Οικογένεια Χαραλαμπίδη, από τα Κονδύλια Νικοπόλεως

Κονδύλια-Kadilkoy-Τμήμα      Ρεφαγιάς (Κερτσενίς)



Τα πρώτα στοιχεία για την οικογένεια αρχίζουν γύρω στο 1850, με τη γέννηση του Παναγιώτη Χαραλαμπίδη στα Κονδύλια. Ήταν γεωργός και μελισσοκόμος, γι’ αυτό τον έλεγαν και Μπαλτζή-Παναγιότ. Παντρεύτηκε την Παρθένα από το Αλατζά-χαν και απέκτησαν το Σάββα, τον Ιωάννη, το Γεώργιο και τον Ελευθέριο. Ο Παναγιώτης Χαραλαμπίδης πέθανε στα Κονδύλια το 1920.
Ο γιός του Παναγιώτη Χαραλαμπίδη, Σάββας, γεννήθηκε στα Κονδύλια το 1892 και είναι άγνωστο πότε και που πέθανε. Σε ηλικία 18 ετών παντρεύτηκε τη 15χρονη Άννα Καλογιαννίδου, κόρη του Ιωάννη και της Πελαγίας, από το Καδήκιοϊ. Μαζί της απέκτησε δύο παιδιά, το Θεόδωρο (γενν. 1910) και την Ειρήνη (γενν. 1913).

Ο Σάββας Χαραλαμπίδης το 1913 κατατάχτηκε στον τουρκικό στρατό και ενώ υπηρετούσε στον Καύκασο, αυτομόλησε με τον οπλισμό του στη Ρωσία και κατατάχτηκε στον τσαρικό στρατό. Σύμφωνα με το συμπολεμιστή του Χρήστο Λαμπριανίδη από τη Δράμα, η εξέλιξή του στο ρωσικό στρατό ήταν ραγδαία και οφειλόταν στις ικανότητες και τη μόρφωσή του (γνώριζε και τη γαλλική γλώσσα). Έτσι, το 1917 έφτασε στο βαθμό του στρατηγού. Κατά το τέλος της ρωσικής επανάστασης έφτασε κυνηγημένος από το στρατό των μπολσεβίκων μέχρι την Οδησσό. Εκεί, μαζί με τους στρατηγούς Βράνγκελ και Κουτιέποβ, καθώς και τα υπολείμματα του στρατού των «Λευκών», κατέλαβαν τα πλοία στα οποία οι «Ερυθροί» είχαν φορτώσει τους θησαυρούς του Τσάρου (σε περίπτωση αποτυχίας της επανάστασης). Ο Σάββας Χαραλαμπίδης κατέληξε στη Μασσαλία, όπου χάθηκαν πλέον τα ίχνη του. Σύμφωνα με κάποια πληροφορία, το 1950 ζούσε στο Βέλγιο με άλλο όνομα.

Ο γιός του Σάββα Χαραλαμπίδη, Θεόδωρος, γεννήθηκε στα Κονδύλια στις 8 Μαρτίου 1910. Τον Ιούλιο του 1920 εξορίστηκε, μαζί με τη μητέρα του Άννα και την αδελφή του Ειρήνη, σε ένα τσερκέζικο χωριό. Όπως ανέφερε ο ίδιος «στη διάρκεια της πορείας μας στην εξορία, όπου σταματούσαμε να ξεκουραστούμε, όποιος Τούρκος μας έβλεπε άνοιγε το «γιούκο» με τα ελάχιστα υπάρχοντα που κουβαλούσε η μητέρα μου και ό,τι του άρεσε το έπαιρνε. Ήμουν τόσο αδύνατος, που μια νύχτα ξύπνησα από τον υπαίθριο ύπνο μου νομίζοντας ότι έβρεχε, ενώ έπεφταν στο πρόσωπό μου τα δάκρυα της απελπισμένης μητέρας μου που με έκλαιγε ζωντανό, μην πιστεύοντας ότι θα άντεχα στις κακουχίες της εξορίας».

Ευτυχώς, με τη βοήθεια του θείου τους Γιώργου, κατάφεραν να διαφύγουν από το τσερκέζικο χωριό και να φτάσουν σε μια περιοχή της Καππαδοκίας που κατοικούσαν μόνο χριστιανοί και μετά στην Καισάρεια και στα Φλαβιανά. Εκεί η Άννα έβαλε τα δυο παιδιά στο Ορφανοτροφείο που διηύθυνε ο επίσκοπος Νικόλαος και εκείνη ξενοδούλευε σε σπίτια. Μια νύχτα, πηγαίνοντας η Άννα να δει συγγενείς που έμαθε ότι έφτασαν σε διπλανό χωριό, χάθηκε. Την έπιασαν Τούρκοι βοσκοί και προσπάθησαν να την κακοποιήσουν, αλλά εμφανίστηκε ένας καβαλάρης που κυνήγησε τους Τούρκους και τη μετέφερε στο σπίτι του, στο χωριό Άγιος Κωνσταντίνος. Ο καβαλάρης ήταν ένας πλούσιος Αρμένης έμπορος που ζούσε με τη μητέρα του και λίγες μέρες μετά της ζήτησε να τον παντρευτεί και να πάρουν και τα παιδιά της να ζήσουν μαζί. Τα παιδιά όμως δε θέλησαν και έμειναν στο Ορφανοτροφείο. Η Άννα πιεζόμενη από την ανάγκη επιβίωσης και ελπίζοντας ότι τα παιδιά θα άλλαζαν γνώμη, τον παντρεύτηκε το 1921.

