοπολίτες δεν αντιστέκονταν σθεναρά στους αιρετικούς εκπροσώπους, με την υποστήριξη και τη φυσική παρουσία του Μεγάλου Βασιλείου, τότε ο Ευστάθιος Σεβαστείας θα είχε κατορθώσει να επικρατήσει σε όλη την περιοχή ο Αρειανισμός, πράγμα που θα είχε ως αποτέλεσμα την εντελώς διαφορετική πορεία και εξέλιξη της ιστορίας του τόπου και των λαών ευρύτερα.
 Πολλοί υποστηρίζουν ότι στη Νικόπολη δόθηκε η πιο καίρια μάχη του Μεγάλου Βασιλείου και ήταν η απαρχή του τέλους για τον Αρειανισμό και το θρίαμβο της Ορθοδοξίας.                                                                                                        ΠΗΓΗ: garasari.blogspot.com

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ... " Ο Άγιος Βασίλειος και η Γαράσαρη "

Πρίγκιψ Αλέξανδρος Υψηλάντης: Ο Πόντιος πολιτικός αρχηγός της Επαναστάσεως του 1821

Το τραγικό τέλος του στις απάνθρωπες αυστριακές φυλακές.
Τα οστά του λέγεται ότι εστάλησαν από την Ρουμανία στην Αθήνα, κι έμειναν για δύο χρόνια στα αζήτητα στο τελωνείο του Αεροδρομίου Ελληνικού!

Του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη
akontogiannidis@yahoo.gr

Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, Ποντιακής καταγωγής πρίγκιπας, γιος και εγγονός ηγεμόνων της Μολδοβλαχίας, στρατηγός του τσαρικού στρατού, αρχηγός της Φιλικής Εταιρίας και πολιτικός αρχηγός της Επαναστάσεως του 1821, υπήρξε απο τις πιο τραγικές και συνάμα ιερές μορφές του αγώνα.

Εγκατέλειψε μια σπουδαία καριέρα και ζωή που θα ζήλευαν πολλοί, διέθεσε την προσωπική και οικογενειακή του περιουσία, για ένα όνειρο! Τη δημιουργία ελεύθερου ελληνικού κράτους. Αφού άναψε τη φωτιά στις παραδουνάβιες χώρες συνελήφθη κλείστηκες στις φυλακές και θυσιάστηκε... Όμως η θυσία του και όσων τον ακολούθησαν δεν πήγε χαμένη. Στο νότο, από τις φλόγες της φωτιάς ξεπήδησε ολοζώντανο το όνειρο του Πρίγκιπα!…