Το 1922 ο Θεόδωρος και η Ειρήνη, μεταφέρθηκαν από την «Αμερικανική Περίθαλψη» στην Ελλάδα, χωρίς να αποχαιρετίσουν τη μητέρα τους, επειδή το χωριό Άγιος Κωνσταντίνος ήταν μακριά από τα Φλαβιανά. Μετά την άφιξή τους στον Πειραιά, τα παιδιά μεταφέρθηκαν σε ίδρυμα στην Αιδηψό. Μετά από λίγο καιρό τα επισκέφθηκαν οι αδελφοί Δημήτριος και Κοσμάς Σιδηρόπουλος, που υπήρξαν προστατευόμενοι του παππού τους Παναγιώτη Χαραλαμπίδη στα Κονδύλια. Όπως είπαν «δε μπορούσαν να δεχθούν ότι τα εγγόνια του προστάτη τους στον Πόντο ζούσαν σε ίδρυμα» και τα πήραν μαζί τους στο χωριό Σκοπιά Σερρών. Εκεί όμως τα χρησιμοποίησαν ως παραγιό και υπηρέτρια στα σπίτια τους, γεγονός που ανάγκασε το Θεόδωρο να φύγει μια νύχτα κρυφά από το σπίτι και «ξυπόλυτος, νηστικός, με σκισμένο κοντό παντελονάκι», να φτάσει περπατώντας στη Δράμα. Εκεί ζούσε ο μεγαλύτερος εξάδελφός του Γρηγόρης Χαραλαμπίδης, ο οποίος τον βοήθησε να εισαχθεί στο Ορφανοτροφείο Δράμας και μετά στο Ορφανοτροφείο Ελευθερούπολης, όπου το 1928 τελείωσε το δημοτικό σχολείο. Από το 1928 μέχρι το 1934 φοίτησε στο Διδασκαλείο Δράμας και μετά υπηρέτησε ως δάσκαλος στη Μαρμαριά Δράμας (Οκτώβριος 1934 – Μάρτιος 1935), στην Αλιστράτη Σερρών (Ιούνιος 1935 – Νοέμβριος 1935), στη Γαληψό Καβάλας (1938-1940), στο Χορτοκόπι Καβάλας (1950), στο Χρυσόκαστρο Καβάλας (1950-1959) και στο 2^ο Δημοτικό Σχολείο Ελευθερούπολης (1959-1971). Διετέλεσε διευθυντής του Οικοτροφείου Ελευθερούπολης (1971-1972), επίτροπος στην εκκλησία του Αγίου Ελευθερίου Ελευθερούπολης (1962-1992) και μητροπολιτικός σύμβουλος (1964-1992)

Το 1936 ο Θεόδωρος Χαραλαμπίδης φοίτησε στη Στρατιωτική Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Σύρου και υπηρέτησε τη θητεία του στην Ξάνθη έως τον Ιούνιο του 1938. Το 1940 επιστρατεύτηκε και πολέμησε στην Αλβανία. Το Δεκέμβριο του 1947 υπηρέτησε στην Καρδίτσα και μετά το 1949 στη Νέα Ζίχνη Σερρών ως Διοικητής των ΜΑΥ. Απολύθηκε από το στρατό στις 20 Απριλίου 1950.

Το 1938 ο Θεόδωρος Χαραλαμπίδης παντρεύτηκε την 24χρονη Πασχαλιώ Παναγιωτίδου, που γεννήθηκε το 1914 στην Ξάνθη. Μαζί της απέκτησε έξι παιδιά. Το Σαββούλη, το Γιωργάκη, την Αθηνούλα, το Στυλιανό, τον Αλεκάκη και την Άννα.

Η Πασχαλιώ πέθανε στην Ελευθερούπολη το 1963 και την επόμενη χρονιά ο Θεόδωρος Χαραλαμπίδης παντρεύτηκε την Αργυρή Ξαφίνα, κόρη του Στέργιου και της Κλεοπάτρας.

Η Αργυρή γεννήθηκε το 1915 και πέθανε το 1999 στην Ελευθερούπολη.

Η Άννα Καλογιαννίδου, μητέρα του Θεόδωρου και της Ειρήνης, που είχε παντρευτεί τον Αρμένη στο χωριό Άγιος Κωνσταντίνος, από το δεύτερο γάμο της απέκτησε τέσσερα παιδιά και για μεγαλύτερη ασφάλεια μετακόμισαν στην Κωνσταντινούπολη. Μετά από μηνύματά της σε ελληνικές εφημερίδες, το 1955 βρήκε τα παιδιά της Θεόδωρο και Ειρήνη και τα συνάντησε στο Χρυσόκαστρο Καβάλας, όπου υπηρετούσε ως δάσκαλος ο Θεόδωρος.

Η Άννα Καλογιαννίδου πέθανε το 1957 στην Κωνσταντινούπολη.

Ο Θεόδωρος Χαραλαμπίδης πέθανε στη Θεσσαλονίκη, στις 10 Φεβρουαρίου 1999.

ΣΗΜ.: Η καταγραφή της ιστορίας έγινε από τον υιό του Θεόδωρου, Στυλιανό Χαραλαμπίδη, καθηγητή Παρασιτολογίας και Παρασιτικών Νοσημάτων, στην Κτηνιατρική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

ΠΗΓΗ: garasari
Σε αυτό το μπλόγκ της Γαράσαρης θα βρείτε πάρα πολλά στοιχεία για τίς οικογένειες της Γαράσαρης καί όχι μόνο. Ο κ. Πετρίδης (Houperin) έχει κάνει πολύ καλή καί σοβαρή δουλειά!!!
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
 Τοπογραφία Ασαρτζούχ Νικοπόλεως
 Από τη Χολομάνα Τραπεζούντας, στο Κίζαρι Ροδόπης
 Αναστάσιος Σεϊταρίδης – Πόντιος Οδυσσέας
 «Ο Γιώργον ασήν Τόνγιαν» - Αναστάσιος Σεϊταρίδης
καί πολλά άλλα.........