Τό χωριό Υψήλ στα Σούρμενα,τόπος 
καταγωγής της οικογένειας

Ο Υψηλάντης γεννήθηκε την 
1-12-1782 στην Κωνσταντινούπολη. 
Η ρίζα των Υψηλαντών βρίσκεται στην Τραπεζούντα του Πόντου από το Υψήλ και την αυτοκρατορική οικογένεια των Κομνηνών. Μετά την άλωση της Πόλης και της Τραπεζούντος , οι Κομνηνοί πρόσθεσαν στο επίθετό τους και το Υψηλάντης. Πρωτότοκος γιός του Κωνσταντίνου Υψηλάντη, ανατράφηκε μέσα σε περιβάλλον που διαπνεόταν από έντονο πατριωτισμό. Κατατάχτηκε στο σώμα των εφίππων σωματοφυλάκων του Τσάρου και διακρίθηκε στους πολέμους κατά του Ναπολέοντα ενώ στη μάχη της Δρέσδης το 1813, όταν πολεμούσε ως συνταγματάρχης σε ηλικία μόλις 21 έτους, έχασε το δεξί του χέρι.
Σε ηλικία 25 ετών, ο Εμμανουήλ Ξάνθος του πρόσφερε τον Μάρτιο του 1820 την αρχηγία της Φιλικής εταιρίας, μετά την άρνηση του κόμη Ιωάννη Καποδίστρια και τον ονομάζει «Επίτροπο» , που κατά την βυζαντινή εθιμοτυπία σήμαινε αντιβασιλέας, νόμιμος διάδοχος του θρόνου της Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας, και πολιτικός αρχηγός της Επαναστάσεως.
Στις 12 Απριλίου 1820 υπογράφεται πρακτικό με το οποίο τα μέλη της Φιλικής Εταιρίας αναγνωρίζουν τον Αλέξανδρο Υψηλάντη ως “ Γενικόν Έφορον της Ελληνικής Εταιρίας, ίνα εφορεύη και επιστατή εν πάσι οσα κρίνονται αναγκαία και ωφέλιμα”, ο οποίος εκδίδει αμέσως την προκήρυξη ανεξαρτησίας: «Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος”. Παραιτείται από τον τσαρικό Στρατό, περνάει τον ποταμό Προύθο στις 22-2-1821 και υψώνει τη σημαία της Επαναστάσεως στο Ιάσιο της Μολδοβλαχίας όπου οι τοπικοί άρχοντες ήταν έλληνες Φαναριώτες.
Στις 26-2-1821 στο ναό των Τριών Ιεραρχών τελείται δοξολογία και ο Μητροπολίτης Βενιαμίν ευλογεί σημαία με έμβλημα τον Σταυρό, και κατά το βυζαντινό τυπικό, παραδίδει το ξίφος στον Υψηλάντη. Κατόπιν διενεργείται έρανος για τη συλλογή ενός εκατομμυρίου γροσίων και υπογράφεται σε διώροφο κτίριο στο Κισινάου της Μολδαβίας (πέρασε στην ιδιοκτησία του ελληνικού δημοσίου πριν από τρία χρόνια) η Διακήρυξη προς το Έθνος και η πρόσκληση εθελοντών.
Απ’ όλη την Ευρώπη καταφθάνουν στη Μολδαβία και συγκροτείται αμέσως ο Ιερός Λόχος, αποτελούμενος από 500 σπουδαστές. Η ορκωμοσία των ιερολοχιτών έγινε με τις φράσεις:
“Ορκίζομαι να χύσω και αυτήν την υστέραν ρανίδα του αίματός μου υπέρ της θρησκείας και της πατρίδος μου. Να φονεύσω και αυτόν τον ίδιον τον αδελφόν αν τον εύρω προδότην της πατρίδος… Να μην παραιτήσω τα όπλα προτού να ίδω ελευθέραν την πατρίδα μου και εξολοθρευμένους τους εχθρούς της…”. 
Μετά την ορκωμοσία οι νεοσύλλεκτοι τραγουδώντας το παρακάτω ασμα μετέβησαν στο αρχηγείο του Υψηλάντη:
“Φίλοι μου συμπατριώται, Δούλοι νάμεθα ως πότε, Των Αχρείων Μουσουλμάνων, Της Ελλάδος των Τυράννων;”
Στις 4 Μαρτίου οι έλληνες ναυτικοί εξοπλίζουν 15 πλοία και στις 17 Μαρτίου ο Υψηλάντης υψώνει τη σημαία στο Βουκουρέστι, αντιμετωπίζοντας το στρατό τριών πασάδων στο Γαλάτσι, το Δραγατσάνι, τη Σλατίνα, το Σκουλένι και το Σέκο.