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ... " Οικογένεια Χαραλαμπίδη, από τα Κονδύλια Νικοπόλεως "

Τσιαμουρλήδες ή Χασκιοβλήδες Κοινότητας Μαυρονερίου

Του Χρήστου Ανδρεανίδη

Βασική πηγή πληροφοριών ήταν ο αδελφός του Παππού μου Γιανίκ που ήταν είκοσι ετών όταν ήλθαν και έζησε στους Άνω Αποστόλους.
Ο δικός μου Παππούς Θόδωρος το μεγαλύτερο παιδί της οικογένειας του Παππά Λάζαρου Μυρωνίδη από το Τσιαμούρ της Αργυρούπολης (Κιουμουσχάν) του Πόντου αφανίστηκε στα τάγματα εργασίας (αμελέ ταμπουρού).
Κατά την διάρκεια επίσκεψής μου το 2006 στο Τσιαμούρ (Gamurkoy) έψαξα που βρισκόταν η Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου και τα διπλανά νεκροταφεία όπου ήταν θαμμένοι οι πρόγονοί μας και ο προπάππος μου Παππάς. Ξηλώθηκαν ναός και νεκροταφεία. Από τις πέτρες τις εκκλησίας κτίστηκε το σχολείο που με τον σοβά να κρύβει την αξία τους που προδίδεται από την βρύση με την επιγραφή του χωριού και γύρο από την κάσα πόρτας της αποθήκης που κτίστηκε στον ιερό των προγόνων μας χώρο.  Στην φωτογραφία φαίνονται οι καλλίγραμμες και αξίας πέτρες της βρύσης αλλά και της από πίσω εισόδου της αποθήκης.
Τα Τσιαμούρ βρίσκεται σε απόσταση τριάντα χιλιομέτρων από το Κελκίτ πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας του Νομού Αργυρούπολης, σε υψόμετρο 1840 μέτρα στην νοτιότερη περιοχή του Πόντου.
Οι Πόντιοι του Τσιαμούρ κράτησαν την θρησκεία και άφησαν τη γλώσσα όπως συνέβη σε πολλά απομακρυσμένα χωριά του Πόντου.
Το 1878 οι τριάντα Ελληνικές οικογένειες έφυγαν στο Χάσκιοϊ τριάντα χιλιόμετρα από το Αρταχάν. 
Το 1914 οι σαράντα οικογένειες πήγαν να βρουν τους χωριανούς τους στο Χάσκιοϊ όπου ήλθαν και ελάχιστοι από το Ερζιγκιέν. Μέσα σε αυτούς και ο εξάχρονος πατέρας μου με την μάννα του Χρυσοστομίδου Εγνωσία.
Το Χάσκιοϊ απετέλεσε το μεταβατικό χωριό προς το Βατούμ και την Ελλάδα των Τσιαμουρλήδων.
Οι Ερζιγκιενήδες από το χωριό Σκίτς που δεν βρήκα κατά την επίσκεψή μου, ως καταγωγή της μάνας μου που γεννήθηκε εκεί, βρέθηκαν στο Χάσκιοϊ ελάχιστα πριν την μετάβαση στο Βατούμ το 1921 και την μετάβαση στην Καλαμαριά.
Μετέβησαν στα χωριά Μαυρονέρι- Άνω Απόστολοι- Μ. Απόστολοι- Πικρολίμνη Κιλκίς και Ραχιά-Τριπόταμο Ημαθείας. Δρόμος της Ραχιάς λέγεται Τσιαμούρ.
Πολλοί απόγονοι των πρώτων μέτοικων του Χάσκιοϊ αρέσκονται να λέγονται Χασκιοβλήβες γιατί οι γονείς τους που γεννήθηκαν στο Χάσκιοϊ δεν έμαθαν ούτε τους μετέφεραν την προηγούμενη ιστορία. 
Τα περί μεταβατικού χωριού τα αναφέρω και σε μια από τις τέσσερις φωτογραφίες που ανήρτησα στο Χάσκιοϊ δανεισμένες από τον Αφεντουλίδη Νικόλαο μετά την πρόσφατη επίσκεψή του στο δικό του Σιντισκόμ απέναντι και τρία μόλις χιλιόμετρα από το δεύτερο χωριό μας.
Στο GamurKoy ανήρτησα πολλές δικές μου φωτογραφίες αφού το Google Earth μας δίνει αυτήν την δυνατότητα για να τις βλέπουν οι απανταχού της γης άνθρωποι.
Από: 

eidisis.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ... " Τσιαμουρλήδες ή Χασκιοβλήδες Κοινότητας Μαυρονερίου "

Από Σένα ή Σένε Σεβάστειας σε Ζαμπερδένη Καστοριάς-Τοκατλίδηδες

Αναζητάμε τίς ρίζες μας-Διασώζουμε την ιστορία μας

Πολυχρονίου ΚωνσταντίνοςΜήπως έχετε βρει τίποτα για το χωριό Σένα (ή Σένε) στην περιοχή της Τοκάτης; Κάπου το έχω διαβάσει και ως Σένα Νεοκαισαρείας

• ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ(1914-1923) Θα το δώ .......
•  Για Τοκάτη και Νεοκαισάρεια δεν έχω βρεί κάτι.........όποιος βρεί πρώτος,ενημερώνει
• Πληροφοριακά, το χωριό στο οποίο καταλήξανε οι περισσότεροι από την Σένα και μάλιστα φτιάχνοντας ξανά τις ίδιες γειτονιές είναι το Μελάνθιο Καστοριάς
• Επίθετα?
•  http://www.scribd.com/doc/111516423/19%C2%B0-%CE%9F%CE%9D%CE%9F%CE%9C%CE%91%CE%A3%CE%A4%CE%99%CE%9A%CE%9F%CE%A3-%CE%9A%CE%91%CE%A4%CE%91%CE%9B%CE%9F%CE%93%CE%9F%CE%A3-%CE%91%CE%93%CE%A1%CE%9F%CE%A4%CE%A9%CE%9D-%CE%A0%CE%A1%CE%9F%CE%A3%CE%A6%CE%A5%CE%93%CE%A9%CE%9D-%CE%A03
• Τοκατλίδηδες και Μουρατίδηδες. Δεν ξέρω αν είχαν άλλα ονόματα πριν έρθουν
• Πρόσφυγες που δεν ήταν αγρότες καταγράφονται στους παραπάνω καταλόγους; Πότε έγινε η καταγραφή (γύρω στο 1950 αλλάξαμε και το όνομα από Τοκατλίδης σε Πολυχρονίου); Έχω βρει στον κατάλογο αρκετούς Τοκατλίδηδες που έφυγαν από την ίδια περιοχή και κατέληξαν στο Μελάνθιο (Ζαμπερδένη τότε) αλλά κανένας δεν ταιριάζει απόλυτα. Υπάρχει κάποιο ψηφιακό ή άλλο αρχείο για να ψάξω;
• 

   1927,έγινε η καταγραφή.Όσοι δηλώθηκαν για να πάρουν γή είναι.
•  http://pontos-patridamou.blogspot.gr/p/blog-page_4452.html#axzz2A2rvczDb
•  Σέννε-Σεβάστεια
•  Τοκατλίδης Αβραάμ του Ευσταθίου από Σέννε σε Ζαμπερδένη Καστοριάς
•  Τοκατλίδης Γεώργιος του Ευσταθίου,επίσης σε Ζαμπερδένη από Σενές..

   Τα ίδια και ο Θεοφάνης του Ευσταθίου

   http://www.facebook.com/photo.php?fbid=487153044669033&set=a.167387966645544.46473.167269073324100&type=1&theater
  

   Μένει να βρούμε πού είναι το χωριό,πώς έγετε σήμερα..πάντως δεν ήταν καταγεγραμμένο στον κατάλογο του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών

  Κωνσταντίνε,όχι ,δεν γνωρίζω άλλα αρχεία αν και πού υπάρχουν.....
•  Όπως ανάφερα σε άλλο post είμαι ερασιτέχνης και ''άσχετος''.
• Τοκατλίδης Ιωάννης ήταν (υπήρχαν τουλάχιστον άλλοι 3 με το ίδιο όνομα), πατέρας Πολυχρόνης και παππούς Λεόντιος (η το αντίστροφο). Ή δεν υπάρχει στον κατάλογο ή κάτι ξέρουμε λάθος! Πρέπει να αρχίσουμε να ψάχνουμε τα αρχεία των χωριών μου φαίνεται!
•  Όλοι ερασιτέχνες και "άσχετοι" είμαστε! Αλλά μόνο εμείς υπάρχουμε σε αυτό το κράτος
• 

   http://www.melanthio.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=56:2011-07-27-13-45-58&catid=47:2011-07-27-13-46-25&Itemid=69
  

  Η επίσημη ιστοσελίδα του Μελανθίου Σας βρήκα ε?
• Ναι, αυτό είναι το νέο χωριό μας!
• 

   http://goo.gl/maps/8txrB Λές να είναι αυτό?....θα ψάξω.....
  

  
  

  Sinek, Sivas, Turkey - Google Maps

   όχι,άκυρο,μακριά πέφτει

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ... " Από Σένα ή Σένε Σεβάστειας σε Ζαμπερδένη Καστοριάς-Τοκατλίδηδες "

ΑΜΑΝΑΤΙΔΑΙΟΙ ΑΠΟ ΚΟΣΚΙΡΙ ΠΑΪΠΟΥΡΤΗΣ

Αναζητάμε τίς ρίζες μας-Διασώζουμε την ιστορία μας
Αμανατίδης ή Αμανάτογλου,από Κοσκίρι (Γόσκιρι-Κοσκορί-Κοσκόρ) Παϊπούρτης-Θεοδοσιούπολης.

Η γιαγιά μου (Αμανατίδου Αγγελική του Αριστείδη,σύζυγος Φραγκοζίδη Ελευθέριου),έλεγε ότι στό Κοσκίρι ήταν όλοι Αμανατιδαίοι και όλοι συγγενείς.Είχαν φύγει από τη Ζερμούδα της Χαλδίας όταν ένας πασάς ήθελε τη νύφη ενός από 7 αδέλφια, πρίν την πρώτη νύχτα του γάμου(συχνά το συναντάμε αυτό εκείνα τα χρόνια).Οι Αμανατιδαίοι τόν σκότωσαν και πήγαν όλοι στην επαρχία Παϊπούρτ ,όπου και μείναν στο Κοσκίρι (Επίσης πολύ συχνή έκβαση,τέτοια αναφορά έχω βρεί και για την δημιουργία της Σαντάς).
Υπάρχουν στην περιφέρεια της Αργυρούπολης και της Άρδασσας καί άλλοι Αμανατιδαίοι από κοντινά χωριά της Ζερμούδας (πχ από το Σταυρί,την Τσολόχαινα, Κορκοτά, Χαβίανα, Αργυρούπολη) καί στον Καύκασο (ειδικά στην περιοχή του Αρδαχάν και Μερτενίκ που γνωρίζω ότι πήγε η γιαγιά μου και συγκεκριμένα στο Ζεμζελέκ) αλλά δεν γνωρίζω ακόμα εάν υπάρχει συγγένεια με τούς Αμανατιδαίους πού δήλωσαν καταγωγή από το Κοσκίρι.

Δεν πειράζει όμως,θα τα βρούμε μαζί,όλα μέσα από εδώ,σιγά-σιγά,όρεξη να έχουμε να συμμετέχουμε με σχόλια για να συμπληρώσουμε.
Στήν έρευνα-αναζήτηση πού έκανα,επικεντρώθηκα στούς Αμανατιδαίους που δήλωσαν τόπο καταγωγής το Κοσκίρι (αυτό το χωριό έχω σαν αναφορά,λόγω της καταγωγής της γιαγιάς μου) και βρήκα τούς εξής:

Πρόσφυγες με επίθετο Αμανατίδης από Κοσκίρι Παϊπούρτης by Mas Gr

Έκανα λοιπόν κι έναν χάρτη (map google) με τα χωριά στην Ελλάδα που εγκαταστάθηκαν οι Αμανατιδαίοι από το Κοσκίρι.Έτσι,μπορούμε να προσθέσουμε  όποιους Αμανατιδαίους πήγαν σε αυτά τα χωριά  και από άλλα μέρη εκτός από το Κοσκίρι (εάν υπάρχουν) και να βρούμε την συγγένεια που αρχίζει να χάνεται.

Προβολή ΑΜΑΝΑΤΙΔΗΣ ΑΠΟ ΚΟΣΚΙΡΙ ΠΑΪΠΟΥΡΤΗΣ σε χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους

Γνωρίζω ότι οι Αμανατιδαίοι από την Ανηφοριά του Κιλκίς,αναγκάστηκαν από τίς ''Αρχές'' 
να εγκαταλείψουν το χωριό και πήγαν στο Παλατιανό,όπου εκεί είχε καταγραφεί ένας συγγενής (Αμανατίδης Χαράλαμπος του Κοσμά).
Επίσης,ότι είχαν συγγενείς στο Κάτω Λιποχώρι Πέλλας (Αμανατίδης Γεώργιος του Βλάσση).

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Η ΖΩΗ ΤΗΣ κ.ΑΓΓΕΛΙΚΩΣ

Περιμένω να συμμετάσχετε με σχόλια στην δημοσίευση,ώστε να μπορέσουμε να συμπληρώσουμε τίς πληροφορίες που γνωρίζετε.Αυτό είναι το χρέος μας, καθώς είμαστε η τελευταία γενιά,η τελευταία ευκαιρία να διασώσουμε τίς ρίζες μας.....................

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ... " ΑΜΑΝΑΤΙΔΑΙΟΙ ΑΠΟ ΚΟΣΚΙΡΙ ΠΑΪΠΟΥΡΤΗΣ "

Η ΖΩΗ ΤΗΣ κ.ΑΓΓΕΛΙΚΩΣ

Η κ.Αγγελική το 1970

Ο Αριστείδης Αμανατίδης το 1970 περίπου...

Η κ. Αγγελική γεννήθηκε στο Κοσκίρι της Παϊπούρτης το 1908 και πέθανε το 1998.

Η κ Κυριακή Νατσαρίδου το 1970

Στό Κοσκίρι ήταν όλοι Αμανατιδαίοι και όλοι συγγενείς!!Είχαν φύγει από τη Ζερμούδα της Χαλδίας όταν ένας πασάς ήθελε τη νύφη ενός από 7 αδέλφια, πρίν την πρώτη νύχτα του γάμου.Οι Αμανατιδαίοι τόν σκότωσαν και πήγαν όλοι στην επαρχία Παιπούρτ ,όπου και μείναν στο Κοσκίρι. 
Κόρη του Αμανατίδη Αριστείδη από Ζερμούδα Άρδασσας και της Κυριακής Νατσαρίδου. 
Ήταν παντρεμένη με τον 
Φραγκοζίδη Ελευθέριο,από Μαύρενα Άρδασσας.
Είχε 3 παιδιά,τον Γιάννη,την Ειρήνη και την Στέλλα που γεννήθηκαν στο Γερακαριό του Κιλκίς.Στην Ελλάδα το χωριό της ήταν το Παλατιανό του Κιλκίς και παντρεύτηκε κι έμεινε στο Γερακαριό Κιλκίς και στην Αθήνα.

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:ΑΜΑΝΑΤΙΔΑΙΟΙ ΑΠΟ ΚΟΣΚΙΡΙ ΠΑΪΠΟΥΡΤΗΣ


[..............Είμαι πόντια και γι αυτό ξέρω πάρα πολλά πράγματα, είμαι αγράμματη όμως η πείρα της ζωής μου έδωσε να καταλάβω ποιος είναι ο σωστός δρόμος. Τρείς φορές
μία στον 1^ο παγκόσμιο πόλεμο, με την εξορία και την ανταλλαγή του 1922, μία στον 2^ο παγκόσμιο πόλεμο με την κατοχή και τους παουτσήδες το 1944 και μία με τις εξορίες που ακολούθησαν. Βρέθηκα στον 1^ο παγκόσμιο πόλεμο, στον εμφύλιο της Ρωσίας, στη κατοχή και στον εμφύλιο της Ελλάδας. Τα γράφω όλα αυτά για την ζωή που πέρασα, επειδή πιστεύω ότι τώρα με την Λευκή Βίβλο της ΕΟΚ, θα περάσουμε πάλι τα ίδια και θα κάνουμε πάλι την ίδια
ζωή......]
ΜΕΡΟΣ 1^ο
Από τον Πόντο στην Ελλάδα