Ο Ιερός λόχος του Υψηλάντη καταστράφηκε στη μάχη του Δραγατσανίου στις 7-6-1821 και οι στρατιώτες άρχισαν να λιποτακτούν. Οργισμένος ο Υψηλάντης εξέδωσε προκήρυξη στην οποία χαρακτήριζε τους λιποτάκτες ανάνδρους. “ Τρέξατε εις τους Τούρκους, τους μόνους άξιους φίλους των φρονημάτων σας. Άνανδροι αγέλαι λαών”. Ο ίδιος (με τα δύο αδέλφια του) υποχώρησε προς τα αυστριακά σύνορα και οι αυστριακοί για να τον παγιδεύσουν, τον εφοδίασαν με πλαστό διαβατήριο για να φύγει με το ψευδώνυμο Παλαιογενείδης. Λίγο μετά όμως τον συνελαβαν, τον έκλεισαν στα ανθυγιεινά κελιά του μεσαιωνικού φρουρίου του Μουγκάτς στο οποίο υπέστη τα πάνδεινα, αφού ήταν γνωστή η σκληρή «μετερνιχική» πολιτική απέναντι σε επαναστάτες.
Μόλις αποφυλακίστηκε με παρέμβαση του Τσάρου και με βαριά κλονισμένη την υγεία στις 24-11- 1827, πέθανε εγκαταλελειμμένος στην Βιέννη στις 19-1-1828, σε ηλικία μόλις 36 ετών, χωρίς να προλάβει να δει την ολοκλήρωση του Σχεδίου του και να βαδίσει στα ελεύθερα ελληνικά χώματα...
Πριν πεθάνει έμαθε ότι ο Καποδίστριας αναλαμβάνει κυβερνήτης της ελεύθερης πλέον Ελλάδος και είπε χαρούμενος “Δόξα σοι ο Θεός”. Έπειτα άρχισε να απαγγέλει με τά μάτια ψηλά στον ουρανό, το “Πάτερ ημών”. Δεν επρόφθασε να το τελειώσει, έγειρε το κεφάλι του και πέθανε ήσυχος και ευτυχισμένος, που έμαθε οτι η πατρίς είναι ελεύθερη μετά απο 400 έτη σκληρό τουρκικό ζυγό…
Η κηδεία του εγινε στην Βιέννη. Στην τελευταία του κατοικία τον συνόδευσαν όλοι οι Ελληνες που διέμεναν στην αυστριακή πρωτεύουσα. Στο φέρετρό του ο νεκρός πρίγκιψ έφερε την στολή του ιερολοχίτη και το ξίφος με το οποίο ορκίσθηκε στην εκκλησία των Τριών Ιεραρχών στο Ιάσιο απο τον μητροπολίτη Βενιαμίν για να ελευθερώσει την πατρίδα απο τον δυνάστη.
Από τότε, τα οστά και η βαλσαμωμένη καρδιά του Πόντιου ηγέτη, ουδείς γνωρίζει μετά βεβαιότητας πού βρίσκονται. Πόντιοι μέλη Συλλόγων, λένε ότι βρήκαν τον τάφο του στην Βιέννη αλλά δεν γνωρίζουν που βρίσκονται τα οστά. Το βέβαιον είναι ότι μεταφέρθηκαν στο Ιάσιο και η Ρουμανική κυβέρνηση τα έστειλε στην Ελλάδα πριν από αρκετά χρόνια αεροπορικώς και παρέμειναν στα αζήτητα – αν είναι δυνατόν!!! - επι δύο χρόνια στο τελωνείο του Αεροδρομίου Ελληνικού μέσα σε μικρό ξύλινο κιβώτιο με χάλκινη επένδυση. Τα εκτελώνισε ο Αθηναίος δικηγόρος Κ. Πλεύρης και τα παρέδωσε στη Μητρόπολη. Λέγεται, χωρίς να είναι εξακριβωμένο, ότι τα οστά του Υψηλάντη είναι θαμμένα στο προαύλιο του Ναού Παμμεγίστων Ταξιαρχών στο Πεδίον Άρεως, σε κενοτάφιο με επικλινές άγαλμα μισοκατεστρεμένο από Βανδάλους... ΄Ολα αυτά πάντως, ουδένα τιμούν και πολύ περισσότερο το Ελληνικό Κράτος.


Από τη Διακήρυξη του Υψηλάντη
«Η ώρα ήλθεν, ω Άνδρες Έλληνες! Πρό πολλού οι λαοί της Ευρώπης, πολεμούντες υπέρ των ιδίων Δικαιωμάτων και ελευθερίας αυτών, μας επροσκάλουν εις μίμησιν, αυτοί, καίτοι οπωσούν ελεύθεροι, επροσπάθησαν όλαις δυνάμεσι να αυξήσωσι την ελευθερίαν, και δι’ αυτής πάσαν αυτών την Ευδαιμονίαν. Οι αδελφοί μας και φίλοι είναι πανταχού έτοιμοι, οι Σέρβοι, οι Σουλιώται, και όλη η Ηπειρος, οπλοφορούντες μας περιμένωσιν• ας ενωθώμεν λοιπόν με Ενθουσιασμόν! η Πατρίς μάς προσκαλεί!...»

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα RealNews

ΠΗΓΗ:http://el-pontos.blogspot.com/2011/03/1821_27.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ... " Πρίγκιψ Αλέξανδρος Υψηλάντης: Ο Πόντιος πολιτικός αρχηγός της Επαναστάσεως του 1821 "