Το 1915,ήμουν μικρό, 7 χρονών, αλλά θυμάμαι την ζωή της μάνας μου.
Η μάνα μου,ήταν ορφανή και την παντρέψανε από δεκατριών ετών.
Ζούσε σ’ένα κατασκευασμένο σπίτι μέσα σε στάβλο και υπηρετούσε τους πάντες και όταν έφευγε ο κόσμος από το σπίτι μας, πήγαινε κι έβγαζε τα παπούτσια του πεθερού της και μετά πήγαινε για ύπνο.Το χωριό που ζούσε η μάνα μου, λεγόταν Κοσκίρι, στην πόλη Παϊπούρτ. Όταν χιόνιζε στο χωριό μας στην Τουρκία, η μάνα μου προσπαθούσε να μην μπεί το χιόνι στο σπίτι για να μην είναι βρεγμένο.Στο σπίτι αυτό, όπου ζούσα, είχε η μάνα μου στο κέντρο, ένα ταντούρ (ταντούρ είναι κάτι για να ανάβεις φωτιά και να μαγειρεύεις).Εκεί η μάνα μου μαγείρευε και η γιαγιά μου μας έκανε λαγάνες.
Το βράδυ κοιμόμασταν κάτω στο πάτωμα σε κάτι στρώματα και βάζαμε τα πόδια μας στην άκρη του στρώματος με τα σκεπάσματα, για να είναι ζεστά όλη τη νύχτα. Επίσης θυμάμαι ότι όλοι λουζόντουσαν με τα ούρα των αγελάδων.
Εκείνη τη χρονιά, το 1915, τα κορίτσια δεν πήγαιναν σχολείο, εμένα όμως η μάνα μου μ’έβαζε στην πλάτη της και με πήγαινε ως το σχολείο, όπου εκεί ο δάσκαλος μ’αγαπούσε πολύ.
Όταν κηρύχθηκε ο πόλεμος, είδαν πολλά τα μάτια μου. Ήμουν επτά χρονών παιδί και θυμάμαι ότι το χωριό μας συνόρευε μ’ένα Αρμένικο χωριό και οι Τούρκοι έσφαζαν τους Αρμένιους.
Με την κήρυξη του πολέμου, μας πήγαν στην εξορία, έτσι αφήσαμε όλο το νοικοκυριό μας και φύγαμε. Μαζεύαμε σαλιγκάρια, τα βράζαμε και τα τρώγαμε για να επιζήσουμε.
Στο Σέβας, στην εξορία, μας έβαλαν σε Αρμένικα σπίτια.
Έκλαιγα και ζητούσα από την μάνα μου να με κουβαλάει στην πλάτη της, γιατί περπατούσαμε πολλές μέρες για να φτάσουμε στο Σέβας.
Μαζί μας στην εξορία ήρθε κι ένας Αρμένιος, που τον ονομάσαμε Σπύρο, αλλά δεν γνωρίζω τι απέγινε μετά, γιατί δεν τον ξανάδα, μάλλον θα πήγε με τους άλλους Αρμένιους που θα βρήκε, προφανώς, εκεί στην εξορία.
Η μάνα μου πήγε σ’ένα υφαντουργείο ,όπου εκεί δούλευε με σαϊτες και οι Τουρκάλες που δούλευαν εκεί, φύγαν επειδή πήραν Ελληνίδες για δουλειά.
Ήμουν 9 χρονών (1917) και πήγαινα με την μάνα μου στο υφαντουργείο και γέμιζα μασούρια που τα βάζαμε στις σαϊτες και τα χρήματα που έπαιρνε η μητέρα μου, τα έδινε στον θείο μου ώστε να ψωνίζει για να τρώμε όλοι μαζί.
Ύστερα από 3 χρόνια γυρίσαμε πίσω στο χωριό μας, αλλά δεν βρήκαμε τίποτα, ούτε πόρτες, ούτε παράθυρα, ούτε τίποτα……

Η μάνα μου πήγαινε στα άλλα Ελληνικά χωριά και πουλούσε τα ρούχα μας για ν’αγοράσει τρόφιμα να φάμε. Επίσης μαζεύαμε χόρτα από την γη και τρώγαμε……
Στο χωριό (1918), ζούσαμε, εγώ η Αγγελική 10 χρονών, ο αδελφός μου Αχιλλέας 9 χρονών, ο αδελφός μου ο Κώστας 7 χρονών, ο θείος μου Φώτης 7
Πέθανε ο θείος μου ο Φώτης και η γιαγιά μου έσκαψε και έθαψε τον μικρό, τον γιό της….Τα βράδια η γιαγιά μου μας έδινε από ένα μήλο που έφερνε η μάνα μου και πήγαινε στο μνήμα του θείου μου κι εγώ έκλαιγα…..λίγο καιρό αργότερα η γιαγιά μου τρελάθηκε κι έμενε σε άλλο σπίτι, όπου πήγαινε η μάνα μου και της έδινε ένα πιάτο φαί…… Φύγαμε ξανά από το χωριό και περπατούσαμε 2 μήνες για να φτάσουμε σε κάποιο Ελληνικό χωριό, μόνο με τα ρούχα μας και ένα πάπλωμα.
Όταν φτάσαμε κάποτε σε Ελληνικό χωριό, η μητέρα μου, μας άφησε μέσα στο σχολείο, επειδή δεν μπορούσαμε να περπατήσουμε άλλο και πήγε με την αδελφή της σε ένα άλλο χωριό που το λέγανε Ζεμζελέκ (Αρδαχάν Καυκάσου)
Εμείς τα παιδιά, κοιμόμασταν στο σχολείο με το πάπλωμα και το πρωί ζητιανεύαμε ένα κομμάτι ψωμί. Το σώμα μας ήταν γεμάτο ψείρες, γι αυτό άφησα τ’ αδέλφια μου και πήγα στο ποτάμι να πλύνω τα ρούχα μας, να φύγουν οι ψείρες.
Πήγαμε και κοιμηθήκαμε σ’ένα Τούρκικο σπίτι. Περπατούσαμε πάνω στα χιόνια που λιώνανε και τα πόδια μου φουσκώσανε.
Ο θείος μου μας πήγε στο Πατούμ και από εκεί στη Γεωργία .
Εκεί μας έφερε ένας Γεωργιανός καβούρια για να φάμε, αλλά εμείς δεν τα φάγαμε, μόνο ο θείος έφαγε….
Ύστερα, φύγαμε από την Γεωργία και πήγαμε στο Ρομανόσκι στο Καυκάσκι που ήταν ο πατέρας μου ο οποίος ήταν φούρναρης. Εκεί καθίσαμε 3 χρόνια και φύγαμε στο Σταυρουπόλ και από εκεί στην Αμβρούσια όπου περιμέναμε πλοίο από την Ελλάδα για να μας πάρει. Την εποχή εκείνη, ήταν η επανάσταση των μπολσεβίκων κι όταν τελείωσε ο εμφύλιος, πήγαμε όλα τα παιδιά σχολείο, όπου μας δίναν και τρόφιμα να τρώμε. Εγώ και ο Αχιλλέας ήμασταν πρώτοι μαθητές.
Θυμάμαι στην Αβορούσια ένας ψαράς γείτονάς μας, μου έδωσε πολλά ψάρια και ότι πήγαινα στο βουνό και μάζευα χόρτα για να τρώμε…..Όταν ήρθε το πλοίο να μας πάρει (Κίος λεγόταν το πλοίο),μας πήγε στην Μακρόνησο καραντίνα, επειδή τότε στη Ρωσία είχε χολέρα. Στην Μακρόνησο μας αντάμωσε και ο θείος μου ο Νικόλας που ήρθε από το Πατούμ. Νερό μας φέρνανε από το Λαύριο. Όταν ήρθε η ώρα να μας βγάλουν στην ηπειρωτική χώρα,οι Πελοπονήσιοι δεν μας θέλαν εμάς τους πρόσφυγες κι έτσι μας αποβίβασαν στον Πειραιά. Πήραμε την σκηνή και μείναμε εκεί.Η μάνα μου κι ο μπαμπάς μου, δούλευαν στα χωράφια.Ο θείος ο Αλέξης και οι δικοί μου, έφτιαχναν πλήθια με λάσπη στην Ελευσίνα για να κτίσουν τα προσφυγιά τα σπίτια. Ένα βράδυ η θεία μου μπάλωνε κάτω από την λάμπα, το παντελόνι του θείου μου κι ένας φύλακας πήγε και την σκότωσε μέσα στην σκηνή............

Πρόσφυγες με επίθετο Αμανατίδης από Κοσκίρι Παϊπούρτης by Mas Gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ... " Η ΖΩΗ ΤΗΣ κ.ΑΓΓΕΛΙΚΩΣ "

Σταύρος Κοντογιαννίδης, τόπος γεννήσεως Ζιμόνα Χαρίενας

Ενας από τους τελευταίους επιζώντες της Γενοκτονίας των Ποντίων θυμάται όσα συνέβησαν σαν σήμερα πριν από 91 χρόνια

Αντωνιάδου Μαρία 

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  19/05/2010 Από:«Βήμα»

 Για ορισμένους μοιάζει με παραμύθι. Σε άλλους φαντάζει ως ένα απόμακρο τραγικό γεγονός που συνέβη κάπου, κάπως, κάποτε. Κάποιοι δεν γνωρίζουν. Για μερικές χιλιάδες αποτελεί ημέρα μνήμης: 353.000 Ελληνες, άνδρες και γυναίκες, παιδιά, έφηβοι, νέοι και γέροι, πεταμένοι κάπου στις πλαγιές, στα χωράφια, στις ρεματιές, χωρίς ποτέ κανένας να μπορέσει να θάψει τα κορμιά τους. Τα Τάγματα Εργασίας, αφού τους εξόντωσαν, τους πέταξαν... Ελάχιστοι οι εναπομείναντες και ακόμη λιγότεροι εκείνοι που ως σήμερα ζουν, θυμούνται και εξιστορούν στα παιδιά, στα εγγόνια, στα δισέγγονα και στα τρισέγγονά τους όσα έζησαν... Την τραγωδία, τη λαίλαπα του πολέμου και του φανατισμού.

Ο 98χρονος κ. Σταύρος Κοντογιαννίδης στην πορεία της ζωής του μίλησε στα παιδιά του, την Αριάδνη, την Παρθένα, την Αννα, τον Επαμεινώνδα και τον Θεόδωρο, αφηγήθηκε στα δέκα εγγόνια του και στα ισάριθμα δισέγγονά του και θα ήθελε, αν προλάβει, να μιλήσει και σε τρισέγγονό του για την αλησμόνητη πατρίδα. Για τον πατέρα του Θεόδωρο Κοντογιαννίδη, ο οποίος εξοντώθηκε, για τη θεία του Ελένη που αρνιόταν να αποκαλύψει πού κρυβόταν ο άνδρας της ο Αναστάσης... Για τους τούρκους συγχωριανούς τους που τους ειδοποίησαν ότι ερχόταν μεγάλο κακό και τους βοήθησαν να διαφύγουν.

Σταύρος Κοντογιαννίδης, τόπος γεννήσεως Ζιμόνα Χαρίενας, Αργυρούπολη Τραπεζούντας. Ονομα πατρός, Θεόδωρος, επάγγελμα συνταξιούχος, πρώην πεταλωτής, γεωργός, μαραγκός. Εζησε στον Πολύμυλο Κοζάνης τα περισσότερα χρόνια της ζωής του και τώρα ζει στη Θέρμη Θεσσαλονίκης. Ανθρωπος απλός, του μόχθου. Τα χέρια του ακόμη ροζιασμένα από την πολλή δουλειά, και ας πέρασαν πάνω από 20 χρόνια από τότε που πήρε σύνταξη. Η προσφυγιά δεν του επέτρεψε να πάει σχολείο. Τα ποντιακά μπλέκονται με τη νεοελληνική γλώσσα, τα συναισθήματα έντονα. Δεν ξεχνάει όσα χρόνια και αν πέρασαν.

Αφηγείται σήμερα στο «Βήμα» όσα έζησε και ας τον πληγώνουν. Θέλει, λέει, να θυμούνται όλοι, να μη μισούν αλλά και να μην ξεχνούν...

«Ημουν οχτώ χρονών.Μια μέρα, στο χωριό, οι τούρκοι συγχωριανοί και γείτονες, μας ειδοποίησαν ότι έπρεπε να φύγουμε. Θα έρχονταν οι Τσέτες... Φωνές, κλάματα, μοιρολόγια. Βγήκαμε στους δρόμους. Από τη βιασύνη δεν προλάβαμε να πάρουμε τίποτε μαζί παρά μόνο τις εικόνες... και την ψυχή μας. Δεν καταλάβαινα και πολλά. Δεν καταλάβαινα γιατί η μάνα μου κοιτούσε το διώροφο αρχοντικό σπίτι μας και έκλαιγε κρατώντας μας σφιχτά στην αγκαλιά της.Οι μεγαλύτεροι κρατούσαν στα χέρια τους λίγα ρούχα και ψωμί. Αλλοι έτρεξαν στην όμορφη εκκλησιά μας, τον Αϊ-Γιώργη, πήραν εικόνες, το Ευαγγέλιο και τον σταυρό. Μάνες χάνανε τα παιδιά τους, αδέλφια χωρίστηκαν. Φωνές, κλάματα, κατάρες από τη μια και από απέναντι διαταγές και πυροβολισμοί. Ολοι προσευχόμασταν στον Θεό που δεν μπορούσε να μας βοηθήσει».

Εχασε τρία από τα αδέλφια του και απόμεινε μόνος, με τον μικρό του αδελφό Αχιλλέα, μωρό στην αγκαλιά της μάνας του, ο οποίος θήλαζε και είχε να φάει.

Ο 98χρονος κ. Σταύρος Κοντογιαννίδης αφηγείται για την αλησμόνητη πατρίδα και όσα έζησε και τον πληγώνουν

«Απομακρυνόμασταν από τα χωριά μας, περπατούσαμε ημέρες, εβδομάδες και όταν συναντούσαμε χωριά ακούγαμε τους Τούρκους να τραγουδούν το “Γιασά Κεμάλ, γιασά” (“Ζήτω Κεμάλ, ζήτω”)κρυβόμασταν. Οι μανάδες κλείνανε τα στόματα των παιδιών τους για να μην ακούσουν τα κλάματα οι Τσέτες. Αρκετοί ηλικιωμένοι δεν μπορούσαν να περπατήσουν, έπεφταν και δεν σηκώνονταν ποτέ. Πέθαιναν κι έμεναν εκεί άταφοι». Και όμως: «Ζούσαμε στο χωριό αρμονικά με τους Τούρκους. Είχαν πάει εκεί οι προγονοί μου αρκετά χρόνια πριν, κυνηγημένοι από τους Τούρκους στην Τραπεζούντα. Τον πατέρα μου τον σκότωσαν. Στα παιδικά μου χρόνια άκουγα μόνο μοιρολόγια από τις γυναίκες που θρηνούσαν τους άνδρες τους. Μετά τον πατέρα μου σκότωσαν τη γυναίκα του θείου μου Αναστάση, την Ελένη, επειδή αρνιόταν να αποκαλύψει πού κρυβόταν ο άνδρας της». Θυμάται σαν σήμερα τα «Αμελέ Ταμπουρού», τα λεγόμενα Τάγματα Εργασίας, που προκάλεσαν το κακό.

Από την Τραπεζούντα με πλοίο ήλθαν στην Ελλάδα. «Λεγόταν “Κιτσεμάλ”. Οταν είδαμε το πλοίο συνειδητοποιήσαμε ότι θα φεύγαμε από την πατρίδα μας.Αφήσαμε πίσω προγόνους,τάφους,σπίτια,μαγαζιά,τον φούρνο μας που ήταν ο καλύτερος της περιοχής μας,τα ζώα μας, τα χωράφια μας που ήταν σπαρμένα και ποτίστηκαν με τον ιδρώτα και το αίμα μας». Το «Κιτσεμάλ» ήταν γεμάτο πρόσφυγες, στοιβαγμένους σαν σαρδέλες. «Μας αποβίβασε στην Κωνσταντινούπολη για να πάρουμε ένα άλλο σαράβαλο πλοίο που νομίζαμε ότι θα βουλιάξει και θα πνιγούμε. Μερικοί πέθαιναν, οι παπάδες τούς έψελναν και οι άνδρες τούς πετούσαν στη θάλασσα. Κρατούσα σφιχτά το χέρι της μάνας μου, μη χαθούμε έως ότου πατήσουμε ελληνικό χώμα. Πεινασμένοι, άρρωστοι, ταλαιπωρημένοι, κατεβήκαμε στην Πρέβεζα. Γυρίσαμε στον Πειραιά και από εκεί στη Θεσσαλονίκη. Πήγαμε στην Τούμπα, μετά στην Αριδαία και τέλος με ποδαρόδρομο φτάσαμε κι εγκατασταθήκαμε στον Πολύμυλο Κοζάνης, μόνο τρεις από την επταμελή οικογένεια» .

19 ΜΑΪΟΥ, ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ
Μετά το 1916 και τη Γενοκτονία των Αρμενίων, το 1919 Ελληνες και Αρμένιοι στον Πόντο συζητούν τη δημιουργία αυτόνομου ελληνοαρμενικού κράτους. Στις 19 Μαΐου 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει η πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας. Ως το 1922 οι Ελληνοπόντιοι που έχασαν τη ζωή τους ξεπέρασαν τους 200.000- άλλοι ιστορικοί ανεβάζουν τον αριθμό τους στους 350.000. Οσοι επέζησαν, κατέφυγαν σε Ρωσία και Ελλάδα (περίπου 400.000). Στις 24 Φεβρουαρίου του 1994 η Βουλή των Ελλήνων κήρυξε ομόφωνα τη 19η Μαΐου Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: "Με οδηγό το νου και τα μάτια του νεκρού πατέρα μου... επιστροφή στη Γη του Πόντου"

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ... " Σταύρος Κοντογιαννίδης, τόπος γεννήσεως Ζιμόνα Χαρίενας "